Το παιδί με την βάρκα!

«Η παρακάτω ιστορία περιλαμβάνει μια έμπνευση που είχε πηγή της ένα όνειρο. Ένα όνειρο όχι τυχαίο από ότι φαίνεται. Ένα όνειρο το όποιο ζωντάνεψε εκείνα τα λεπτά όπου βρίσκεσαι στο μεταίχμιο του ύπνου και του ξύπνιου’ τόσο ανήσυχο.»

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιδι σε ένα μικρό νησί. Αυτό το νησί ήταν κάπου στο Αιγαίο πέλαγος. Το νησί αυτό είχε μια ιδιαιτερότητα, συνδύαζε βουνό και θάλασσα μαζί. Αυτό το παιδί, άτακτο και περιπετειώδης από μικρό, άρχισε να γνωρίζει αρχικά το πυκνό δάσος του βουνού. Αυτό το δάσος δεν ήταν το οποιοδήποτε, είχε μαύρα ψηλά πεύκα και μια άγρια φύση καθώς προχωρούσες προς τα μέσα. Εκείνο όμως ατρόμητο μπήκε προς τα μέσα. Εξερεύνησε κάθε σπήλια, κάθε πεταλούδα να πετά, ανέβηκε τελικά στην κορυφή του. Επειδή ήταν το μοναδικό παιδί στο νησί ήταν πάντα μόνο του. Δηλαδή σχετικά μόνο του διότι είχε φυτά και ζώα για φίλους. Βεβαία όλα έγιναν πιο δυνατές σχέσεις όταν στα 8 του πήγε για πρώτη φορά στην παράλια. Εκεί έκανε νέους φίλους’ την αμμουδιά, το νερό , τα ψάρια. Βέβαια, αυτό ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του. Δεν ξέρεις τι συναίσθημα νιώθει ο άνθρωπος όταν πιάνει κάτι που ίσως αργότερα να αποτελέσει δρόμο διαφυγής για εκείνον. Ποσό μάλλον όταν ακόμα και ο ίδιος δεν το γνωρίζει αλλά αισθάνεται την ενεργεία αυτή. Χωρίς να ξέρει τίποτα για την θάλασσα, λοιπόν, την γεύτηκε μπαίνοντας μέσα της. Ήταν κρύο το νερό και τρομακτικός ο βυθός παρόλα αυτά το παιδί έμεινε εκεί να το ζήσει. Περπατώντας ξέφυγε από τα ρηχά νερά της παραλίας και μετά βάζοντας όλες του τις δυνάμεις προσπάθησε να επιπλεύσει. Την πρώτη φορά δεν τα κατάφερε και ξαναπήγε στα ρηχά νερά. Το δοκίμαζε κάθε μέρα, ξανά και ξανά, χωρίς σταματημό. Τελικά μετά από μέρες κατάφερε και επέπλευσε. Ένιωσε την άνωση πραγματικά να τον κρατεί ζωντανό, να του δίνει φτερά για να μην πέσει στο κενό, και τέλος να του δίνει πνοή ώστε να εμμένει στην εξερεύνηση. Μετά φυσικά έμαθε να κολυμπά. Και ξέρετε κολυμπούσε με τόση δύναμη που το νερό έφτανε τα πρώτα στρώματα του αέρα. Eκεί που βγήκε από τον κόλπο μια μέρα, είδε για πρώτη φορά κάτι μεγαλύτερο από εκείνον’ ένα δελφίνι. Το δελφίνι του μιλούσε υπερηχητικά, σαν να ήθελε να του πει πολλά. Το παιδάκι δεν σταμάτησε να βγαίνει από τον κόλπο κάθε μέρα. Στα 16 του χρόνια κατάλαβε τι του έλεγε το δελφίνι. Του έλεγε λοιπόν πως πρέπει να μάθει να ξεφεύγει με ελιγμούς, να σκίζει τα κύματα χωρίς να τον σκίζουν εκείνα και να πηγαίνει παντού διότι υπάρχουν και άλλα νησιά. Να νιώθει ελεύθερο. Το δελφίνι του έδωσε το μήνυμα και τώρα το μόνο που έμενε είναι να τα υλοποιήσει. Μια μέρα, λοιπόν, κατεβαίνει στην παραλία και βλέπει ένα καβουράκι, το όποιο καθώς περπατούσε σχεδίαζε ένα ψαρί στην άμμο, μια μαθηματική έλλειψη για μας. Τότε του ήρθε η ιδέα και έτρεξε στο δάσος που το ήξερε τόσο καλά και μάζεψε κάθε ξύλο που βρήκε και μπορούσε να τα κόψει. Έφτιαξε μια βάρκα σε σχήμα ψαριού με μια υπέροχη καρίνα, πηρέ τα περισσευούμενα κομμάτια ξύλου και έβαλε την βάρκα στο νερό. Στην συνεχεία μετέτρεψε τα ξύλα σε κουπιά και ταξιδέψε.

