Μοναξιά e'-Σχέσεις

Μετά από μια ευρεία αναζήτηση σπουδαίων ομιλιών στο αξιόλογο κανάλι TED, έτυχε να παρακολουθήσω την ομιλία του κύριου Clay Shirky με τίτλο “How social media can make history”*. Τολμώ να πω ότι ήταν μια πολύ ενθουσιώδης παρουσίαση στα πλαίσια του τι μπορεί να κάνουν τα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης. Το παρακάτω κείμενο λαμβάνοντας υπόψη του το κείμενο παραπάνω εξηγεί τον λόγο που αυτά υπάρχουν και μετατρέπονται σε «must» στις μέρες μας.

Την δεκαετία του ’60 δημιουργείται ένα δίκτυο, το όποιο χρησιμοποιεί τα πρώτα συστήματα ραντάρ μεγάλης εμβελείας για επικοινωνία. Μέχρι να καταλήξει βεβαία στα τέλη του 20^ου αιώνα στο διάσημο διαδίκτυο, όπου όλη η ανθρωπινή γνώση βρίσκεται στα άκρα των δάχτυλων σου διαθέσιμη με ένα απλό πάτημα ενός κουμπιού. Αλλά αν ψάχνουμε μόνο για πληροφορίες στο ιντερνετ ποιος ο λόγος να χρησιμοποιούμε το «ιντερνέτ» πάνω από 6 ώρες την μέρα?

Η απάντηση έρχεται από τις προσλήψεις του γνωστού σε όλους μας «twitter». Τα «social media» γίνονται κολοσσοί και όχι τυχαία. Άλλωστε κάθε επιτυχημένο επιχειρηματικό πλάνο κρύβει κάτι πολύ σημαντικό μέσα του, την ανάγκη. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες αν το αναλύσουμε διαφέρουν από τους υπόλοιπους στην ταχύτητα. Όποιος βρει πρώτος την ανθρωπινή ανάγκη και δημιουργήσει την κατάλληλη υπηρεσία ή μέθοδο για να την ικανοποιήσει κερδίζει. Στον διαδικτυακό χώρο η ανάγκη δεν είναι μόνο η πληροφόρηση αλλά και η επικοινωνία, και φαίνεται ότι η τελευταία κερδίζει κατά κράτος. Και αυτό γιατί η επικοινωνία προκαλεί την μέθεξη της πληροφορίας και της ανθρώπινης εκτόνωσης. Διότι οι περισσότεροι δεν έχουμε ως προτεραιότητα την σελίδα της «Google» αλλά το φατσοβιβλίο.

Αυτό από μερικούς είναι κατακριτέο διότι υποστηρίζουν ότι δεν γίνεται να υπάρχει οποιουδήποτε είδους επαφή μέσα από έναν απρόσωπο υπολογιστή. Λένε πως είναι μια ακόμα εικονική πραγματικότητα που δεν μπορούμε να την αγγίξουμε άρα δεν μπορούμε και να την πιστέψουμε. Επίσης, υπογραμμίζουν πως συνήθως δείγματα μεγάλου ενδιαφέροντος για τα «social media» θα αποτελέσει αργά ή γρήγορα την αρχή μιας πανδημίας ψυχικών ασθενειών. Επιπλέον, όταν κρύβουμε το πρόσωπο μας πίσω από λέξεις και εικόνες είναι σαν να βάζουμε μια μάσκα που δεν μας αφήνει να ζήσουμε κάτι αληθινό. Μια ακόμα πλάνη λοιπόν προστίθεται στο παρόν μας και αυτή την φορά ηθελημένα.

