Πρωταγωνιστές

Καλησπέρα σας,

Αν και έχω αρκετό καιρό να γράψω, όχι από έλλειψη ιδεών αλλά από μειωμένο χρόνο, σήμερα κάτι με ώθησε να συζητήσω με τον εαυτό μου. Αφορμή αυτής της εσωτερικής συζήτησης έγινε το επεισόδιο των «Πρωταγωνιστών» που τιτλοφορούνταν «6 Δεκεμβρίου». Όταν άρχισα να το βλέπω, ήταν σαν να με κάρφωναν διαφορετικά μαχαίρια στο ίδιο σημείο. Ποικίλα συναισθήματα, όπως λύπη, οργή, τρόμος, που εμφανίστηκαν από το πουθενά για να ταράξουν ξανά ένα χρόνο μετά την λογική μου. Μια λογική που έλεγε πως η ερμηνεία της αληθείας είναι μοναδική. Και όμως μετά από αυτή την εκπομπή όλα τα πλαίσια που κάλυπταν αυτή την πλάνη της μοναδικότητας καταστράφηκαν.

Μια μαθήτρια, ένας αστυνομικός, δυο διαδηλωτές, ένας έμπορος και ένας συγγραφέας-θεατης από τις Βρυξέλλες έζησαν από κοντά (και από μακριά) την εμπειρία της διαδήλωσης της 6^ης Δεκεμβρίου. Έξι διαφορετικά πρόσωπα που διαχωρίζουν με τα λόγια τους έξι διαφορετικές εμπειρίες ζωής από εκείνες τις μέρες.

Θα θελα να αρχίσω λοιπόν από την μαθήτρια που είπε χαρακτηριστικά ότι είδε ένα διαφορετικό σχολειό εκείνες τις μέρες. Και αυτό γιατί η γνώση παραγκωνίστηκε και δόθηκε η ευκαιρία να εκφραστούν οι μαθητές με έναν διαφορετικό τρόπο. Ξεφεύγοντας από την στείρα γνώση βρεθήκαν σε συζητήσεις με συμμαθητές και καθηγητές τους. Κάτι που όλη την υπόλοιπη σχολική τους καριέρα, ίσως, να μην το είχαν τολμήσει ποτέ. Και έρχομαι να πω πως αυτό είναι το σχολειό που και εγώ ονειρεύτηκα. Ένα σχολειό που θα μου δίνει την αφορμή να πω την άποψη μου, να συζητήσω, να κάνω κάτι διαφορετικό από το να διαβάζω αμέτρητα βιβλία. Διότι ο άνθρωπος είναι γίνεται φίλος και όχι το βιβλίο.

Στην συνεχεία, η περίπτωση του αστυνομικού που δίνει μια άλλη άποψη. Την άποψη ενός γραναζιού της κρατικής μηχανής που θα πρέπει να είναι εκεί όποτε εκείνη την χρειάζεται. Ένας άνθρωπος ο όποιος μπορεί να είναι ξάδελφος σου, φίλος σου ακόμα και αδελφός σου. Και όμως πάνω στην οργή σου δεν διακρίνεις πρόσωπα χτυπάς γιατί είναι η εκτόνωση πιο δυνατή από κάθε είδος αγάπης. Ίσως όμως να σε διαψεύδει ο μεγάλος αγωνιστής Τσε Γκε Βάρα λέγοντας ότι «ο πραγματικός επαναστάτης καθοδηγείται από τρομερά συναισθήματα αγάπης».  Ίσως, να είναι η φράση κλειδί για να πω ότι δεν πρέπει να αφήνουμε την οργή μας ανεξέλεγκτη. Η οργή αν το καλοσκεφτούμε κρύβει μια δυνατή πηγή φόβου. Χτυπάμε κάτι διότι μπόρεσε να μας χτυπήσει και όχι γιατί στην ουσία μας χτύπησε. Έχοντας συναντήσει λοιπόν αρκετούς ανθρώπους, δεν έχω δει κανέναν να του αρέσει να φοβάται.

