Μια απρόσκλητη πεταλούδα!

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου φίλο Χρήστο που τον ξέρω από τα 6 μου χρόνια.

-Μια ηλιόλουστη μέρα αποφάσισα να καθαρίσω το ακατάστατο μου σπίτι. Ρούχα πεταμένα στην καρέκλα, στάχτες από τα αποτσίγαρα των φίλων μου και τα παντελόνια μου κουβάρια καταμεσής του τραπεζιού. Έριξα τα ρούχα στο πλυντήριο, μάζεψα με την σκούπα την σκόνη και δίπλωσα τα μαύρο εκείνο παντελόνι, δώρο της γλυκιάς μου θειας. Μα καθώς το άρπαζα από το τραπέζι, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες έπεσε. Χύθηκαν σαν νερό οι εικόνες πάνω στο πάτωμα. Εκεί που βρίζω όμως την τύχη μου για το κακό που μόλις έκανε, βλέπω μια λαμπερή φωτογραφία των νιάτων μου. Ήταν πρώτη δημοτικού θυμάμαι τότε. Με ένα χαμόγελο στα χείλη παίρναμε πόζα μαζί με τον φίλο μου.

-Με θυμάσαι τον ρώτησα? Έχουν περάσει 13 χρόνια από εκείνη την στιγμή, αλλά είναι σαν να συμβαίνει τώρα. Όχι ξανά φυσικά, δεν θα μπορούσε άλλωστε να ήταν μια επανάληψη, αλλά η συνεχεία της σκηνής. Μια αθώα αγκαλιά που στιγματίστηκε σε ένα κλικ του φωτογραφικού φακού. Ένα κλικ που θαυμάζω εδώ και καμπόσα χρόνια διότι δίνει αναπνοή στις μνήμες μου μην τυχών και σβήσουν.

-Χρήστο όλα αυτά δεν έχουν περάσει στην λήθη του παρελθόντος. Αντιθέτως βρίσκονται πάντα στο παρόν για να ερεθίζουν κάθε ίχνος μοναξιάς που εμφανίζεται. Ότι ζεις δεν χάνεται, εκεί πάντα θα βρίσκεται. Και εμείς κάθε Κυριακή ήμασταν στο σπίτι και παίζαμε. Μια μέρα χαρακτηριστικά μου έρχεται στο μυαλό, όταν μου πρωτόμαθες να ζωγραφίζω με τις νερομπογιές. Είχες φέρει πινέλα, χρώματα, και ένα μεγάλο μπλοκ ζωγραφικής. Φτιάξαμε ένα ασυνήθιστο αλλά όμορφο δέντρο και αμέσως αυτό-βαφτιστηκαμε καλλιτέχνες.

-Όντως μας άρεσε πολύ. Φτιάξαμε ένα για τον καθένα μας. Ξαφνικά όμως χτύπησε το τηλέφωνο και έπρεπε να φύγω. Έκοψα το φύλο και το δίπλωσα για να χωρεί στην τσέπη. Μέχρι να πάμε στην πόρτα είχα ξεχάσει αν το είχα πάρει μαζί και σε καμία από τις τσέπες μου δεν ήταν. Φοβήθηκα ότι το έχασα. Ψάξαμε όλο το γραφείο σου και στην αναμπουμπούλα που επικρατούσε έπιασες ένα διπλωμένο χαρτί και το άνοιξες να δεις αν είναι αυτό. Έκπληκτοι είδαμε μια πολύχρωμη πεταλούδα να έχει σχηματιστεί από εκείνο το δέντρο. Τίποτε δεν είναι τυχαίο σκεφτήκαμε και γράψαμε πάνω τα ονόματα μας, Χρηστός και Λαμπρός.

-Ημερομηνία 22 του Μάη 1998. Στο συρτάρι μου την είχα κρύψει την πεταλούδα από τότε. Το άνοιξα και την βρήκα. Ναι δεν είχε χάσει καθόλου η μορφή της, ίσως επειδή δεν χάθηκαν ποτέ οι δημιουργοί της. Βρίσκονται σε διαφορετικούς κόσμους αλλά πάντα είναι έτοιμες να πετάξουν για να ξανασυναντηθούν.