Monday 1 March 2010

Ο Superman είναι βλάκας!

 


Μικροί και μεγάλοι, όλοι λίγο πολύ, έχουμε δει έναν από τους πιο ηρωικούς «cartoon» χαρακτήρες, τον Superman. Τον υπεράνθρωπο από τον πλανήτη «Κρυπτόν», που ήρθε στην Γη για να αντιταχθεί στο κακό και στο άδικο, και να τιμωρήσει οποιοδήποτε υπαίτιο. Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως, εκείνος δεν πάθαινε τίποτα. Μάχονταν αλλά μετά το πέρας της μάχης εκείνος ποτέ δεν είχε τραύματα. Αλύγιστος, δυνατός, και θαρραλέος ήταν, λοιπόν, ο υπερήρωας της μικρής πόλης Σμόλβιλ αλλά παραμένει βλάκας.
Άνθρωπος που δεν πληγώνεται ποτέ, δεν μπορεί να υφίσταται. Ζωντανό παράδειγμα είναι το ρομπότ που μπορεί να κάνει ότι εμείς του πούμε χωρίς συνείδηση, απλά με την δική μας εντολή. Μπορούμε ανά πάσα στιγμή να το αποσυναρμολογήσουμε και εκείνο να μην πει ούτε λέξη. Αυτό, όμως, θέλουμε εμείς? Να μην έχουμε φωνή ούτε καν να μιλήσουμε? Παρατηρώ μια μυστικοπάθεια και έναν ορατό φόβο σχεδόν από όλους μας. Φοβόμαστε να κάνουμε το οτιδήποτε χρειάζεται ρίσκο, φοβόμαστε να ανοιχτούμε στον άλλο, φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας. Όλα αυτά χωρίς κανένας να μας πει ότι κάνουμε κάτι λάθος. Ότι έχουμε διαλέξει το λάθος μονοπάτι, διότι και ο ίδιος βρίσκεται αν όχι στο ίδιο σε κάποιο από τα χιλιάδες παρόμοια μονοπάτια.
Ένας τεράστιος τρόμος που γεννιέται από τις αναμνήσεις που φέρει το παρελθόν μας. Άτομα που κατέστρεψαν το ταξίδι που είχαμε φτιάξει για εκείνους, συνθήκες που δεν μας έδωσαν τα περιθώρια να αντιδράσουμε έτσι όπως εμείς θέλαμε και τελικά πέσαμε σε ένα κενό που κανείς δεν προσέφερε το χέρι του για να μας σώσει. Έτσι, καταλήγουμε να πούμε ότι δεν θα επιτρέψουμε ξανά στον εαυτό μας να τραυματιστεί και πως η διέξοδος από αυτό το τέλμα είναι να τον κάνουμε ένα κινητό οχυρό όπου κανείς δεν θα έχει την δυνατότητα να το παραβιάσει. Και όμως, ένας πιο αδίστακτος εχθρός από την ώρα που θα κλείσεις την πόρτα σου θα αρχίσει να λειτουργεί σαν το πιο πεινασμένο σαράκι, έτοιμο να φάει και τις πιο μεγάλες σου ιδέες. Βραχυπρόθεσμα δεν θα μπορέσεις να αναγνωρίσεις την μοναξιά σου, ως το νούμερο ένα χημικό όπλο που δολοφονεί τις ανάσες των ελπίδων σου μέρα με την μέρα. Διακριτικά, κάθε φορά που θα νιώθεις αυτόν τον πόνο θα τον αμελείς λέγοντας ότι θα περάσει, χωρίς φυσικά να κάνεις τίποτα για να τον επουλώσεις. Φαίνεται πως οι δάσκαλοι σου μέχρι τώρα δεν σου έμαθαν κάτι πολύ σημαντικό, πως ο πόνος μιας ψυχής είναι ο μεγαλύτερος όλων. 
Βέβαια, εκεινες τις στιγμές που λες ότι είσαι ευτυχισμένος και ουσιαστικά δεν σκέφτεσαι πως θα χαρείς αυτόν το χρονικό διάστημα αλλά πως βρέθηκες σε αυτή την κατάσταση, προμηνύεις μόνος σου μια ακόμα πληγή. Ένα πλήγμα δημιουργείται από τη πλήξη ενός αστείρευτου χαμόγελου που δε ήταν μέσα στη προσωπική  σου καθημερινότητα. Ούτε αυτό δεν είχες αφήσει να μπει, θυμήσου. Καθώς προχωράει ο χρόνος παρατηρείς ότι άσο περισσότερο ήθελες να μείνεις αλώβητος από κάθε είδους τραύματα, τόσες πολλές λαβωματιές έχεις στο σώμα σου. Όμως, κάθε τραύμα κρύβει τελικά μια περιπέτεια. Μια ζωτικής σημασίας ιστορία που χαράκτηκε στο νήμα της μοίρας σου. Και εκεί που λες ότι είσαι ο πιο δειλός στρατιώτης, καταλήγεις να είσαι ο πιο σοφός της μεραρχίας σου. Βγήκες γυμνός στο πεδίο της μάχης, για να πάρεις τις περισσότερες σφαίρες. Ένας μαζοχισμός θα έλεγαν πολλοί, αλλά αυτοί δεν ξέρουν ότι είναι η πιο σκληρή σου αναζήτηση.
Κλείνοντας, θέλω να αναφέρω ότι έγραψα αυτό το κείμενο όχι γιατί δεν πιστεύω στην ευτυχία. Αντιθέτως, η πίστη μου δομείται από εκείνη αλλά γνωρίζω ο χαζός ότι όλα έχουν κάποια όρια, τα οποία δεν μπορώ να τα ξεπεράσω. Αν όμως δεν μπορώ να τα ξεπεράσω αυτά τα εμπόδια για να φτάσω στο απόλυτο θα προσπαθώ πάντα να κάνω τις μικρές χαρές πιο πολλές από ποτέ ελπίζοντας να αγγίξουν το άπειρο. Και νομίζω πως το ταξίδι έχει πολλά παγόβουνα και ύφαλους, μα θα συντηρώ την σχεδία μου όσο πιο καλά μπορώ. Ακόμα και αν δεν μπορέσω όμως και πέσω στο νερό θα ξέρω να κολυμπώ διότι τα βιώματα μου θα με έχουν διδάξει πως να επιβιώνω σαν άνθρωπος και όχι σαν...Superman!