Επίσης, οι δυο διαδηλωτές όπου είχαν διαφορετικές εμπειρίες κατά την διάρκεια της πορείας. «Παλεύοντας» ο πρώτος με τα ΜΑΤ, δείχνει τον αυθορμητισμό του νέου στο τελικό του στάδιο. Λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «μπορώ να γίνω ο ίδιος η πέτρα που θα σπάσει την τζαμαρία» είναι σαν το μότο «Γινόμαστε όλοι μια γροθιά». Όσο και αν ακούγεται κάπως όλο αυτό περιέχει ένα πνεύμα ελευθερίας, όπου πρέπει να μαχόμαστε για ότι πιστεύουμε και για να επιτευχτεί  πρέπει να ενωθούμε. Μπορώ κάλλιστα λοιπόν να πλάσω την εικόνα του ξεσηκωμένου λάου που μπορεί να έχει ξύλα για όπλα, αλλά είναι μια ανίκητη μάζα μπροστά στο κράτος. Αν μπορούσαμε να ενωθούμε όλοι μαζί και για άλλους σκοπούς (όχι μόνο λεηλασίες!) θα είχαμε φτιάξει μια άλλη Ελλάδα. Ο δεύτερος διαδηλωτής, δυστυχώς έπεσε στο κέντρο του κυκλώνα αυτού αηδιαστικού συστήματος που έχουμε. Δεν θα μιλήσω συγκεκριμένα για την 8μηνη κράτηση του, που είναι ένα απαίσιο γεγονός, αλλά θα τονίσω το γεγονός της συνολικής εξέλιξης του θέματος του. Όταν η πέτρα γίνεται μολότοφ και ο διαδηλωτής βαφτίζεται εχθρός της δημοκρατίας. Μια σύνηθες εξέλιξη στην Ελλάδα όπου όταν υπάρχει ένα σκάνδαλο ο καθένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο και τελικά την πληρώνει ένας τρίτος όπου είναι και ο αθώος. Δεν ξέρω το πώς αλλά η νέμεσης πρέπει να έρθει σύντομα. Νιώθω ντροπή όταν βλέπω να συμβαίνουν ακόμα* αυτά τα πράγματα.

Από την άλλη, ένα αθώο θύμα, ο έμπορος που συντηρεί το μαγαζί του στις κεντρικές οδούς της Αθηνάς και βλέπει οι κόποι του να καίγονται κυριολεκτικά μέσα σε λίγα λεπτά. Άπραγος και αβοήθητος να λεηλατείται όχι μόνο υλικά και ψυχικά. Και το δεύτερο είναι πιο βαρύ. Βλέποντας το 9χρονο παΐδι να σπάει τζαμαρίες ή να κρατεί στα χεριά του μολότοφ και να αναρωτιέται γιατί, καθώς θα μπορούσε να είναι ο γιος του. Αναφέρει, έμμεσα την κρίση του θεσμού της οικογενείας που κάνεις δεν ενδιαφέρεται στις μέρες μας. Την έχουμε ξεχάσει από ότι φαίνεται προ πολλού. Αφήνοντας την στην λήθη του μυαλού μας, χάνουμε το κλειδί προς την ακμή, όχι μόνο της προσωπικότητας μας αλλά και του ιδίου μας του τόπου.

Και τέλος, ο συγγραφέας θεατής όπου είδε αυτή την παλίρροια οργής του Δεκέμβρη από την τηλεόραση. Θέτοντας έναν σημαντικό άξονα ανάλυσης της όλης κατάστασης, όπου ήταν ο λόγος της εκάστου πορείας. Δεν ήταν ούτε για την παιδεία, ούτε για την υγεία, ούτε για την  οικονομία αλλά για την ζωή. Έφερε τόσο κοντά τον κόσμο αυτή η «επανάσταση» διότι γινόταν γι αυτόν και από αυτόν παράλληλα. Η παγκόσμια απήχηση όλης αυτής της εξέγερσης ήταν συγκεκριμένα αυτός ο λόγος. Η αίτια που σιγόβραζε εδώ και καιρό, η αίτια που σαν σαράκι έτρωγε μέχρι τότε τις συνειδήσεις των ανθρώπων, η αίτια που ζητούσε μια αφορμή για να δείξει τον πραγματικό της εαυτό.