Όπως βλέπετε δεν προσδιορίζεται η ηλικία του παιδιού όταν φεύγει τελικά από το νησί, διότι νέοι στόχοι δημιουργούνται κάθε μέρα. Σκεφτείτε μόνο το νησί να αποτελεί την αρχή της ζωής σας, το δάσος με τις εμπειρίες σας, την θάλασσα με τους στόχους σας, το καβουράκι τις καταστάσεις και το δελφίνι τους δικούς σας ανθρώπους. Λέτε τώρα να θέλει μια δεύτερη ανάγνωση?

H ζωή μας…. ένα ηλιακό σύστημα!

«Το παρακατω άρθρο έχει γραφτεί κοιτάζοντας τα αστέρια. Κατανοώντας ότι η ζωή είναι τελικά ότι βλέπουμε γύρω μας. Αν προχωρήσετε πιο βαθειά θα δείτε ότι παντού υπάρχει ένα δομικό στοιχείο, το όποιο με την εμφάνιση του προκαλεί ψυχολογική ευδαιμονία, αλλά η έλλειψη αυτού δείχνει κάθε μας αδυναμία, κάθε μας ανεπάρκεια.»

«Τα πάντα στην ζωή μας είναι θέμα επιθυμιών των σημείων, αποφάσεων του κέντρου, ενεργείας, αποστάσεων και ορίων ».Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τι ακριβώς μπορεί να είναι η ζωή δημιουργήσαμε μέσα στα χρόνια ποικίλες αναλογίες. Μια ξεχωριστή από τις υπόλοιπες αναλογίες θα εξεταστεί σε αυτό το κείμενο που ακολουθεί . Είναι μια «θεωρία» που υποστηρίζει πως η ζωή μας, και ιδιαίτερα το κοινωνικό της τμήμα,μοιάζει πολύ με το ηλιακό μας σύστημα.

Αρχικά, το ηλιακό μας σύστημα αποτελείται από ένα σύνολο πλανητών, νανοπλανητων, κομητών και μελανών οπών. Στο κέντρο του ηλιακού συστήματος , λοιπόν, έχουμε τον ήλιο όπου γύρω του περιστρέφονται οι πλάνητες. Ο ήλιος έχει την ικανότητα, λόγο μάζας, να φέρνει σε ελλειψοειδής κίνηση τους πλανήτες, σε διαφορετική αλλά σε συγκεκριμένη απόσταση τον καθένα. Αυτή η τάση περιστροφής που δημιουργείται από τον ήλιο στα σώματα οφείλεται κυρίως στην εσωτερική ενέργεια του. Αν τώρα υποθέσουμε πως ο ήλιος είμαστε εμείς, ως ατομική ύπαρξη, κατανοούμε ότι έχουμε μια εσωτερική ενεργεία όπου μεταφράζεται ως «προσωπικότητα» και εν συνεχεία το μεγαλύτερο εύρος έλεγχου ως «κοινωνικότητα». Όσο λοιπόν καλλιεργούμε καλυτέρα την προσωπικότητα μας τόσο αυξάνεται η κοινωνικότητα μας άρα και η εξέλιξη του κοινωνικού μας «status»। Επίσης, λόγο της γοργής ανάπτυξης των τελευταίων αιώνων έχουμε την ικανότητα η πιστεύουμε πως έχουμε την ικανότητα να ορίζουμε την «τροχιά» κάθε συνανθρώπου μας. Έτσι λοιπόν το ηλιακό μας σύστημα εύκολα παρομοιάζεται με το κοινωνικό μας περιβάλλον που του ασκούμε καθημερινά επιρροή.

