Ψεύτικη μαγκιά ή ανθρώπινη γροθιά?

Μετα τα γεγονότα που συνέβησαν(και συμβαίνουν) στην Ελλάδα, πήρα την αφορμή να εκφράσω τις σκέψεις μου πάνω σ’όλα αυτά. Στις καταστάσεις, δηλαδή, που εχουν επιφέρει την εθνική απογοήτευση και έχουν οδηγήσει τον Ελληνικό λαό στην εξαγρίωση. Παρατηρώντας ενα ευρος εξελιξεων, απο την κατάρρευση της Ελληνικής οικονομίας ως το μεγάλο παράπονο του Έλληνα πολίτη. Κοινώς, ένα πλήθος αλυσιδωτών αντιδράσεων που είχαν ενα μονάχα προΪόν, την οργή. Αυτός ο θυμός όμως έχει λόγο να υπάρχει;Και αν ναι πρέπει να κρύβει όντως τόσο μίσος;

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Η Ελληνική οικονομία έφτασε στο αδιέξοδό της. Αναρωτιέμαι όμως ποιός είναι ο υπαίτιος γι’ αυτή την πορεία της οικονομίας; Το πιο λογικό είναι να κατηγορήσουμε τους διαχειριστές του δημοσίου κεφαλαίου που είναι διατεταγμένοι φορείς ώστε η χώρα μας να προοδεύει. Αν όμως δε φέρνουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, πρέπει να παίρνουν άλλοι τη θέση τους για να δοκιμαστούν κι εκείνοι στις ανάλογες διαδικασίες. Σε όλα χρειάζεται η αλλαγή, αλλιώς θα χαθούμε στο κύμα της εξέλιξης. Κάτι τέτοιο  όμως δε βλέπω να γίνεται τόσα χρόνια. Το εκάστοτε κόμμα βρίσκεται στην πολιτική πάνω από μια πενταετία και δε νομίζω να μην έχει την ευκαιρία να ολοκληρώσει το έργο του σ’αυτο το χρονικο διαστημα. Απο την αλλη, δε νομίζω οτι κρατιέται και από μόνο του στη Βουλή. Ψηφίζεται από μας και γι αυτό κατέχει την θέση αυτή. Άρα μήπως ο ηθικός αυτουργός γι’ αυτήν εδώ την κατάληξη είναι το είδωλο που βλέπουμε στον καθρέφτη μας;

Ο κόσμος εξεγείρεται, κάνει τη φωνή του κραυγή και βγαίνει στους δρόμους να δείξει τη δύναμή του. Δε θα τον κατηγορήσω γι’ αυτό. Κανένας δε μπορεί να κατηγορήσει και δεν κατηγορείται, διότι όλοι μας αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα, την οικονομική κρίση και την κοινωνική εξαθλίωση. Ωστόσο, πάντα υπάρχουν οι βολεμένοι και αυτοί που πληρώνουν τα σπασμένα. Στην περίπτωσή μας, οι βολεμένοι είναι εκείνοι που ψεύδονταν για να βρεθούν στο βάθρο της εξουσίας, σε ένα βήμα ομως που εμείς τους σπρώξαμε να ανέβουν. Διότι λέμε ότι πέσαμε στον βάλτο αλλά δεν τίθεται το ερώτημα πώς δημιουργήθηκε ο βάλτος παρά μόνο γιατί εμείς λερωθήκαμε. Μάλλον, λοιπόν, κρατιόμασταν σε μια σχεδία με κάποιους άλλους και επειδή αυτοί οι «άλλοι» δημιούργησαν το κότερό, δε μας χρειάζονταν πια και μας παράτησαν. Γι’ αυτό είμαστε στο δρόμο τώρα. Διότι όλο το σύστημα δούλευε με «ρουσφέτι» και όταν ναυάγησε η συμφωνία έληξαν και οι όροι του.

Σκληρό ν’ακούγεται η αλήθεια. Ειδικά μια αλήθεια που όλοι εμείς γνωρίζουμε αλλά της γυρίζουμε την πλάτη. Ναι, λοιπόν, το γνωστό σε όλους μας Δ.Ν.Τ. έχει λάβει τα δικά του μέτρα. Μήπως επειδή δεν τα λάβαμε εμείς έγκαιρα και  αφήναμε ένα χρέος να διαιωνίζεται; Η κρίση που περνάμε αυτή τη στιγμη δεν είναι οικονομική, ή έστω δεν είναι μόνο οικονομική. Πολλοί κοινωνικοί παράγοντες βρίσκονται από πίσω και πρώτος και κύριος είναι το «βόλεμα». Διότι ξεφύγαμε από μια πάγια κατάσταση και δεν είμαστε προετοιμασμένοι για αλλαγές. Δε μας αρέσουν διότι θέλουν χρόνο προσαρμογής, προσπάθεια και θέληση. Τίποτα από τα τρία δεν φαίνεται να υπάρχει. Να προσθέσω ότι η ιστορία έχει δείξει πως η κρίση έχει δύο τινά είτε βουλιάζεις μετά από αυτή, είτε στέκεσαι πιο δυνατός απ’ ότι ήσουν. Εμεις έχουμε χάσει την ελπίδα;

Δε θέλω να φανταστώ ότι χάσαμε ότι πιο πολύτιμο έχουμε ως λαός, τη  φιλοδοξία μας που με τόση φαντασία, σχήματα και χρώματα έχουμε μέσα στις σκέψεις μας ως άνθρωποι. Μιας που οι άνθρωποι φαίνονται και στο φως και στο σκοτάδι, και δεν κρατούν μολότωφ ή τριγυρνούν με λαμπρές λιμουζίνες για να δείξουν την ιδιότητά τους. Κυκλοφορούν με ένα χαμόγελο στα χείλη και με πολλές ιδέες στο δραστήριο μυαλό τους. Μόνο που δεν είναι ιδέες με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον αλλά το συλλογικό. Μετά όμως από όλες αυτές τις πορείες μιλάμε στο γείτονα περισσότερο ή κλειδώνουμε διπλά απ’ ότι κλειδώναμε προηγουμένως; Εκεί πιστεύω ότι είναι το πρόβλημα, μιλάμε για το πρόβλημα αλλά ποτέ δεν καθίσαμε όλοι μαζί να το λύσουμε. Όταν θα γίνουμε μια γροθιά, τοτε θα λεμε οτι αντεχουμε. Το θέμα είναι εσείς έχετε σκοπό να μοιραστείτε τη δύναμή σας;