Το παιδί με την βάρκα!

«Η παρακάτω ιστορία περιλαμβάνει μια έμπνευση που είχε πηγή της ένα όνειρο. Ένα όνειρο όχι τυχαίο από ότι φαίνεται. Ένα όνειρο το όποιο ζωντάνεψε εκείνα τα λεπτά όπου βρίσκεσαι στο μεταίχμιο του ύπνου και του ξύπνιου’ τόσο ανήσυχο.»

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιδι σε ένα μικρό νησί. Αυτό το νησί ήταν κάπου στο Αιγαίο πέλαγος. Το νησί αυτό είχε μια ιδιαιτερότητα, συνδύαζε βουνό και θάλασσα μαζί. Αυτό το παιδί, άτακτο και περιπετειώδης από μικρό, άρχισε να γνωρίζει αρχικά το πυκνό δάσος του βουνού. Αυτό το δάσος δεν ήταν το οποιοδήποτε, είχε μαύρα ψηλά πεύκα και μια άγρια φύση καθώς προχωρούσες προς τα μέσα. Εκείνο όμως ατρόμητο μπήκε προς τα μέσα. Εξερεύνησε κάθε σπήλια, κάθε πεταλούδα να πετά, ανέβηκε τελικά στην κορυφή του. Επειδή ήταν το μοναδικό παιδί στο νησί ήταν πάντα μόνο του. Δηλαδή σχετικά μόνο του διότι είχε φυτά και ζώα για φίλους. Βεβαία όλα έγιναν πιο δυνατές σχέσεις όταν στα 8 του πήγε για πρώτη φορά στην παράλια. Εκεί έκανε νέους φίλους’ την αμμουδιά, το νερό , τα ψάρια. Βέβαια, αυτό ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του. Δεν ξέρεις τι συναίσθημα νιώθει ο άνθρωπος όταν πιάνει κάτι που ίσως αργότερα να αποτελέσει δρόμο διαφυγής για εκείνον. Ποσό μάλλον όταν ακόμα και ο ίδιος δεν το γνωρίζει αλλά αισθάνεται την ενεργεία αυτή. Χωρίς να ξέρει τίποτα για την θάλασσα, λοιπόν, την γεύτηκε μπαίνοντας μέσα της. Ήταν κρύο το νερό και τρομακτικός ο βυθός παρόλα αυτά το παιδί έμεινε εκεί να το ζήσει. Περπατώντας ξέφυγε από τα ρηχά νερά της παραλίας και μετά βάζοντας όλες του τις δυνάμεις προσπάθησε να επιπλεύσει. Την πρώτη φορά δεν τα κατάφερε και ξαναπήγε στα ρηχά νερά. Το δοκίμαζε κάθε μέρα, ξανά και ξανά, χωρίς σταματημό. Τελικά μετά από μέρες κατάφερε και επέπλευσε. Ένιωσε την άνωση πραγματικά να τον κρατεί ζωντανό, να του δίνει φτερά για να μην πέσει στο κενό, και τέλος να του δίνει πνοή ώστε να εμμένει στην εξερεύνηση. Μετά φυσικά έμαθε να κολυμπά. Και ξέρετε κολυμπούσε με τόση δύναμη που το νερό έφτανε τα πρώτα στρώματα του αέρα. Eκεί που βγήκε από τον κόλπο μια μέρα, είδε για πρώτη φορά κάτι μεγαλύτερο από εκείνον’ ένα δελφίνι. Το δελφίνι του μιλούσε υπερηχητικά, σαν να ήθελε να του πει πολλά. Το παιδάκι δεν σταμάτησε να βγαίνει από τον κόλπο κάθε μέρα. Στα 16 του χρόνια κατάλαβε τι του έλεγε το δελφίνι. Του έλεγε λοιπόν πως πρέπει να μάθει να ξεφεύγει με ελιγμούς, να σκίζει τα κύματα χωρίς να τον σκίζουν εκείνα και να πηγαίνει παντού διότι υπάρχουν και άλλα νησιά. Να νιώθει ελεύθερο. Το δελφίνι του έδωσε το μήνυμα και τώρα το μόνο που έμενε είναι να τα υλοποιήσει. Μια μέρα, λοιπόν, κατεβαίνει στην παραλία και βλέπει ένα καβουράκι, το όποιο καθώς περπατούσε σχεδίαζε ένα ψαρί στην άμμο, μια μαθηματική έλλειψη για μας. Τότε του ήρθε η ιδέα και έτρεξε στο δάσος που το ήξερε τόσο καλά και μάζεψε κάθε ξύλο που βρήκε και μπορούσε να τα κόψει. Έφτιαξε μια βάρκα σε σχήμα ψαριού με μια υπέροχη καρίνα, πηρέ τα περισσευούμενα κομμάτια ξύλου και έβαλε την βάρκα στο νερό. Στην συνεχεία μετέτρεψε τα ξύλα σε κουπιά και ταξιδέψε.

Όπως βλέπετε δεν προσδιορίζεται η ηλικία του παιδιού όταν φεύγει τελικά από το νησί, διότι νέοι στόχοι δημιουργούνται κάθε μέρα. Σκεφτείτε μόνο το νησί να αποτελεί την αρχή της ζωής σας, το δάσος με τις εμπειρίες σας, την θάλασσα με τους στόχους σας, το καβουράκι τις καταστάσεις και το δελφίνι τους δικούς σας ανθρώπους. Λέτε τώρα να θέλει μια δεύτερη ανάγνωση?