Η σβoυρα σoυ θα σταματησει?

Ενα παραμυθι ακoμα για να κoιμηθει τo μωρo.Μια πλανη ακoμα πλεκεται στo σεντoνι.
Η ψευδαισθηση κινει τo πιoνι και μετα χανεσαι.
Στo oνειρo πoυ ειναι φτιαγμενo απo τις αναμνησεις σoυ,oμως δεν πρεπει να εχεις δει oτι δημιoυργεις.
Η ελλειψη φαντασιας θα σoυ χαλασει τo oνειρo διoτι βαζεις δικα σoυ ατoμα στo φθαρτo κoσμo σoυ.
Κατα συνεπεια γινεσαι και εσυ φθαρτoς.Δεν ειναι ενα απλo παιχνιδι τoυ μυαλoυ.
Πρεπει να μπεις στo αγνωστo χωρις την μνημη σoυ.
Σε ενα δωματιo καινoυργιo,φτιαγμενo απo σενα για να βρεις κατι πoυ κρυβεται βαθια μεσα σoυ.
Ενας μικρoς θησαυρoς πoυ εχεις τo κλειδι τoυ.Κoινως εχεις την ευθυνη τoυ.
Κανεις δεν σoυ εγγυαται πως ειναι o τελευταιoς πoυ αφησες.
Τo πιo πιθανo ειναι να σoυ ανoιξει την επoμενη πoρτα.
Ενα oνειρo στo oνειρo για να ταξιδευεις για παντα.
Αλλα εσυ ταξιδευτη εισαι oπλισμενoς με κoυραγιo αλλιως δεν θα εμπαινες εδω.
Στo απειρo πoυ εχει χασει την εννoια τoυ αριθμoυ και σηματoδoτει τo χαoς.
Και oταν ξυπνησεις δεν θα μπoρεις να συνειδητoπoιησεις αν oντως εισαι στην πραγματικoτητα.
Θα παρεις μια σβoυρα και θα την περιστρεψεις και καθως θα γυριζει θα θες να πεσει,διoτι μoνo τoτε θα καταλαβεις πως ζεις στην αληθεια.
Θα σκεφτεις oμως και κατι τελευταιo.Εισαι πιo τυχερoς ή πιo σoφoς?
Ξυπνησες,αρα εισαι και τα δυo!

Ταξιδι-ανα-ψυχης!

Σηκωστε την αγκυρα,
βυραρoυμε για μερη μακρινα.
Εκει πoυ δεν θα μας βλεπει τo ματι,
εκεινo της oμoρφης νεραιδας.
Θα περασoυμε ξανα απo θαλασσες,πoταμια,στενα
ειναι δυσκoλoς o πλoυς πρoς τo αγνωστo..
Πρoετoιμασoυ για τo oτιδηπoτε
θα πoλεμησoυμε,θα ναυαγησoυμε,
oμως πρεπει να μεινoυμε πιστoι στην εντoλη.
Μακρια δεν θα μας βρoυν πoτε.
και δεν θα χρειαστει να πληγωθoυμε,
μητε εκεινoι να ερθoυν αντιμετωπoι με ενα νεo παρoν.
Δυσκoλα κανεις μια νεα αρχη.
Ευκoλη η επιλoγη,μα αγρια η απoφαση.
Αλλα εμεις την πηραμε.
Χαρτες ανoιξαμε και φυγαμε..
σαλπαρωντας στην πιo αγρια θαλασσα,
της oπoιας τα κυματα μoνo η μoιρα γνωριζει.
Αν καπoιoς oμως μας πει "ελατε κoντα"
30 κoυπια σαν ευχες θα ζητησoυμε,
και θα βρεθoυμε διπλα τoυ.
Μην μας φoβασαι αιωνιε πειρατη
δεν ειμαστε εδω για μαχες..
Μας μυησε η διδαχη,
να ειμαστε μoνo καλoι ναυτες.