Ας μεταβούμε τώρα στους πλάνητες, οι όποιοι περιστρέφονται λόγο της επίδρασης της ελκτικής δύναμης του Ήλιου. Το πιο απίθανο από όλα όμως είναι πως αποκτούν στροφορμη. Αυτό σημαίνει ότι εκτός από την περιστροφή που κάνουν γύρω από τον ήλιο γίνεται μια δεύτερη περιστροφή γύρω από τον άξονα τους. Η στροφορμη οφείλεται στην αλληλεπίδραση που έχουν μεταξύ τους όλα τα σώματα του ηλιακού συστήματος και την εσωτερική ενέργεια που «κρύβουν» μέσα τους. Ειδικότερα, οι πλάνητες είναι επτά(Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας)και ο καθένας τους έχει διαφορετικές ατμόσφαιρες. Ανάλογα, λοιπόν, με τις ατμόσφαιρες του κάθε πλανήτη υπάρχουν και διαφορετικές μορφές ζωής στο εσωτερικό τους. Βρίσκονται, λοιπόν, σε αναλόγια με την ανθρώπινη φύση όπου κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και έχει τα προσωπικά του χαρακτηριστικά βάσει την προσωπικότητα που έχει διαμορφώσει μέσα από τις εμπειρίες ζωής του. Έτσι, στο προσωπικό μας «ηλιακό σύστημα» οι «πλάνητες» του αποτελούν τους δικούς μας φίλους, οι οποίοι λόγο ακριβώς της διαφορετικότητας τους, καταφέρνουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο να ολοκληρώνουν ο καθένας διαφορετικά σημεία της προσωπικότητας μας. Έρχονται κοντά μας όταν εμείς το προσπαθήσουμε, με την άσκηση μεγαλύτερης ελκτικής δύναμης, και εξαφανίζονται όταν το αποφασίζουμε, με τον τερματισμό της. Πάντα όμως αυτή η δύναμη πηγάζει από την αγάπη και την έκφραση της στους συνάνθρωπους μας.

Σε αυτό το σύνολο των πλανητών υπάρχουν και νανοπλανητες οι οποίοι συνήθως έχουν τον ρόλο του δορυφόρου σε κάποιον πλανήτη.Στο ηλιακό μας σύστημα δεν έχουν όλοι οι πλανήτες δορυφόρους και συγκεκριμένα έχουν η Γη, ο Άρης, ο Κρόνος, ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας। Ο δορυφόρος ως νανοπλανητης μπορεί να προσφέρει, ανάλογα με το spin του(φορά περιστροφής), μεγαλύτερη στροφορμη σε έναν πλανήτη. Αυτό σημαίνει πως αν και συμβάλλει το 1/1000 από την περιστροφή που έχει ο κάθε πλανήτης δεν παύει να είναι υψίστης σημασίας η ύπαρξη του. Σε κοινωνικό επίπεδο μπορούμε να μεταφράσουμε τον δορυφόρο ενός πλανήτη ως τον γνωστό που μας συνδέει με το πρόσωπο που εμείς τελικά δενόμαστε. Έτυχε απλά να γνωρίσουμε τον σύνδεσμο και είμαστε πάντα χαρούμενοι που η τύχη μας έφερε αυτόν τον πλανήτη στο δικό μας ηλιακό σύστημα. Βάσει αυτού, κατανοούμε πως τελικά το δικό μας ηλιακό μας σύστημα δεν είναι μόνο δικό μας αλλά μια σύνθεση πολλών άλλων, και έτσι γινόμαστε ένα κοινωνικό σύνολο.

