Ο απροσάρμοστος Σαίξπηρ!

-Γεια σου θάλασσα. Τι μπορώ να κάνω για να σε ηρεμήσω?

-Ίσως δεν βλέπεις καλά. Δεν έχω κανένα κοινό σημείο με την θάλασσα.

-Κάνεις λάθος. Βλέπω ξεκάθαρα ένα κύμα να έχει χτυπήσει μόλις το ακρογιάλι σου. Είναι τόσο γλυκιά, τόσο τρυφερή η αμμουδιά του που δεν αντέχω να βλέπω την φουρτούνα του.

-Όλα αυτά τα σκέφτηκες επειδή τυχαίνει να δακρύζω? Μεγάλη φαντασία δεν έχεις?

-Δεν ξέρω αν υπάρχει μέγεθος στην φαντασία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θέλω να χάσω την επαφή μαζί της. Η δύναμη του συναισθήματος που εκφράζεται μέσα από εκείνη είναι ζωτικής σημασίας. Και κάποιος για να μου την δώσει, σημαίνει ότι αξίζει να την πάρει διπλή πίσω.

-Δεν θυμάμαι να σου ζήτησα τίποτα άγνωστε. Κάθομαι εδώ μονή και δεν ενοχλώ κανένα.

-Οι σχέσεις όμως δεν δημιουργούνται από την πρόσφορα και την ζήτηση, αλλά από την πρόσφορα της αγάπης και την ελπίδα επιθυμίας του άλλου για την αναζήτηση της. Ενόχλησες έμενα διότι κάθεσαι εδώ χωρίς να ζεις. Και συγγνώμη που δεν συστήθηκα προηγουμένως. Ρωμαίος! Εσύ?

-Και ποιος είσαι εσύ Ρωμαίο που θα μου πεις τι θα κάνω? Θέλω να ζω όπως μ’ αρέσει και δεν θα ρωτήσω κανέναν. Ιουλίεττα με φωνάζουν.

-Σου είπα ότι θύμιζες κάτι από θάλασσα, Ιουλιέττα. Αχ ποσό θα θελα να είμαι στο πλοίο της ζωής σου η καρίνα για να μην σ’ αφήσω ναυαγό ποτέ. Όντως δεν είμαι αυτός που θα σου πει τι θα κάνεις αλλά είμαι αυτός που ξέρει ότι στα χέρια σου θα βρει ίαση η λαβωμένη του ψυχή.

-Μα τι πληγές μπορεί να έχει η ψυχή γεμάτη φαντασία Ρωμαίο? Εσύ πριν λίγο μου είπες ότι η φαντασία σου σου δίνει δύναμη.

-Η αλλοιωμένη πραγματικότητα είναι σαν το κρασί για τους σάτυρους. Μόλις αρχίζουν να το γεύονται εκστασιάζονται και φθάνουν στην νιρβάνα. Μετά όμως, όταν τελειώσει η ευχάριστη επήρεια οι μάσκες πέφτουν και προσγειώνονται άτσαλα στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι σκληρή σαν εσένα, μόνο που δεν κλαίει τόσο όμορφα σαν εσένα. Τα μάτια σου λάμπουν και θέλω και το χαμόγελο σου να αρχίζει να δημιουργεί το ίδιο φως.

-Αυτό δεν γίνεται. Η στενοχώρια είναι μεγάλη και εγώ μικρή για να την αντέξω. Δύσκολο να αγαπάς χωρίς ν’ αγαπιέσαι.

-Ίσως η στενοχώρια να μην σ’ αφήσει να δεις αλλά πράγματα, πιο ευχαρίστα. Και όσο για την αγάπη δεν νομίζω ότι πρέπει να ανησυχείς.

-Τι δεν μπορώ να δω δηλαδή Ρωμαίο? Εσύ που τα ξέρεις όλα!

-Να βαλε το χέρι σου στο στέρνο μου και πες μου τι καταλαβαίνεις.

-Για να είσαι ζωντανός, η κάρδια σου θα κτυπάει.

-Η κάρδια μου κτυπάει διότι εσύ την ζωντάνεψες. Την άγγιξε το δάκρυ σου καθώς έτρεχε να προλάβει την επαφή του με τη Γη, διότι το χώμα είμαι εγώ και εσύ το νερό που το δροσίζει.

-Αν περικυκλωθεί το χώμα από το νερό, βυθίζεται και έτσι χάνει την ελευθερία του.

-Τι και αν βυθιστεί, θα χει νιώσει την δροσιά του κόσμου σου Ιουλιέττα και όσο για την ελευθερία του..Η ελευθερία του θα είσαι εσύ.