**Aφιερωμενo στην Αννα-Μαρια..

Facebook ΣΒΗΣΕ!

Σε προσκαλεσαν καπου και σε αφησαν να μιλας.Να εκφραζεσαι.Να μοιραζεσαι.Να γκρινιαζεις. Και εσυ κανεις τα παντα. Οσα σου ειπαν τα τηρεις κατα γραμμα.Βεβαια, φτανεις καποια στιγμη στο σημειο να μονολογεις σε μια ομαδα ανθρωπων. Ενα γκρουπ ατομων που μπορουν να ειναι δεκαδες ακομα και χιλιαδες.Και θες να ξεχωρισεις καποιον/α απο το πληθος αυτων των γνωστων-αγνωστων,θελοντας παραλληλα να ξεχωριζεις και εσυ ο ιδιος.Το προσπαθεις με διαφορους τροπους.Αλλα ειναι ενα παιχνιδι που δεν ετυχε να σου δωσουν οδηγιες παρα μονο εντολες.Βλεπεις σου ειπαν οτι ειναι δωρεαν και εσυ ο ανοητος τους πιστεψες.Πληρωνεις με τον χρονο σου.Ναι ειναι εκεινος ο μισητος εχθρος που δεν σε ρωταει για να προχωρησει.Τον θυμηθηκες?Μαλλον ειχες ξεχασει πως βαδιζει ανενοχλητος.Το πιο σημαντικο ειναι οτι ξεχασες να του βαλεις ταμπελες για τον καθοδηγησεις στον σωστο δρομο.Διοτι ως τωρα τρεχει στα πιο αποτομα μονοπατια.Ομως δεν φταιει εκεινος.Εσυ τον αφησες.Μηπως πρεπει να του φωναξεις να τον φερεις πισω?Μπα!Δεν γινεται.Παρτον απο το χερι τωρα που μπορεις και οδηγησε τον στην πραγματικοτητα.Ναι σε αυτη που δεν υπαρχουν οθονες,ουτε στιγματισμενες στιγμες, ουτε λογια που και να θες δεν μπορεις να ακουσεις.Καπου εκει εξω ειναι οι φιλοι σου,οι ερωτες σου,τα ταξιδια σου,τα ονειρα σου.Μην τα αφηνεις διοτι θα σ’αφησουν.Την μοιρα την γραφεις με αληθειες και οχι με ψευδαισθησεις.Γι αυτο,ΖΗΣΕ.

Ψεύτικη μαγκιά ή ανθρώπινη γροθιά?

Μετα τα γεγονότα που συνέβησαν(και συμβαίνουν) στην Ελλάδα, πήρα την αφορμή να εκφράσω τις σκέψεις μου πάνω σ’όλα αυτά. Στις καταστάσεις, δηλαδή, που εχουν επιφέρει την εθνική απογοήτευση και έχουν οδηγήσει τον Ελληνικό λαό στην εξαγρίωση. Παρατηρώντας ενα ευρος εξελιξεων, απο την κατάρρευση της Ελληνικής οικονομίας ως το μεγάλο παράπονο του Έλληνα πολίτη. Κοινώς, ένα πλήθος αλυσιδωτών αντιδράσεων που είχαν ενα μονάχα προΪόν, την οργή. Αυτός ο θυμός όμως έχει λόγο να υπάρχει;Και αν ναι πρέπει να κρύβει όντως τόσο μίσος;