8 comments:

  1. xwris na 8elw na se prosvalw file mou,den to xeis kai polu..katarxas einai ligo asxhma grammeno to keimeno sou alla den 8elw na sta8w ekei giati den 8a katalhksoume se sumperasma alla kuriws sto oti 8a eprepe na ksereis oti o superman den hr8e apton planhth Krupton!!!!!!!!!!!!!!
    oi goneis tou,autos sthn gh gennh8hke.8a eprepe na to gnwrizeis auto apthn stigmh pou to anafereis..

    ReplyDelete
  2. _Σορρυ φιλε μου μπορει και εγω να εκανα λαθος για την ιστορια του Σουπερμαν. Αλλα αν ειναι ετσι οπως τα λες τοτε η πηγη μου κανει λαθος.
    Οποτε δεν ειναι τοσο πολυ δικο μου το φταιξιμο γι αυτο.Τσεκαρε την και εσυ.
    http://www.sansimera.gr/articles/107
    _Συμφωνω μαζι σου οτι ειναι κακογραμμενο.Οι λογοι ποικιλουν και ενας απο τους σημαντικοτερους ειναι ο ελευθερος χρονος που οσο παει και λιγοστευει. Ηταν κατι που ηθελα να το γραψω και το εγραψα οταν βρηκα λιγο χρονο. Ευχομαι στα επομενα να ειμαι πιο προσεκτικος.
    _Δεν αναφερω πουθενα οτι το χω!Ουτε θα το πω και ποτε.Μαλλον δεν ειδες την δεξια πλευρα τοτυ Blog για να ξεχωρισεις με την σειρα σου τι λεω. Δεν ειναι η δουλεια μου να γραφω,ουτε κανω σπουδες πανω σε αυτο. Απλα οτι σκεφτομαι,μαρεσει να το μοιραζομαι. Και αυτο το μοιρασμα δεν θελω να γινεται μεσα απο μια φραση αλλα απο ενα ολοκληρο κειμενο διοτι πιστευω ακραδαντα οτι μια ιδεα δεν κρυβει μονο λιγες λεξεις αλλα ολοκληρους τομους βιβλιων!
    _Χαρηκα που ειδα το σχολιο σου. Ελπιζω να χαρισεις ξανα τον χρονο σου σε ενα απο τα επομενα κειμενα. Ελπιζω να ανακαμψω την αποψη σου!

    ReplyDelete
  3. ....................
    o superman den einai o klark kent
    einai o porix!!!!!!!

