Με αφορμή την συνέντευξη στον κ. Αξελό Κωνσταντίνο, διδάκτωρ στην Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, γραφώ αυτό το άρθρο για να δώσω μια ελπίδα σε εκείνους που διαλέγουν να διαμορφώνουν την ζωή τους να συνεχίσουν και ενεργεία σε εκείνους όπου νιώθουν αδύναμοι να αλλάξουν την «ρουτίνα» τους.
Ο σημερινός άνθρωπος είναι προφανές πως κυριεύεται από ένα κλίμα φόβου. Ενός φόβου πολυδιάστατου και πολύπλοκου όπου η λύση του φαντάζει αδύνατη. Κάτι που γεμίζει το αδιάφθορο μοντέλο του σύγχρονου ανθρώπου με τραύματα. Και τέλος, σπάει τα «taboo» που θέλουν την θνησιμότητα του ανθρώπου σήμερα να αποτελεί ανύπαρκτη λέξη στο λεξικό της ζωής.
Μέσα από την εξέλιξη της τεχνολογίας ξεπεράσαμε τον φόβο του θανάτου, λόγο της αύξησης του μέσου όρου ζωής, και έτσι επικεντρωθήκαμε στους εσωτερικούς μας φόβους. Εκείνοι με την σειρά τους προσηλώθηκαν στις μελλοντικές προσδοκίες μας και τα καθημερινά «γιατί» του εαυτού μας. Σκέψεις και φοβίες για την οικογένεια μας, για τις σπουδές μας, για την εργασία μας και τέλος για την προσωπική μας εξέλιξη τώρα κατακλύζουν το εσωτερικό μας. Όλα αυτά λίγο λίγο πλέκουν και αλλά αρνητικά στοιχειά, όπως άγχος, ανασφάλεια και αποσυντονισμός του «είναι» μας. Και εκεί που νομίζουμε ότι τα γνωρίζουμε όλα περί ζωής, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως είμαστε ημιμαθείς μα όχι γνώστες. Αυτό είναι το λεπτό που όλη η ύπαρξη μας κλονίζεται και ο νους αρχίζει να σκέφτεται και να απορεί.
Ερωτήματα όπως «Από πού μπορώ να πιαστώ τώρα που είμαι μόνος?» & «Σε ποιον να πιστέψω?» κάνουν τώρα την εμφάνιση τους . Και ενώ φαντάζουν δύσκολες απορίες όλοι μπορούμε να τις απαντήσουμε, αρκεί να σκεφτούμε λίγο περισσότερο. Να ερευνήσουμε πιο βαθειά. Ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής κ. Άξυλος θεώρει πως δεν μπορούμε να πιαστούμε από πουθενά και πως η λύση βρίσκεται στο άνοιγμα μας προς το αποσπασματικό Όλον . Με λίγα λόγια, βρισκόμαστε μονοί σε αυτή την ζωή και ποτέ δεν θα είμαστε ανεξάρτητοι. Γι αυτό επιθυμούμε κάθε φορά να πιαστούμε από άλλα σώματα που είναι γύρω μας, όμως τελικά δεν είναι το άγγιγμα του ενός σώματος με το άλλο αλλά το άνοιγμα του ενός προς το άλλο. Τώρα βεβαία θα αναρωτιέστε και πως καταφέρνουμε κάτι τέτοιο χωρίς να το καταλαβαίνουμε οι ίδιοι. Δεν τίθεται όμως θέμα έλλειψης αντίληψης, απλά το ονομάζουμε αλλιώς. Η πιστή μας σε κάτι δεν είναι στην ουσία κάτι που πιστεύουμε, άλλα κάτι που επιτρέψαμε εμείς να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα μας.
Το ουσιαστικό άνοιγμα υλοποιείται όταν εμείς οι ίδιοι «ανοιγόμαστε» στον χωροχρόνο. Παύουμε να παγώνουμε τις εικόνες και αρχίζουμε να τις ζούμε. Δεν ακινητοποιούμε τίποτα γύρω μας άλλα συγχρονιζόμαστε με την κίνηση τους. Αυτό πάει να πει άνοιγμα. Βεβαία, μερικοί από μας , αν όχι όλοι, αμφιβάλουμε για το αν ο τρόπος που ανοιγόμαστε είναι ο κατάλληλος. Μια ενδοσκόπηση θα σας πείσει πως ότι κάνουμε με την θέληση μας και αυτή τη στιγμιαία επιθυμία που μας διακατέχει το λεπτό της πράξης μας κάνει χαρούμενους. Αυτός είναι ένας από τους σημαντικότερους στόχους του εκάστου ανοίγματος, η προσωπική ευδαιμονία. Γι αυτό ας θέσουμε τον χρόνο φίλο και να κοιτάμε κάθε φορά να τον διασκεδάζουμε σωστά.
Συνοψίζοντας, το άνοιγμα είναι κάτι σαν δωρεά ευτυχίας στην ζωή μας που μας παροτρύνει να ξεπερνάμε φόβους και προβλήματα. Μας κάνει δυνατούς και πάνω από όλα καλυτέρους ανθρώπους. Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στα λόγια ενός ηθοποιού που είπε κάποια στιγμή «Αν δεν δώσεις σημασία, δεν θα ζήσεις τίποτα σημαντικό». Θέλω να πιστεύω λοιπόν πως εσείς ακόμα και αν δεν δώσατε στο παρελθόν, μόλις αρχίσατε…
No comments:
Post a Comment