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Η Ελληνική οικονομία έφτασε στο αδιέξοδό της. Αναρωτιέμαι όμως ποιός είναι ο υπαίτιος γι’ αυτή την πορεία της οικονομίας; Το πιο λογικό είναι να κατηγορήσουμε τους διαχειριστές του δημοσίου κεφαλαίου που είναι διατεταγμένοι φορείς ώστε η χώρα μας να προοδεύει. Αν όμως δε φέρνουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, πρέπει να παίρνουν άλλοι τη θέση τους για να δοκιμαστούν κι εκείνοι στις ανάλογες διαδικασίες. Σε όλα χρειάζεται η αλλαγή, αλλιώς θα χαθούμε στο κύμα της εξέλιξης. Κάτι τέτοιο  όμως δε βλέπω να γίνεται τόσα χρόνια. Το εκάστοτε κόμμα βρίσκεται στην πολιτική πάνω από μια πενταετία και δε νομίζω να μην έχει την ευκαιρία να ολοκληρώσει το έργο του σ’αυτο το χρονικο διαστημα. Απο την αλλη, δε νομίζω οτι κρατιέται και από μόνο του στη Βουλή. Ψηφίζεται από μας και γι αυτό κατέχει την θέση αυτή. Άρα μήπως ο ηθικός αυτουργός γι’ αυτήν εδώ την κατάληξη είναι το είδωλο που βλέπουμε στον καθρέφτη μας;

Ο κόσμος εξεγείρεται, κάνει τη φωνή του κραυγή και βγαίνει στους δρόμους να δείξει τη δύναμή του. Δε θα τον κατηγορήσω γι’ αυτό. Κανένας δε μπορεί να κατηγορήσει και δεν κατηγορείται, διότι όλοι μας αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα, την οικονομική κρίση και την κοινωνική εξαθλίωση. Ωστόσο, πάντα υπάρχουν οι βολεμένοι και αυτοί που πληρώνουν τα σπασμένα. Στην περίπτωσή μας, οι βολεμένοι είναι εκείνοι που ψεύδονταν για να βρεθούν στο βάθρο της εξουσίας, σε ένα βήμα ομως που εμείς τους σπρώξαμε να ανέβουν. Διότι λέμε ότι πέσαμε στον βάλτο αλλά δεν τίθεται το ερώτημα πώς δημιουργήθηκε ο βάλτος παρά μόνο γιατί εμείς λερωθήκαμε. Μάλλον, λοιπόν, κρατιόμασταν σε μια σχεδία με κάποιους άλλους και επειδή αυτοί οι «άλλοι» δημιούργησαν το κότερό, δε μας χρειάζονταν πια και μας παράτησαν. Γι’ αυτό είμαστε στο δρόμο τώρα. Διότι όλο το σύστημα δούλευε με «ρουσφέτι» και όταν ναυάγησε η συμφωνία έληξαν και οι όροι του.

Σκληρό ν’ακούγεται η αλήθεια. Ειδικά μια αλήθεια που όλοι εμείς γνωρίζουμε αλλά της γυρίζουμε την πλάτη. Ναι, λοιπόν, το γνωστό σε όλους μας Δ.Ν.Τ. έχει λάβει τα δικά του μέτρα. Μήπως επειδή δεν τα λάβαμε εμείς έγκαιρα και  αφήναμε ένα χρέος να διαιωνίζεται; Η κρίση που περνάμε αυτή τη στιγμη δεν είναι οικονομική, ή έστω δεν είναι μόνο οικονομική. Πολλοί κοινωνικοί παράγοντες βρίσκονται από πίσω και πρώτος και κύριος είναι το «βόλεμα». Διότι ξεφύγαμε από μια πάγια κατάσταση και δεν είμαστε προετοιμασμένοι για αλλαγές. Δε μας αρέσουν διότι θέλουν χρόνο προσαρμογής, προσπάθεια και θέληση. Τίποτα από τα τρία δεν φαίνεται να υπάρχει. Να προσθέσω ότι η ιστορία έχει δείξει πως η κρίση έχει δύο τινά είτε βουλιάζεις μετά από αυτή, είτε στέκεσαι πιο δυνατός απ’ ότι ήσουν. Εμεις έχουμε χάσει την ελπίδα;