    ReplyDelete
  4. ωραίες σκέψεις...χωρίς νόημα. Είναι όμορφος ο τρόπος που χρησιμοποιείς τις λέξεις. :)

    *ο ανώνυμος φαντάζομαι ότι είναι ο superman ο οποίος προσβλήθηκε από τον τίτλο και επειδή δεν γνωρίζαμε την καταγωγή του. :D Mάλιστα ξέρει και να γράφει. Θα ήθελα πολύ να δω κάτι από αυτόν. Χαιρετίσματα ανώνυμε.

    ReplyDelete
  5. "ο πόνος μιας ψυχής είναι ο μεγαλύτερος όλων."
    Γενικά μ΄άρεσε γιατί δεν ντρέπεσαι να πεις ανοιχτά αυτά που σκέφτεσαι.. Είναι πράγματα που ίσως όλοι ζούμε αλλά κάποιοι φοβόμαστε να μοιραστούμε.. Και αναρωτιέμαι λοιπόν εγώ.. " Πως μπορεί να περάσει ο πόνος της ψυχής?" απο τη στιγμή που κανείς μας δεν είναι υπεράνθρωπος και όλοι κάνουμε τα λάθη μας ή πιστεύουμε σε κάτι που τελικά δεν ήταν ιδανικό.... :/

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αν ήθελα να μην μοιραστώ αυτά που νιώθω δεν θα έφτιαχνα αυτό που βλέπεις..το είχα αφήσει αν το κατάλαβες..ίσως να είναι το ότι δεν είχα τον χρόνο να νιώσω κάτι τρομακτικά όμορφο ή άσχημο..με έβαλες ξανά στο παιχνίδι λοιπόν και σε ευχαριστώ γι αυτό..Ο πόνος πιστεύω είναι σαν τον θάνατο, είναι δρομολογημένος να έρθει..το ζήτημα δεν είναι να το αποφύγουμε αλλά να τον αντιμετωπίσουμε..κάτσε να δεις πως το έλεγαν οι αρχαίοι..όταν απλά αποχωρείς από την μάχη έχεις χάσει την μάχη..όταν έχεις πολεμήσει όμως πρώτα και σκοτώνεσαι είναι ηρωισμός μόνο και μόνο αυτή σου η προσπάθεια..Και αν κρίνεις από το σώμα σου κάθε φορά που χτυπάς, όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, γίνεται δυνατότερο..Και να θυμάσαι ζούμε ότι αντέξουμε.. Από την άλλη, τα λάθη είναι για να μαθαίνουμε..όχι πάντα τι είναι το σωστό αλλά πιο πολύ τα όρια και τις αντοχές του εαυτού μας..όσο για το ιδανικό βγαίνει από την λέξη "ιδέα" έχω την εντύπωση..και αυτό σημαίνει ότι είναι εκεί για να σου δίνει τροφή να πράξεις, τις περισσότερες φορές όχι όπως το έχεις φανταστεί για να υπάρχει το περιθώριο της βελτίωσης..!Λ.Γ.Γ.

      Delete
    2. Είναι καιρός να αρχίσεις να ξαναγράφεις λοιπόν! Εκτός του ότι γράφεις πολύ ώριμα, είναι και ένας τρόπος "εκτόνωσης"της εσωτερικής μας έντασης.. Δεν χρειάζεται να νιώσεις κάτι τρομακτικά όμορφο ή άσχημο, για να μοιραστείς τις σκέψεις σου!

      Όσο για το χρόνο που λες οτι δεν είχες να ζήσεις κάτι πολύ δυνατό.. μπορεί και να το έζησες αλλά να μην άφησες τον εαυτό σου να το συνειδητοποιήσει, ως άμυνα!
      *Έχεις δίκιο πάλι, επειδή το έψαξα, το ιδανικό προέρχεται από το ιδείν=βλέπω, όπως και η ιδέα<ιδείν=βλέπω...

      Delete
    3. Βλέπω πως σου έδωσα κίνητρο να ψαχτείς με την γλώσσα μας..Είναι που δεν ξεχνω ότι μαθαίνω, ακόμα και αν είμαι εκτός Ελλάδος είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου..όλη η παιδική μου ηλικία..Όταν γράφω είμαι σαν την Πυθεία, σε μια έκσταση μετά από την βρώση φύλλων δάφνης..οπότε πρέπει να μου συμβεί κάτι σημαντικό για να με παρακινήσει σε αυτόν τον οίστρο..Και θα μου πεις αν δεν δώσεις σημασία στα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου πως θα ζήσεις κάτι σημαντικό και θα συμφωνήσω..όμως πιστεύω περισσότερο στους ανθρώπους και με εκείνους τα πάντα είναι αβέβαια και γεμάτα ρίσκα αλλά αξίζουν όσο τίποτα άλλο..

      Delete