Στην αρχή όμως αναφέραμε πως δεν υπάρχουν μόνο πλανήτες αλλά και αστέρια. Τα αστέρια βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στο ηλιακό μας σύστημα και αποκτούν κινητική ενέργεια όταν εισχωρούν στην ακτίνα επιρροής του Ήλιου η ακόμα και κάποιου πλανήτη. Δεν συνηθίζουν να έχουν καθορισμένη κατεύθυνση, οι τροχιές των περισσότερων αστεροειδών είναι σχεδόν κυκλικές, σχηματίζουν μια ελαφριά κλίση ως προς την εκλειπτική και τα περισσότερα έχουν περιόδους περιφοράς γύρω από τον Ήλιο. Στο κοινωνικό μας σύνολο τα αστέρια αποτελούν μια ομάδα προσώπων, οι οποίοι συνεργούν για τις συμπτώσεις που έγιναν, γίνονται και θα συνεχίζουν να γίνονται στις ζωές μας. Αυτές οι συμπτώσεις μπορούν να προκαλέσουν μικρή η μεγάλη, καλή η κακή επιρροή στο ηλιακό μας σύστημα. Τις περισσότερες φορές οι συμπτώσεις είναι καλές και δίνουν μια πρωτόγνωρη ενέργεια, όπως είναι μια νέα γνωριμία. Άλλοτε όμως οι συμπτώσεις μπορεί να αποτελέσουν και πολύ κακές επιρροές. Όταν παραδείγματος χάριν στο «ηλιακό σύστημα» μας μια ομάδα κομητών «επιτίθεται» σε έναν από τους πλανήτες και δεν είναι ικανός ο πλανήτης να αντέξει την αλλαγή της φύσης του, καταστρέφεται και έτσι υπάρχουν ανακατατάξεις σε όλο το ηλιακό σύστημα. Η καταστροφή ενός πλανήτη στο δικό μας «ηλιακό σύστημα» αποτελεί καταστροφή μέρους του δικού μας σώματος, το οποίο σημαίνει κάποιο χρονικό διάστημα δυστυχίας, αβάσταχτης η περαστικής, ανάλογα με το είδος και την τροχιά του πλανήτη.

Η μερική καταστροφή ενός ηλιακού συστήματος δεν συντελείται μόνο από το πέρας του ορίου ηλικίας των πλανητών που το αποτελούν αλλά και από πυκνές μαύρες μάζες, τις λεγόμενες «μαύρες οπές», οι οποίες είναι διάσπαρτες στο σύμπαν. Γενικά, η δημιουργία μιας μαύρης τρύπας υλοποιείται από τον θάνατο ενός άστρου. Ειδικότερα είναι μια συγκέντρωση αρκετά μεγάλης μάζας ώστε η δύναμη της βαρύτητας να μην επιτρέπει σε οτιδήποτε να ξεφεύγει από αυτή, παρά μόνο μέσω κβαντικής συμπεριφοράς. Επίσης, πρόσφατα οι ερευνητές ανακάλυψαν πως οι μαύρες τρύπες μπορούν να στροβιλίζονται και μπορούν έτσι με κατάλληλο «spin» να «καταπιούν» και ολόκληρους πλανήτες. Όπως καταλαβαίνουμε οι «μαύρες τρύπες» του κοινωνικού μας συνόλου δεν είναι παρά ένα πλήθος συναισθημάτων όπου αρχίζουν να εισχωρούν μέσα μας και είναι τόσο ισχυρές, λόγο μάζας, όπου δύσκολα μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτά. Βέβαια, κατανοούμε πως για τα πάντα υπάρχει κάποια λύση(η «κβαντική συμπεριφορά»)και αυτή στην προκείμενη περίπτωση των συναισθημάτων δυστυχίας, είναι ο εσωτερικός συλλογισμός που μας βοήθα στην κατανόηση της πραγματικότητας, των φόβων και τέλος του ιδίου μας του εαυτού. Με λίγα λόγια βρίσκουμε την ταυτότητα μας και γινόμαστε ενάρετοι άνθρωποι όπου θα έχουν τα κατάλληλα εχέγγυα για να προφυλάξουν τους πλανήτες του «ηλιακού συστήματος» τους από την εκάστοτε επίδραση μιας μαύρης τρύπας.