Δε θέλω να φανταστώ ότι χάσαμε ότι πιο πολύτιμο έχουμε ως λαός, τη  φιλοδοξία μας που με τόση φαντασία, σχήματα και χρώματα έχουμε μέσα στις σκέψεις μας ως άνθρωποι. Μιας που οι άνθρωποι φαίνονται και στο φως και στο σκοτάδι, και δεν κρατούν μολότωφ ή τριγυρνούν με λαμπρές λιμουζίνες για να δείξουν την ιδιότητά τους. Κυκλοφορούν με ένα χαμόγελο στα χείλη και με πολλές ιδέες στο δραστήριο μυαλό τους. Μόνο που δεν είναι ιδέες με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον αλλά το συλλογικό. Μετά όμως από όλες αυτές τις πορείες μιλάμε στο γείτονα περισσότερο ή κλειδώνουμε διπλά απ’ ότι κλειδώναμε προηγουμένως; Εκεί πιστεύω ότι είναι το πρόβλημα, μιλάμε για το πρόβλημα αλλά ποτέ δεν καθίσαμε όλοι μαζί να το λύσουμε. Όταν θα γίνουμε μια γροθιά, τοτε θα λεμε οτι αντεχουμε. Το θέμα είναι εσείς έχετε σκοπό να μοιραστείτε τη δύναμή σας;

Ο Superman είναι βλάκας!

 

Μικροί και μεγάλοι, όλοι λίγο πολύ, έχουμε δει έναν από τους πιο ηρωικούς «cartoon» χαρακτήρες, τον Superman. Τον υπεράνθρωπο από τον πλανήτη «Κρυπτόν», που ήρθε στην Γη για να αντιταχθεί στο κακό και στο άδικο, και να τιμωρήσει οποιοδήποτε υπαίτιο. Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως, εκείνος δεν πάθαινε τίποτα. Μάχονταν αλλά μετά το πέρας της μάχης εκείνος ποτέ δεν είχε τραύματα. Αλύγιστος, δυνατός, και θαρραλέος ήταν, λοιπόν, ο υπερήρωας της μικρής πόλης Σμόλβιλ αλλά παραμένει βλάκας.

Άνθρωπος που δεν πληγώνεται ποτέ, δεν μπορεί να υφίσταται. Ζωντανό παράδειγμα είναι το ρομπότ που μπορεί να κάνει ότι εμείς του πούμε χωρίς συνείδηση, απλά με την δική μας εντολή. Μπορούμε ανά πάσα στιγμή να το αποσυναρμολογήσουμε και εκείνο να μην πει ούτε λέξη. Αυτό, όμως, θέλουμε εμείς? Να μην έχουμε φωνή ούτε καν να μιλήσουμε? Παρατηρώ μια μυστικοπάθεια και έναν ορατό φόβο σχεδόν από όλους μας. Φοβόμαστε να κάνουμε το οτιδήποτε χρειάζεται ρίσκο, φοβόμαστε να ανοιχτούμε στον άλλο, φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας. Όλα αυτά χωρίς κανένας να μας πει ότι κάνουμε κάτι λάθος. Ότι έχουμε διαλέξει το λάθος μονοπάτι, διότι και ο ίδιος βρίσκεται αν όχι στο ίδιο σε κάποιο από τα χιλιάδες παρόμοια μονοπάτια.

