Friday 25 May 2012

Αφήνεις ευκαιρίες?


Καλησπέρα και πάλι!Άργησα να γράψω αλλά νομίζω πως βρέθηκε η κατάλληλη αφορμή να μοιραστώ μαζί σας τις ιδέες μου παρακολουθώντας ένα θεατρικό έργο. Και το ονομάζω έργο διότι είναι μια δημιουργία πολλών ανθρώπων, η συνεργασία των σωμάτων,των φωνών, των κινήσεων και του ίδιου του λόγου. Ένας λόγος που ακούγεται ψευτοπραγματικός αλλά όσα ψέμματα κρύβει άλλες τόσες αλήθειες έχουν την ευκαιρία να υποθούν.

Καθώς μπαίνουμε λοιπόν στο θέατρο που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε, ανεβαίνει εδώ και χρόνια η δημοκρατία και η ελευθερία. Δύο έννοιες που όλοι ερωτευτήκαμε αλλά δεν κοιτάξαμε βαθύτερα μέσα τους. Άλλωστε ο έρωτας είναι τυφλός λένε,που καιρός για ενδοσκοπήσεις. Πρέπει να υπενθυμίσω όμως εδώ ότι ο έρωτας είναι και παροδικός. Πιο σωστά θα έλεγε κάποιος πως είναι το προστάδιο γι' αυτό που ονομάζουμε αγάπη. Στην δική μας περίπτωση,τι είναι αυτό όμως που δεν αφήνει τον έρωτα να ωριμάσει και να φτάσει στο τελευταίο του στάδιο?Η άγνοια της εξέλιξης?Η αμάθεια του πνεύματος?Ή οι ρομαντικές συνθήκες της κατάστασης?Κάτι μου λέει πως είναι ένα συνοθήλευμα και των τριών.

Στην ιδέα ότι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, εμείς αδιαφορούμε. Σαν να μας έχουν βάλει την ταμπέλα,"Έλληνες οι καλύτεροι". Μόνο που οι ταμπέλες σκουριάζουν, πέφτουν και αποσυντίθονται. Για να τις κρατήσεις ζωντανές και αξιόπιστες πρέπει να αποδεικνύεις ότι είσαι ο καλύτερος κάθε μέρα. Γνωρίζω πως θέλει κόπο,προσήλωση,ιδρώτα και κουράγιο ένα τέτοιο εγχείρημα. Μπορείς να με πείσεις όμως εσύ Νέε πως δεν μπορείς?Δεν θέλω να το πιστέψω καν. Είμαι και εγώ σαν και εσένα, είμαι εσύ. Και νομίζω πως ξέρω τι ακριβώς σου λείπει. Ένα όραμα. Ένα φώς στο μαύρο τούνελ που σου προσέφεραν οι άλλοι. Εγώ και εσύ έχουμε τα χρώματα. Είμαστε ικανοί να ζωγραφίσουμε το αταίριαστο στην αισθητική μας μονοπάτι και να το κάνουμε όμορφο. Όπως ακριβώς το ονειρεύεσαι,όπως ακριβώς το ονειρεύομαι. Φοβάσαι ακόμα?

Δεν θα 'πρέπε να φοβάσαι φίλε μου. Όσο και αν οι άλλοι καθόρισαν το οπτικό σου πεδίο, εσύ έχεις τις γνώσεις να ταξιδέψεις πέρα από το επιβαλλόμενο τοπίο. Να φανταστείς, να σκεφτείς, να πράξεις. Έχοντας ταξιδέψει σε τρεις ηπείρους δεν  βρήκα κάτι σαν την δική μας κοινωνία. Αυτό το μέτρο που έχουν οι όροι οικογένεια και φιλία. Με αυτά επιβιώσαμε όλα αυτά τα χρόνια και με αυτά πρέπει τώρα να πολεμήσουμε. Διότι αναγνωρίζω στις μέρες μας την διχόνοια και την μισαλλοδοξία που βασιλεύει γύρω μας. Και δεν είναι από μας, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο καταλήγει σε μας. Όπως αναφέρει και ο Ελύτης στην Μαρία Νεφέλη, όλοι τρέχουν, τρέχουν και βάζουμε και τους ίδιους μας τους εαυτούς να τρέχουν. Δεν νομίζω όμως πως κυνηγάμε ή σκοπεύουμε σε κάτι. Στην πραγματικότητα είναι που ζηλεύουμε τους άλλους που τρέχουν. Είναι καιρός όμως να σταματήσουμε να ακολουθούμε τους άλλους διότι καθώς τρέχαμε' ξεχάσαμε, και πολλές φορές είναι κακό να ξεχνάς.

Παραδοθήκαμε στην λήθη και πέσαμε στην παγίδα του ρομαντισμού. Ενός φαινομένου που μας διασκεδάζει αλλά που μας μεταφέρει παράλληλα στην ανιδεότητα της πραγματικότητας. Στην ουσία που βιώνουμε?Στην ουτοπία ή στον ρεαλισμό?Με την απάντηση σου θέτεις και τις πολιτικές σου βλέψεις. Θα ακολουθήσεις τον πατροπαράδοτο  τρόπο για να συνεχίσεις να ζεις ή  θα μπεις στα δρώμενα της ζωής και θα προσαρμοστείς σύμφωνα με το καλό της?Η ζωή όντως είναι γεμάτη επιλογές και γεμάτη αδιέξοδα. Αυτά τα δύο όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό' την επιθυμία του δημιουργού τους. Όταν λοιπόν θέλεις να έχεις επιλογές τις φτιάχνεις, όταν πάλι θες να βρίσκεσαι στο πουθενά πλάθεις αδιέξοδα. Γι αυτό ψάξε τον δρόμο πριν οδηγήσεις, και πρέπει να μπορείς να λες στον εαυτό σου ότι ήταν δική σου επιλογή, διότι αυτό είναι το σημαντικό.

Και εδώ έρχεται ο Ηράκλειτος να πει το διαχρονικό "Τα πάντα ρεί", για να μας υπενθυμίσει ότι όντως τα πάντα έχουν ταχύτητα και οποίος σταματήσει χάνεται. Αν οι άλλοι θέλουν να σου δημιουργούν αδιέξοδα, λoιπόν, σκέψου το σκυλάκι που το έχουν αλυσοδεμένο να μην φύγει, και εκείνο δεν φεύγει γιατί έτσι έμαθε από μικρό. Από την αλλη, εσύ, ως άνθρωπος, έχεις την ευκαιρία να ξεφύγεις, θα χάσεις την ευκαιρία να είσαι ελεύθερος?