Επίσης, λαμβάνοντας υπόψη τη γενική εικόνα της γεωμετρίας του ηλιακού μας συστήματος πολλοί άνθρωποι ίσως να φαντάζονται μια ομάδα ομόκεντρων κύκλων όπου σχηματίζονται από συγκεκριμένες ακτίνες. Στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι τα πράγματα και οι τροχιές δεν είναι κυκλικές αλλά ελλειπτικές και ελικοειδείς. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει ιδανικό σχήμα στη φύση και τα ιδανικά σχήματα είναι δημιούργημα του ανθρώπου ώστε να βοηθηθεί στις έρευνες του. Το βασικό στοιχείο είναι πως η ελκτική δύναμη που ασκεί στα ουράνια σώματα ο ήλιος σταματά να ασκείται μετά από κάποια συγκεκριμένη απόσταση. Με αυτή την παρατήρηση στο δικό μας «ηλιακό σύστημα» υπάρχουν μεν συνεχόμενες τροχιές, αλλά οριοθετούμε μια τελική περιφέρεια όπου είναι το όριο της «ελκτικής» μας δύναμης. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι οι πλανήτες-συνάνθρωποι όπου βρίσκονται σε αυτή την τελική περιφέρεια, την ιδεατή φυσικά, έχουν δυο δράσεις, ανάλογα με την προσωπική μας απόφαση, είτε να φύγουν από την επιρροή μας και να αποτελούν γνωριμίες είτε να εισελθουν στο εσωτερικό του συστήματος μας και να συνεχίζουν να κερδίζουν κοντινότερες τροχιές. Αυτό στον γαλαξία μας είναι αδύνατο αλλά πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως ενώ η βαρυτικη έλξη ανάμεσα στους γαλαξίες θα έπρεπε να επιβραδύνει την διαστολή τους- δηλαδη τον ρυθμό απομάκρυνσης τους- την επιταχύνει και αυτό καλείται «διαστολή του σύμπαντος».

Τέλος, πρέπει να γίνει μια σημαντική παρατήρηση. Όλοι γνωρίζουμε πως οι αποστάσεις στην πραγματικότητα στο ηλιακό μας σύστημα είναι πολύ μεγάλες και έτσι πρέπει να κατανοήσουμε πως ως κάτοικοι της Γης, έχουμε την δυνατότητα να βλέπουμε αστέρια στον ουρανό όπου στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πια και αυτό συμβαίνει διότι πολλά έτη φωτός μεσολαβούν ανάμεσα στο αστέρι και στον πλανήτη μας. Και μήπως αυτό πρέπει να κάνουμε και στη δική μας ζωή? Μήπως δηλαδή πρέπει να κοιτάξουμε τελικά το παρελθόν και να λάβουμε τα λάθη μας ως υλικά κατασκευής των θεμέλιων του μέλλοντος τροποποιώντας τα σε γνώση και βιωματα? Σκεφτείτε το πριν άλλη μια μαύρη οπή εμφανιστεί στο ηλιακό σας σύστημα.