Ένας τεράστιος τρόμος που γεννιέται από τις αναμνήσεις που φέρει το παρελθόν μας. Άτομα που κατέστρεψαν το ταξίδι που είχαμε φτιάξει για εκείνους, συνθήκες που δεν μας έδωσαν τα περιθώρια να αντιδράσουμε έτσι όπως εμείς θέλαμε και τελικά πέσαμε σε ένα κενό που κανείς δεν προσέφερε το χέρι του για να μας σώσει. Έτσι, καταλήγουμε να πούμε ότι δεν θα επιτρέψουμε ξανά στον εαυτό μας να τραυματιστεί και πως η διέξοδος από αυτό το τέλμα είναι να τον κάνουμε ένα κινητό οχυρό όπου κανείς δεν θα έχει την δυνατότητα να το παραβιάσει. Και όμως, ένας πιο αδίστακτος εχθρός από την ώρα που θα κλείσεις την πόρτα σου θα αρχίσει να λειτουργεί σαν το πιο πεινασμένο σαράκι, έτοιμο να φάει και τις πιο μεγάλες σου ιδέες. Βραχυπρόθεσμα δεν θα μπορέσεις να αναγνωρίσεις την μοναξιά σου, ως το νούμερο ένα χημικό όπλο που δολοφονεί τις ανάσες των ελπίδων σου μέρα με την μέρα. Διακριτικά, κάθε φορά που θα νιώθεις αυτόν τον πόνο θα τον αμελείς λέγοντας ότι θα περάσει, χωρίς φυσικά να κάνεις τίποτα για να τον επουλώσεις. Φαίνεται πως οι δάσκαλοι σου μέχρι τώρα δεν σου έμαθαν κάτι πολύ σημαντικό, πως ο πόνος μιας ψυχής είναι ο μεγαλύτερος όλων. 

Βέβαια, εκεινες τις στιγμές που λες ότι είσαι ευτυχισμένος και ουσιαστικά δεν σκέφτεσαι πως θα χαρείς αυτόν το χρονικό διάστημα αλλά πως βρέθηκες σε αυτή την κατάσταση, προμηνύεις μόνος σου μια ακόμα πληγή. Ένα πλήγμα δημιουργείται από τη πλήξη ενός αστείρευτου χαμόγελου που δε ήταν μέσα στη προσωπική  σου καθημερινότητα. Ούτε αυτό δεν είχες αφήσει να μπει, θυμήσου. Καθώς προχωράει ο χρόνος παρατηρείς ότι άσο περισσότερο ήθελες να μείνεις αλώβητος από κάθε είδους τραύματα, τόσες πολλές λαβωματιές έχεις στο σώμα σου. Όμως, κάθε τραύμα κρύβει τελικά μια περιπέτεια. Μια ζωτικής σημασίας ιστορία που χαράκτηκε στο νήμα της μοίρας σου. Και εκεί που λες ότι είσαι ο πιο δειλός στρατιώτης, καταλήγεις να είσαι ο πιο σοφός της μεραρχίας σου. Βγήκες γυμνός στο πεδίο της μάχης, για να πάρεις τις περισσότερες σφαίρες. Ένας μαζοχισμός θα έλεγαν πολλοί, αλλά αυτοί δεν ξέρουν ότι είναι η πιο σκληρή σου αναζήτηση.

Κλείνοντας, θέλω να αναφέρω ότι έγραψα αυτό το κείμενο όχι γιατί δεν πιστεύω στην ευτυχία. Αντιθέτως, η πίστη μου δομείται από εκείνη αλλά γνωρίζω ο χαζός ότι όλα έχουν κάποια όρια, τα οποία δεν μπορώ να τα ξεπεράσω. Αν όμως δεν μπορώ να τα ξεπεράσω αυτά τα εμπόδια για να φτάσω στο απόλυτο θα προσπαθώ πάντα να κάνω τις μικρές χαρές πιο πολλές από ποτέ ελπίζοντας να αγγίξουν το άπειρο. Και νομίζω πως το ταξίδι έχει πολλά παγόβουνα και ύφαλους, μα θα συντηρώ την σχεδία μου όσο πιο καλά μπορώ. Ακόμα και αν δεν μπορέσω όμως και πέσω στο νερό θα ξέρω να κολυμπώ διότι τα βιώματα μου θα με έχουν διδάξει πως να επιβιώνω σαν άνθρωπος και όχι σαν...Superman!

