Μοναξιά e'-Σχέσεις

Μετά από μια ευρεία αναζήτηση σπουδαίων ομιλιών στο αξιόλογο κανάλι TED, έτυχε να παρακολουθήσω την ομιλία του κύριου Clay Shirky με τίτλο “How social media can make history”*. Τολμώ να πω ότι ήταν μια πολύ ενθουσιώδης παρουσίαση στα πλαίσια του τι μπορεί να κάνουν τα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης. Το παρακάτω κείμενο λαμβάνοντας υπόψη του το κείμενο παραπάνω εξηγεί τον λόγο που αυτά υπάρχουν και μετατρέπονται σε «must» στις μέρες μας.

Την δεκαετία του ’60 δημιουργείται ένα δίκτυο, το όποιο χρησιμοποιεί τα πρώτα συστήματα ραντάρ μεγάλης εμβελείας για επικοινωνία. Μέχρι να καταλήξει βεβαία στα τέλη του 20^ου αιώνα στο διάσημο διαδίκτυο, όπου όλη η ανθρωπινή γνώση βρίσκεται στα άκρα των δάχτυλων σου διαθέσιμη με ένα απλό πάτημα ενός κουμπιού. Αλλά αν ψάχνουμε μόνο για πληροφορίες στο ιντερνετ ποιος ο λόγος να χρησιμοποιούμε το «ιντερνέτ» πάνω από 6 ώρες την μέρα?

Η απάντηση έρχεται από τις προσλήψεις του γνωστού σε όλους μας «twitter». Τα «social media» γίνονται κολοσσοί και όχι τυχαία. Άλλωστε κάθε επιτυχημένο επιχειρηματικό πλάνο κρύβει κάτι πολύ σημαντικό μέσα του, την ανάγκη. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες αν το αναλύσουμε διαφέρουν από τους υπόλοιπους στην ταχύτητα. Όποιος βρει πρώτος την ανθρωπινή ανάγκη και δημιουργήσει την κατάλληλη υπηρεσία ή μέθοδο για να την ικανοποιήσει κερδίζει. Στον διαδικτυακό χώρο η ανάγκη δεν είναι μόνο η πληροφόρηση αλλά και η επικοινωνία, και φαίνεται ότι η τελευταία κερδίζει κατά κράτος. Και αυτό γιατί η επικοινωνία προκαλεί την μέθεξη της πληροφορίας και της ανθρώπινης εκτόνωσης. Διότι οι περισσότεροι δεν έχουμε ως προτεραιότητα την σελίδα της «Google» αλλά το φατσοβιβλίο.

Αυτό από μερικούς είναι κατακριτέο διότι υποστηρίζουν ότι δεν γίνεται να υπάρχει οποιουδήποτε είδους επαφή μέσα από έναν απρόσωπο υπολογιστή. Λένε πως είναι μια ακόμα εικονική πραγματικότητα που δεν μπορούμε να την αγγίξουμε άρα δεν μπορούμε και να την πιστέψουμε. Επίσης, υπογραμμίζουν πως συνήθως δείγματα μεγάλου ενδιαφέροντος για τα «social media» θα αποτελέσει αργά ή γρήγορα την αρχή μιας πανδημίας ψυχικών ασθενειών. Επιπλέον, όταν κρύβουμε το πρόσωπο μας πίσω από λέξεις και εικόνες είναι σαν να βάζουμε μια μάσκα που δεν μας αφήνει να ζήσουμε κάτι αληθινό. Μια ακόμα πλάνη λοιπόν προστίθεται στο παρόν μας και αυτή την φορά ηθελημένα.

Για άλλους όμως, αυτό το μοίρασμα των σκέψεων και των ιδεών με άλλους ανθρώπους αποτελεί μια ευχάριστη και δημιουργική καθημερινότητα. Άλλωστε, επικοινωνία εκφράζουμε την δυνατότητα δυο ή περισσότερων ατόμων να εκδηλώνονται και να συνομιλούν ακούγοντας τα λόγια του άλλου. Έτσι, σχολιάζοντας δημιουργείται μια όμορφη συζήτηση που ίσως να μην συμφωνούν οι συνομιλητές αλλά δεν παύουν να μαθαίνουν ο ένας σημεία και ιδέες του άλλου. Την κατανόηση ζητούμε άλλωστε από τον άλλο και η μορφή έκφρασης της δεν πειράζει και τόσο. Σίγουρα, οι e-σχέσεις δεν μπορούν να αποκτήσουν την δύναμη και την υπόσταση μιας πραγματικής προσωπικής επαφής αλλά είναι δυνατές να μας γεμίσουν με ελπίδα για να γίνουν πραγματικές.

Πάραυτα οι δυο αντίρροπες απόψεις πιο βαθειά έχουν ένα κοινό γνώμονα και αυτός είναι ο φόβος. Οι πρώτοι αμφισβητούν τα «social media» αλλά μπορεί στην πραγματικότητα να νιώθουν την μεγαλύτερη μοναξιά και οι δεύτεροι νιώθουν πως ξεπερνούν τον φόβο μιας νέας γνωριμίας (ίσως και με τον πιο φαντασιόπληκτο τρόπο) όμως αυτό μπορεί να τους επανδρώνει με αυτοπεποίθηση για να κάνουν νέες γνωριμίες. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και ο καθένας από μας είναι και μια ειδική περίπτωση αλλά αυτό που μου δίνεται η ευκαιρία να πω είναι ότι δεν πρέπει να είμαστε απολυτοί σε τίποτα. Διότι στο τέλος όλοι συνειδητοποιούμε πως είμαστε πλανόδιοι που αναζητούν την ευτυχία και κάνεις δεν ξέρει αν αυτή έρθει από μια τυχαία συνάντηση ή από ένα τυχαίο “request”..γι αυτό κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά!

*http://www.ted.com/talks/clay_shirky_how_cellphones_twitter_facebook_can_make_history.html