Δεν υπάρχουν περιθώρια αλλαγής… μοναχά βελτίωσης!

Μιας που όλοι λίγο πολύ έχουμε την εμπειρία της ανθρωπινης σχέσης που βρέθηκε σε αδιέξοδο για διαφόρους λογούς. Παραθέτω ένα νέο τρόπο άρθρου-συνέντευξης όπου εκφράζει με μια ιδιαίτερη αμεσότητα ένα πρόβλημα που έχει αγγίξει τον καθένα μας άσχετου ηλικίας. Πριν αρχίσω όμως θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που μοιραστήκαν μαζί μου εμπειρίες ζωής και κατανοούν με την σειρά τους ότι στην ζωή τους καλύτερα να μην είναι μόνο παρατηρητές αλλά ενεργοί «ηθοποιοί» στην ίδια τους την σκηνή.

Πόσοι από μας έχουν δεχτεί ένα ψυχικό πλήγμα όταν βρεθήκαν αντιμέτωποι με το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπινων σχέσεων που είναι η επικοινωνία. Πιο συγκεκριμένα, όταν έζησαν την στιγμή όπου η έλλειψη απόλυτης κατανόησης από τον συνάνθρωπο τους ήταν κάτι παραπάνω από εμφανή. Ήταν το λεπτό που άρχισαν να σκέπτονται λογικά και κατέληξαν στην εύρεση πολυάριθμων ελαττωμάτων του «άλλου» προσώπου. Και φυσικά μετά από αυτό το λεπτό άρχιζαν να ζουν διαφορετικά, όχι με χαμογέλα στα χείλη, αλλά με σκέψεις στο μυαλό και καχυποψία στο ύφος του προσώπου τους.

- Όλη αυτή η αλλαγή όμως γίνεται λόγο της ελάττωσης του συναισθήματος που νιώθεις για το συγκεκριμένο άτομο? Η μήπως για τον θέλγητρο σου να τον κάνεις έτσι όπως εσύ θέλεις?

Σίγουρα όλο αυτό δεν γίνεται λόγο κάποιου «παραστρατήματος» ενός συναισθήματος. Άλλωστε είναι τόσο δυνατό ένα συναίσθημα που σίγουρα δεν παραδίδει τόσο εύκολα τα όπλα. Είναι μάλλον αυτός ο αλλόκοτος και ισχυρός εγωισμός που διακατέχει κάθε ανθρωπινή ύπαρξη. Όταν θέλουμε κάποιον τόσο πολύ και σταματάμε να σκεπτόμαστε το γιατί μας κίνησε το ενδιαφέρον και ασχολούμαστε με το πώς θα τον κάνουμε έτσι όπως μας αρέσει. «Να τον φτιάξουμε» κατά ένα τρόπο που θα θεωρείται τέλειος στα μάτια μας γιατί θα είναι δικό μας απόκτημα.

- Είναι όμως τόσο εύκολο να «φτιάξεις» τον άλλον? Και είσαι τόσο σίγουρος/η πως αυτή η αλλαγή του είναι αναγκαία η μπορεί να κάνεις λάθος γιατί πολύ απλά δεν τον έχεις γνωρίσει 100%?

Πρέπει να τονίσουμε ότι δεν είναι εύκολο να «φτιάξεις» τον άλλον. Και αυτό είναι από δύσκολο ως ακατόρθωτο, διότι ο άλλος δεν είναι πράγμα αλλά άνθρωπος και δεν τον σχεδιάζουμε στα μέτρα μας. Είναι ήδη σχεδιασμένη η φύση του. Ακόμα, όσο για την αναγκαιότητα αυτής της αλλαγής που εμείς οι ίδιοι κρίνουμε πως πρέπει να γίνει πρέπει να ψάξουμε πρώτα μέσα μας. Να αναρωτηθούμε για ακόμα μια φορά αν του έχουμε αφήσει όλα τα περιθώρια για να μας αποκαλυφθεί. Διότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός μεν, αλλά φοβητσιάρης δε. Ποιος θα μπορούσε να πει με εγκυρότητα 10 επίθετα που να χαρακτηρίζουν απόλυτα τον εαυτό του. Η απάντηση είναι κάνεις. Διότι θέλει ο άνθρωπος πάντα να κρύβει κάτι. Να έχει από κάπου να πιαστεί όταν υποπέσει σε κάποιο τραυματισμό.

- Ακόμα και όμως αν συμπεράνουμε πως η αλλαγή του άλλου είναι ανέφικτη νομίζετε ότι θα νεκρωθεί η επιθυμία μας να τον κάνουμε όπως θέλουμε?

Ένας επιπλέον λόγος που δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον άλλον είναι επειδή και εμείς φτάνουμε σε ένα σημείο που λέμε δεν μπορώ να αλλάξω ακόμα και όταν νιώθουμε ότι είμαστε λάθος. Έχουμε ήδη φτιάξει μια προσωπικότητα και δύσκολα επιδέχεται διορθώσεις. Ακόμα όμως και αν αυτή η επιθυμία φαντάζει αθάνατη, μπορούμε να την ελαχιστοποιήσουμε όταν συνειδητοποιήσουμε πως ακόμα και αν δεν αλλάζει ο άνθρωπος, μπορεί να βελτιώνεται και να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα αρκεί να το θέλει. Αν νιώσεις όμως πως δεν υπάρχει αφορμή να βελτιωθείς καλύτερα να τερματίσεις αυτή την σχέση διότι δεν γεμίζει αρχικά εσένα και πιέζει τον άλλο.

- Πως μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η επιθυμία μας? Και αν δεν μπορούμε να την θανατώσουμε, πως γίνεται να την καθησυχάσουμε όταν έρχεται και πάλι στην επιφάνεια?

Η επιθυμία αυτή μπορεί να παρομοιαστεί με το παιχνίδι «Othello» ή αλλιώς «Reverse». Στο παιχνίδι αυτό υπάρχουν δυο παίκτες που παίζουν σε μια πιστά 15x15 κομματιών και ο καθένας έχει ένα χρώμα (μαύρο ο ένας και λευκό ο άλλος). Το παιχνίδι αρχίζει με δυο κομμάτια μαύρου και δυο κομμάτια λευκού χρώματος, αντίστοιχα, διαγώνια μεταξύ τους στο κέντρο της πίστας. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να γεμίσεις την πιστά με του δικού σου χρώματος τα κομμάτια κατά πλειονότητα, με αυτό τον τρόπο κερδίζεις. Κάπως έτσι λοιπόν θέλουμε να γεμίσουμε και εμείς την ζωή του άλλου με τα δικά μας κομμάτια όμως από την βιασύνη μας κάνουμε λάθος χειρισμούς και καταλήγουμε στο μοιραίο αδιέξοδο. Τελικά, όμως αυτό μπορούμε να το αποτρέψουμε ψάχνοντας τι θέλουμε πραγματικά εμείς από τον άλλον και τι εκείνος μπορεί να μας προσφέρει. Άλλωστε στην ζωή η πιστά του «Othello» δεν περιορίζεται στα κομμάτια, μιας που ακόμα και εκείνα φτάνουν στο άπειρο..