Πρωταγωνιστές

Καλησπέρα σας,

Αν και έχω αρκετό καιρό να γράψω, όχι από έλλειψη ιδεών αλλά από μειωμένο χρόνο, σήμερα κάτι με ώθησε να συζητήσω με τον εαυτό μου. Αφορμή αυτής της εσωτερικής συζήτησης έγινε το επεισόδιο των «Πρωταγωνιστών» που τιτλοφορούνταν «6 Δεκεμβρίου». Όταν άρχισα να το βλέπω, ήταν σαν να με κάρφωναν διαφορετικά μαχαίρια στο ίδιο σημείο. Ποικίλα συναισθήματα, όπως λύπη, οργή, τρόμος, που εμφανίστηκαν από το πουθενά για να ταράξουν ξανά ένα χρόνο μετά την λογική μου. Μια λογική που έλεγε πως η ερμηνεία της αληθείας είναι μοναδική. Και όμως μετά από αυτή την εκπομπή όλα τα πλαίσια που κάλυπταν αυτή την πλάνη της μοναδικότητας καταστράφηκαν.

Μια μαθήτρια, ένας αστυνομικός, δυο διαδηλωτές, ένας έμπορος και ένας συγγραφέας-θεατης από τις Βρυξέλλες έζησαν από κοντά (και από μακριά) την εμπειρία της διαδήλωσης της 6^ης Δεκεμβρίου. Έξι διαφορετικά πρόσωπα που διαχωρίζουν με τα λόγια τους έξι διαφορετικές εμπειρίες ζωής από εκείνες τις μέρες.

Θα θελα να αρχίσω λοιπόν από την μαθήτρια που είπε χαρακτηριστικά ότι είδε ένα διαφορετικό σχολειό εκείνες τις μέρες. Και αυτό γιατί η γνώση παραγκωνίστηκε και δόθηκε η ευκαιρία να εκφραστούν οι μαθητές με έναν διαφορετικό τρόπο. Ξεφεύγοντας από την στείρα γνώση βρεθήκαν σε συζητήσεις με συμμαθητές και καθηγητές τους. Κάτι που όλη την υπόλοιπη σχολική τους καριέρα, ίσως, να μην το είχαν τολμήσει ποτέ. Και έρχομαι να πω πως αυτό είναι το σχολειό που και εγώ ονειρεύτηκα. Ένα σχολειό που θα μου δίνει την αφορμή να πω την άποψη μου, να συζητήσω, να κάνω κάτι διαφορετικό από το να διαβάζω αμέτρητα βιβλία. Διότι ο άνθρωπος είναι γίνεται φίλος και όχι το βιβλίο.

Στην συνεχεία, η περίπτωση του αστυνομικού που δίνει μια άλλη άποψη. Την άποψη ενός γραναζιού της κρατικής μηχανής που θα πρέπει να είναι εκεί όποτε εκείνη την χρειάζεται. Ένας άνθρωπος ο όποιος μπορεί να είναι ξάδελφος σου, φίλος σου ακόμα και αδελφός σου. Και όμως πάνω στην οργή σου δεν διακρίνεις πρόσωπα χτυπάς γιατί είναι η εκτόνωση πιο δυνατή από κάθε είδος αγάπης. Ίσως όμως να σε διαψεύδει ο μεγάλος αγωνιστής Τσε Γκε Βάρα λέγοντας ότι «ο πραγματικός επαναστάτης καθοδηγείται από τρομερά συναισθήματα αγάπης».  Ίσως, να είναι η φράση κλειδί για να πω ότι δεν πρέπει να αφήνουμε την οργή μας ανεξέλεγκτη. Η οργή αν το καλοσκεφτούμε κρύβει μια δυνατή πηγή φόβου. Χτυπάμε κάτι διότι μπόρεσε να μας χτυπήσει και όχι γιατί στην ουσία μας χτύπησε. Έχοντας συναντήσει λοιπόν αρκετούς ανθρώπους, δεν έχω δει κανέναν να του αρέσει να φοβάται.

