Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι..μαθηματικά!

«Μπαίνοντας στο κλίμα της ψηφιακής επικοινωνίας πρόεκυψαν διάφορες συζητήσεις, με φίλους, γνωστούς μέχρι και με αγνώστους. Μέσω των διαλόγων παρατήρησα πως υπάρχει ένα ερώτημα από όλους μας. Αυτός ο προβληματισμός έχει ως βάση την ανεπιτυχή προσπάθεια κατανόησης του συνανθρώπου μας. Μέσα από το παρακάτω κείμενο αποκαλύπτεται ο κόσμος των ανθρώπινων σχέσεων ώστε να δώσει μια μερική αν όχι ολική απάντηση στην απορία μας.»

Πρωτοι οι Λίβυοι χρησιμοποίησαν τα μαθηματικά για τον υπολογισμό χερσαίων εκτάσεων και στην συνέχεια ο Θαλής και ο Πυθαγόρας μηχανεύτηκαν μαθηματικές σχέσεις για να εξηγήσουν πολλά φαινόμενα της εποχής τους. Βέβαια, οι μαθηματικές σχέσεις των επιστημόνων αυτών μόνο μια ομοιότητα μπορούν να έχουν με τις διαπροσωπικές σχέσεις, που θα ασχοληθούμε παρακάτω, η όποια είναι η ανάγκη δημιουργίας τους. Και τα δυο αυτά πράγματα συναντώνται στον άξονα της επιβίωσης. Διότι όπως καλά γνωρίζουμε ο άνθρωπος για να επιβιώσει, αναγκάζεται να σκεφτεί, να δημιουργήσει και τέλος να εξελιχτεί. Έτσι, και οι κοινωνικές σχέσεις είναι απαραίτητες για όλους μας. Το θέμα είναι πως αυτές οι απαραίτητες σχέσεις είναι άπλες εξισώσεις που έχουν απείρους τρόπους να λυθούν? Και αν λύνονται παύουν να έχουν ενδιαφέρον?

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή, τα μαθηματικά είναι μια επιστήμη που βασίζεται κυρίως σε υπολογισμούς. Μαθαίνεις ποικίλους τρόπους επίλυσης ασκήσεων, εξασκείσαι και χρόνο με τον χρόνο και τελικά αποθηκεύεις ένα πλήθος γνώσεων ώστε να λύνεις από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα προβλήματα. Είναι δηλαδή κάποιοι κανόνες που τους μαθαίνεις και εν συνέχεια τους εφαρμόζεις. Φυσικά, ξέρουμε πως σε κάθε κανόνα υπάρχει και η εξαίρεση. Αλλά, στις διαπροσωπικές σχέσεις δεν υπάρχει κάτι ανάλογο. Μπορούμε να πούμε μάλλον ότι υπάρχει το αντίστροφο. Δηλαδή, υπάρχει ο αυθορμητισμός του ανθρώπου (εξαίρεση) και κάποια χαρακτηριστικά που ίσως να τα βρίσκουμε σε πάνω από δυο άτομα (κανόνας). Όπως και να έχει μια σχέση δυο ατόμων δεν είναι μια απλή πράξη μιας μονάδας με μια άλλη με αποτέλεσμα δυο (κάτι που δεν ισχύει πάντα ούτε στα μαθηματικά! ), αλλά κάτι πιο πολύπλοκο. Ίσως να είναι και το πιο πολύπλοκο πρόβλημα που καλείται ο άνθρωπος να λύσει κατά την διάρκεια της ζωής του. Νιώθεις την δυσκολία να κάνεις κάποιον είτε φίλο είτε ταίρι αλλά δεν μπορείς χωρίς εκείνον. Πόσο προκλητικό μπορεί να είναι αυτό για σένα. Πόσο υποτιμητικό παράλληλα για τον εγωισμό σου, μιας που είσαι σε έναν πόλεμο χωρίς ασπίδα και σπαθί. Να θες από την μια πλευρά την ελευθερία σου και από την άλλη να θες να δοθείς σε μια σχέση φιλίας, πάθους και αγάπης. Επιπλέον, τα μοναδικά σου όπλα να είναι μόνο οι εμπειρίες σου, χωρίς καμιά άλλη γνώση, να προχωρείς σαν ένα φίδι στα αγκάθια. Έτσι, είναι οι σχέσεις, ανθρώπινα δημιουργήματα που από την μια έχεις χάρες και από την άλλη κλάματα και θύματα.

Επίσης, ο προγραμματισμός, που είναι παρακλάδι των μαθηματικών, μας δίνει την δυνατότητα έχοντας κάποια δεδομένα να μπορέσουμε να βρούμε τον τρόπο εύκολα και γρήγορα ώστε να έχουμε τα έγκυρα αποτελέσματα. Στην ουσία ο προγραμματισμός είναι μια επιστήμη η οποία διευκολύνει τον άνθρωπο μειώνοντας τον χρόνο εργασίας και παράλληλα τον χρόνο σκέψης. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να γίνει στις διαπροσωπικές σχέσεις διότι οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους που ακόμα και αν πιστεύεις πως ξέρεις την συμπεριφορά τους (δεδομένα) δεν μπορείς ποτέ να υπολογίσεις με σιγουριά τις αντιδράσεις τους (αποτελέσματα). Αυτό το ζήτημα είναι η αφορμή για την αρχή της εξέλιξης του ανθρώπου. Σκεπτόμενοι ότι κάθε λεπτό της μέρας είναι διαφορετικό από το προηγούμενο συνειδητοποιούμε πως πρέπει να μάθουμε όλο και περισσότερα, να ερευνήσουμε, και τέλος να ανακαλύψουμε. Διότι, μετά το πέρας μιας έρευνας, πάντα ανταμειβόμαστε με την χαρά της ανακάλυψης. Βέβαια, κανείς δεν υπόσχεται πως η ανακάλυψη θα φέρει καρπούς ευτυχίας, μπορεί να δημιουργήσει το αντίθετο’ πληγές, αλλά όπως και να ‘χει δεν θα έχεις το βάρος της αμάθειας στις σκέψεις σου.

Συμπεραίνουμε, πως τελικά ακόμα και αν οι ανθρώπινες σχέσεις μπορούν έστω να παρομοιαστούν με μαθηματικές εξισώσεις, υπάρχουν περισσότεροι τρόποι να κάνεις λάθος παρά να τις λύσεις. Αυτό γίνεται γιατί ενώ στα μαθηματικά όταν βρίσκεις ένα λάθος σημαίνει πως είσαι πιο κοντά στην αλήθεια της λύσης, στις κοινωνικές σχέσεις είναι σαν την οπτική του σώματος σου στο φως, όσο προχωρείς στο φως μεγαλώνει η σκιά σου. Θέλοντας να πω πως όσα περισσότερα λάθη κάνεις τόσα περισσότερα μαθαίνεις, μόνο που δεν σταματάς να πληγώνεσαι όσο σοφός και αν γίνεσαι. Τέλος, οι κοινωνικές σχέσεις δεν λύνονται ποτέ, δεν μπορώ να πω ότι φτάνουν και στο άπειρο, διότι ακόμα και το άπειρο είναι αριθμός, αλλά από αυτή την αοριστία πηγάζει το ανυπέρβλητο ενδιαφέρον μας, δεν νομίζετε?