Σε προσκαλεσαν καπου και σε αφησαν να μιλας.Να εκφραζεσαι.Να μοιραζεσαι.Να γκρινιαζεις. Και εσυ κανεις τα παντα. Οσα σου ειπαν τα τηρεις κατα γραμμα.Βεβαια, φτανεις καποια στιγμη στο σημειο να μονολογεις σε μια ομαδα ανθρωπων. Ενα γκρουπ ατομων που μπορουν να ειναι δεκαδες ακομα και χιλιαδες.Και θες να ξεχωρισεις καποιον/α απο το πληθος αυτων των γνωστων-αγνωστων,θελοντας παραλληλα να ξεχωριζεις και εσυ ο ιδιος.Το προσπαθεις με διαφορους τροπους.Αλλα ειναι ενα παιχνιδι που δεν ετυχε να σου δωσουν οδηγιες παρα μονο εντολες.Βλεπεις σου ειπαν οτι ειναι δωρεαν και εσυ ο ανοητος τους πιστεψες.Πληρωνεις με τον χρονο σου.Ναι ειναι εκεινος ο μισητος εχθρος που δεν σε ρωταει για να προχωρησει.Τον θυμηθηκες?Μαλλον ειχες ξεχασει πως βαδιζει ανενοχλητος.Το πιο σημαντικο ειναι οτι ξεχασες να του βαλεις ταμπελες για τον καθοδηγησεις στον σωστο δρομο.Διοτι ως τωρα τρεχει στα πιο αποτομα μονοπατια.Ομως δεν φταιει εκεινος.Εσυ τον αφησες.Μηπως πρεπει να του φωναξεις να τον φερεις πισω?Μπα!Δεν γινεται.Παρτον απο το χερι τωρα που μπορεις και οδηγησε τον στην πραγματικοτητα.Ναι σε αυτη που δεν υπαρχουν οθονες,ουτε στιγματισμενες στιγμες, ουτε λογια που και να θες δεν μπορεις να ακουσεις.Καπου εκει εξω ειναι οι φιλοι σου,οι ερωτες σου,τα ταξιδια σου,τα ονειρα σου.Μην τα αφηνεις διοτι θα σ’αφησουν.Την μοιρα την γραφεις με αληθειες και οχι με ψευδαισθησεις.Γι αυτο,ΖΗΣΕ.
No comments:
Post a Comment