Επίσης, οι δυο διαδηλωτές όπου είχαν διαφορετικές εμπειρίες κατά την διάρκεια της πορείας. «Παλεύοντας» ο πρώτος με τα ΜΑΤ, δείχνει τον αυθορμητισμό του νέου στο τελικό του στάδιο. Λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «μπορώ να γίνω ο ίδιος η πέτρα που θα σπάσει την τζαμαρία» είναι σαν το μότο «Γινόμαστε όλοι μια γροθιά». Όσο και αν ακούγεται κάπως όλο αυτό περιέχει ένα πνεύμα ελευθερίας, όπου πρέπει να μαχόμαστε για ότι πιστεύουμε και για να επιτευχτεί  πρέπει να ενωθούμε. Μπορώ κάλλιστα λοιπόν να πλάσω την εικόνα του ξεσηκωμένου λάου που μπορεί να έχει ξύλα για όπλα, αλλά είναι μια ανίκητη μάζα μπροστά στο κράτος. Αν μπορούσαμε να ενωθούμε όλοι μαζί και για άλλους σκοπούς (όχι μόνο λεηλασίες!) θα είχαμε φτιάξει μια άλλη Ελλάδα. Ο δεύτερος διαδηλωτής, δυστυχώς έπεσε στο κέντρο του κυκλώνα αυτού αηδιαστικού συστήματος που έχουμε. Δεν θα μιλήσω συγκεκριμένα για την 8μηνη κράτηση του, που είναι ένα απαίσιο γεγονός, αλλά θα τονίσω το γεγονός της συνολικής εξέλιξης του θέματος του. Όταν η πέτρα γίνεται μολότοφ και ο διαδηλωτής βαφτίζεται εχθρός της δημοκρατίας. Μια σύνηθες εξέλιξη στην Ελλάδα όπου όταν υπάρχει ένα σκάνδαλο ο καθένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο και τελικά την πληρώνει ένας τρίτος όπου είναι και ο αθώος. Δεν ξέρω το πώς αλλά η νέμεσης πρέπει να έρθει σύντομα. Νιώθω ντροπή όταν βλέπω να συμβαίνουν ακόμα* αυτά τα πράγματα.

Από την άλλη, ένα αθώο θύμα, ο έμπορος που συντηρεί το μαγαζί του στις κεντρικές οδούς της Αθηνάς και βλέπει οι κόποι του να καίγονται κυριολεκτικά μέσα σε λίγα λεπτά. Άπραγος και αβοήθητος να λεηλατείται όχι μόνο υλικά και ψυχικά. Και το δεύτερο είναι πιο βαρύ. Βλέποντας το 9χρονο παΐδι να σπάει τζαμαρίες ή να κρατεί στα χεριά του μολότοφ και να αναρωτιέται γιατί, καθώς θα μπορούσε να είναι ο γιος του. Αναφέρει, έμμεσα την κρίση του θεσμού της οικογενείας που κάνεις δεν ενδιαφέρεται στις μέρες μας. Την έχουμε ξεχάσει από ότι φαίνεται προ πολλού. Αφήνοντας την στην λήθη του μυαλού μας, χάνουμε το κλειδί προς την ακμή, όχι μόνο της προσωπικότητας μας αλλά και του ιδίου μας του τόπου.

Και τέλος, ο συγγραφέας θεατής όπου είδε αυτή την παλίρροια οργής του Δεκέμβρη από την τηλεόραση. Θέτοντας έναν σημαντικό άξονα ανάλυσης της όλης κατάστασης, όπου ήταν ο λόγος της εκάστου πορείας. Δεν ήταν ούτε για την παιδεία, ούτε για την υγεία, ούτε για την  οικονομία αλλά για την ζωή. Έφερε τόσο κοντά τον κόσμο αυτή η «επανάσταση» διότι γινόταν γι αυτόν και από αυτόν παράλληλα. Η παγκόσμια απήχηση όλης αυτής της εξέγερσης ήταν συγκεκριμένα αυτός ο λόγος. Η αίτια που σιγόβραζε εδώ και καιρό, η αίτια που σαν σαράκι έτρωγε μέχρι τότε τις συνειδήσεις των ανθρώπων, η αίτια που ζητούσε μια αφορμή για να δείξει τον πραγματικό της εαυτό.