Καταλήγω, λοιπόν, μετά από αυτή την εκτενή περιγραφή σε 6 νοήματα που συγκλίνουν σημασίας. Η μαθήτρια που είδε πως ένα συμβάν γίνεται μια αφορμή για να δει διαφορετικά την παιδεία. Ο πρώτος διαδηλωτής όπου βρήκε τον τρόπο να διαμαρτυρηθεί για τον κοινωνικό φαινόμενο της βίας με βία. Ο δεύτερος διαδηλωτής που δοκιμάστηκε από το σύστημα της χώρας μας που χωλαίνει σε θέματα επιβολής της τάξεως. Ο επιχειρηματίας που, αν και δεν φαίνεται, θίγει  την έλλειψη της οικογενειακής αγωγής. Και τελικά, ο συγγραφέας-θεατης που ξετυλίγει τα κοινωνικά στοιχειά αυτής της διαμαρτυρίας. Φτάνω στο συμπέρασμα ότι και οι 6 οραματίζονται μια καλύτερη Ελλάδα.

Μια καλύτερη και εκσυγχρονισμένη Ελλάδα γεννιέται από την μέθεξη της εκπαίδευσης με την αγωγή. Τα δυο αυτά πράγματα που προέρχονται από διαφορετικούς πόλους, το πρώτο από το σχολειό και το δεύτερο από την οικογένεια, συνδέονται άρρηκτα και πρέπει να συνεργαστούν για μια καλύτερη παιδεία και ένα καλύτερο αύριο. Επιπλέον, το σύστημα της επιβολής της έννομης τάξης πρέπει να ξεκαθαρίσει τα «πρέπει» του, και όχι να δημιουργεί δολοπλοκίες έτσι ώστε να λέει ότι κάνει καλά την δουλεία του. Άλλωστε είμαστε ένα δημοκρατικό κράτος και οφείλουμε να έχουμε μετρά ώστε να εξουσιάζει ο λαός και όχι οι λίγοι. Όμως, για να συγκροτηθεί ένα δημοκρατικό κράτος πρέπει να κοιτάξει και τα κοινωνικά ζητήματα σε βάθος, διότι ο λαός δεν είναι χαζός ξεσηκώνεται και έχει λόγο. Ζητήματα όπως η βία, η εκπαίδευση, η υγεία και το πιο σημαντικό η ζωή, πρέπει να παρακινούν το ενδιαφέρον όλων μας ανεξαιρέτως κοινωνικής τάξης και οικονομικής κατάστασης. Αν όλα αυτά γίνουν συλλογικά και οργανωμένα, τότε το κράτος Ελλάδα θα έχει παγκόσμια απήχηση, και όχι πια μόνο για τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό της. Τέλος, θα ήθελα να πω πως το επεισόδιο των «Πρωταγωνιστών» με άγγιξε περισσότερο διότι μου διέγειρε την φαντασία να βρεθώ σε 3 διαφορετικές χρονικές στιγμές παράλληλα, παρελθόν-παρόν-μέλλον. Μαθαίνω από το πρώτο, ζω το δεύτερο και ελπίζω για το τρίτο. Όποτε, χαίρομαι πιο πολύ που όλα αυτά είναι αληθινές ιστορίες γιατί ποτέ δεν θα φύγουν από την μνήμη μου.

*Κατά την περίοδο της Χούντας όπου υπήρχε μια λίστα με όλους τους κομμουνιστές και ακόμα και αν δεν ήταν κάποιος αυτής της «εχθρικής» παράταξης ήταν εύκολο να μπει αν δεν τον πήγαινε ο άλλος.