Στρατηγική… το αρχαιότερο όπλο του ανθρώπου!

«Ως λάτρης των παιχνιδιών στρατηγικής μπόρεσα να καταλάβω γρήγορα ότι πίσω από κάθε μας σκέψη υπάρχει μια αόρατη δύναμη που δίνει το πρώτο πλάνο πριν προβούμε σε κάποια ενεργεία.Όποιος ανακαλύπτει αυτό το χάρισμα που έχει από παιδί μέσα του, ακμάζει. Διότι σίγουρα αν το χειριστεί σωστά θα τιθασεύσει τον εαυτό του και μετά θα έχει την ικανότητα να αντιμετωπισει κάθε πρόβλημα που θα του προκύπτει. Στο παρακάτω κείμενο λοιπόν ξετυλίγεται η στρατηγική ηγεσία μιας ολοκληρης ζωης.»

Μελετώντας την ιστορία και την εξέλιξη του ανθρωπινού είδους μέσα στον χρόνο, παρατηρούμε πως ο άνθρωπος για λόγους αρχικά ενστικτωδών αναγκών αλλά και για την κάλυψη πνευματικών αναγκών μεταγενέστερα’ άρχισε να δημιουργεί. Αυτή η δημιουργία γεννιέται από τότε μέχρι σήμερα από την λειτουργιά της σκέψης. Έχει αναρωτηθεί, όμως, κάνεις από σας πως ο τρόπος αυτής της σκέψης παραμένει άφθαρτος μέσα στους αιώνες? Απλά σκεφτείτε ότι για να στρατηγοποιηθεί η σκέψη πρέπει κάποια άλλη σκέψη να ηγείται αυτής. Κοινώς, οι σκέψεις μας βρίσκονται σε μια συνεχή αλληλεπίδραση με πηγή δύναμης την στρατηγική τους φύση.

Αρχίζοντας από τον άνθρωπο των σπηλαίων μέχρι τον σύγχρονο άνθρωπο είναι ευδιάκριτη η κυριαρχία της στρατηγικής. Ο άνθρωπος των σπηλαίων πιεσμένος από την ανάγκη της βρώσης που κατέκλυζε το σώμα του, έφτιαξε εργαλεία ώστε να μπορέσει σκοτώνοντας ζώα και συλλέγοντας φυτικούς καρπούς να την ικανοποιήσει. Βλέποντας τον άνθρωπο του σήμερα να ανησυχεί για την συνεχή ελάττωση των φυσικών πόρων ενεργείας, και έτσι να στρέφεται προς στην μελέτη της πυρηνικής ενεργείας και των δυνατοτήτων της ώστε να ξεπεράσει την ενεργειακή κρίση του πλανήτη.Άσχετα, λοιπόν, από το εξελεγκτικό στάδιο του ανθρωπίνου νου υπάρχει μια κοινή γραμμή σε κάθε μας σκέψη και αυτή είναι η τάση στρατηγικής.

Κάθε ενεργεία λοιπόν, ενσαρκώνεται και αποκτά μια θεατρική μορφή, έχοντας παραστατικά πρόλογο, επεισόδια και έξοδο. Αυτά τα τρία στάδια της προσδίδουν μια μοναδική ταυτότητα και έτσι χαράζει την διαδρομή της. Η αφορμή δημιουργίας της προκαλείται από την ανάγκη, η όποια με την σειρά της φτιάχνει την πλοκή του «προλόγου». Στην συνέχεια, έρχεται η σκέψη να εκδώσει τα στρατιωτικά σχέδια των «επεισοδίων» και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να αγγίξει το προτελευταίο σκαλοπάτι πριν την επιτυχία. Επιπλέον, η τελευταία σκηνή αυτής της ενεργείας έγκειται κυρίως στις δυναμικές ή αδύναμες αποφάσεις μας. Εκείνες είναι αρμόδιες για το ξετύλιγμα της μοίρας της, οι πιστοί ξεναγοί μας στο ταξίδι προς στην επιτυχία και στην αποτυχία της και τέλος οι μούσες του «εξόδιου άσματος».

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, πως πριν από κάθε μας πράξη προηγείται μια μεθοδευμένη, αλλά στρατηγικής σημασίας, σειρά συνειρμών μέχρι την τελική της παράσταση. Αυτό σηματοδοτεί την έλλειψη ελευθερίας των κινήσεων? Η απάντηση είναι όχι! Απλά μέσω του οργανωμένου πλάνου που δημιουργούμε κάθε φορά, προσθέτουμε ένα επιπλέον εχέγγυο για ένα ευχάριστο τέλος, και συγκεκριμενα την ελπίδα. Νιώθουμε πιο σίγουροι, γινόμαστε πιο αισιόδοξοι και τελικά επιτυχαίνουμε. Ακόμα και εκείνος όμως που θα κατηγορήσει αυτόν τον μηχανισμό για καταπάτηση του αγνού αυθορμητισμού θα λέγαμε πως σίγουρα τον μετριάζει κατά κάποιο τρόπο αλλά κερδίζει τα μεγάλα πράγματα χωρίς να ’χει καν τα μικρά? Μάλλον ο καλύτερος παίκτης στο παιχνίδι στρατηγικής του ρίσκου…