Καταλήγω, λοιπόν, μετά από αυτή την εκτενή περιγραφή σε 6 νοήματα που συγκλίνουν σημασίας. Η μαθήτρια που είδε πως ένα συμβάν γίνεται μια αφορμή για να δει διαφορετικά την παιδεία. Ο πρώτος διαδηλωτής όπου βρήκε τον τρόπο να διαμαρτυρηθεί για τον κοινωνικό φαινόμενο της βίας με βία. Ο δεύτερος διαδηλωτής που δοκιμάστηκε από το σύστημα της χώρας μας που χωλαίνει σε θέματα επιβολής της τάξεως. Ο επιχειρηματίας που, αν και δεν φαίνεται, θίγει  την έλλειψη της οικογενειακής αγωγής. Και τελικά, ο συγγραφέας-θεατης που ξετυλίγει τα κοινωνικά στοιχειά αυτής της διαμαρτυρίας. Φτάνω στο συμπέρασμα ότι και οι 6 οραματίζονται μια καλύτερη Ελλάδα.

Μια καλύτερη και εκσυγχρονισμένη Ελλάδα γεννιέται από την μέθεξη της εκπαίδευσης με την αγωγή. Τα δυο αυτά πράγματα που προέρχονται από διαφορετικούς πόλους, το πρώτο από το σχολειό και το δεύτερο από την οικογένεια, συνδέονται άρρηκτα και πρέπει να συνεργαστούν για μια καλύτερη παιδεία και ένα καλύτερο αύριο. Επιπλέον, το σύστημα της επιβολής της έννομης τάξης πρέπει να ξεκαθαρίσει τα «πρέπει» του, και όχι να δημιουργεί δολοπλοκίες έτσι ώστε να λέει ότι κάνει καλά την δουλεία του. Άλλωστε είμαστε ένα δημοκρατικό κράτος και οφείλουμε να έχουμε μετρά ώστε να εξουσιάζει ο λαός και όχι οι λίγοι. Όμως, για να συγκροτηθεί ένα δημοκρατικό κράτος πρέπει να κοιτάξει και τα κοινωνικά ζητήματα σε βάθος, διότι ο λαός δεν είναι χαζός ξεσηκώνεται και έχει λόγο. Ζητήματα όπως η βία, η εκπαίδευση, η υγεία και το πιο σημαντικό η ζωή, πρέπει να παρακινούν το ενδιαφέρον όλων μας ανεξαιρέτως κοινωνικής τάξης και οικονομικής κατάστασης. Αν όλα αυτά γίνουν συλλογικά και οργανωμένα, τότε το κράτος Ελλάδα θα έχει παγκόσμια απήχηση, και όχι πια μόνο για τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό της. Τέλος, θα ήθελα να πω πως το επεισόδιο των «Πρωταγωνιστών» με άγγιξε περισσότερο διότι μου διέγειρε την φαντασία να βρεθώ σε 3 διαφορετικές χρονικές στιγμές παράλληλα, παρελθόν-παρόν-μέλλον. Μαθαίνω από το πρώτο, ζω το δεύτερο και ελπίζω για το τρίτο. Όποτε, χαίρομαι πιο πολύ που όλα αυτά είναι αληθινές ιστορίες γιατί ποτέ δεν θα φύγουν από την μνήμη μου.

*Κατά την περίοδο της Χούντας όπου υπήρχε μια λίστα με όλους τους κομμουνιστές και ακόμα και αν δεν ήταν κάποιος αυτής της «εχθρικής» παράταξης ήταν εύκολο να μπει αν δεν τον πήγαινε ο άλλος.