Για άλλους όμως, αυτό το μοίρασμα των σκέψεων και των ιδεών με άλλους ανθρώπους αποτελεί μια ευχάριστη και δημιουργική καθημερινότητα. Άλλωστε, επικοινωνία εκφράζουμε την δυνατότητα δυο ή περισσότερων ατόμων να εκδηλώνονται και να συνομιλούν ακούγοντας τα λόγια του άλλου. Έτσι, σχολιάζοντας δημιουργείται μια όμορφη συζήτηση που ίσως να μην συμφωνούν οι συνομιλητές αλλά δεν παύουν να μαθαίνουν ο ένας σημεία και ιδέες του άλλου. Την κατανόηση ζητούμε άλλωστε από τον άλλο και η μορφή έκφρασης της δεν πειράζει και τόσο. Σίγουρα, οι e-σχέσεις δεν μπορούν να αποκτήσουν την δύναμη και την υπόσταση μιας πραγματικής προσωπικής επαφής αλλά είναι δυνατές να μας γεμίσουν με ελπίδα για να γίνουν πραγματικές.

Πάραυτα οι δυο αντίρροπες απόψεις πιο βαθειά έχουν ένα κοινό γνώμονα και αυτός είναι ο φόβος. Οι πρώτοι αμφισβητούν τα «social media» αλλά μπορεί στην πραγματικότητα να νιώθουν την μεγαλύτερη μοναξιά και οι δεύτεροι νιώθουν πως ξεπερνούν τον φόβο μιας νέας γνωριμίας (ίσως και με τον πιο φαντασιόπληκτο τρόπο) όμως αυτό μπορεί να τους επανδρώνει με αυτοπεποίθηση για να κάνουν νέες γνωριμίες. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και ο καθένας από μας είναι και μια ειδική περίπτωση αλλά αυτό που μου δίνεται η ευκαιρία να πω είναι ότι δεν πρέπει να είμαστε απολυτοί σε τίποτα. Διότι στο τέλος όλοι συνειδητοποιούμε πως είμαστε πλανόδιοι που αναζητούν την ευτυχία και κάνεις δεν ξέρει αν αυτή έρθει από μια τυχαία συνάντηση ή από ένα τυχαίο “request”..γι αυτό κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά!

*http://www.ted.com/talks/clay_shirky_how_cellphones_twitter_facebook_can_make_history.html

Ο απροσάρμοστος Σαίξπηρ!

-Γεια σου θάλασσα. Τι μπορώ να κάνω για να σε ηρεμήσω?

-Ίσως δεν βλέπεις καλά. Δεν έχω κανένα κοινό σημείο με την θάλασσα.

-Κάνεις λάθος. Βλέπω ξεκάθαρα ένα κύμα να έχει χτυπήσει μόλις το ακρογιάλι σου. Είναι τόσο γλυκιά, τόσο τρυφερή η αμμουδιά του που δεν αντέχω να βλέπω την φουρτούνα του.

-Όλα αυτά τα σκέφτηκες επειδή τυχαίνει να δακρύζω? Μεγάλη φαντασία δεν έχεις?

-Δεν ξέρω αν υπάρχει μέγεθος στην φαντασία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θέλω να χάσω την επαφή μαζί της. Η δύναμη του συναισθήματος που εκφράζεται μέσα από εκείνη είναι ζωτικής σημασίας. Και κάποιος για να μου την δώσει, σημαίνει ότι αξίζει να την πάρει διπλή πίσω.

-Δεν θυμάμαι να σου ζήτησα τίποτα άγνωστε. Κάθομαι εδώ μονή και δεν ενοχλώ κανένα.

-Οι σχέσεις όμως δεν δημιουργούνται από την πρόσφορα και την ζήτηση, αλλά από την πρόσφορα της αγάπης και την ελπίδα επιθυμίας του άλλου για την αναζήτηση της. Ενόχλησες έμενα διότι κάθεσαι εδώ χωρίς να ζεις. Και συγγνώμη που δεν συστήθηκα προηγουμένως. Ρωμαίος! Εσύ?

-Και ποιος είσαι εσύ Ρωμαίο που θα μου πεις τι θα κάνω? Θέλω να ζω όπως μ’ αρέσει και δεν θα ρωτήσω κανέναν. Ιουλίεττα με φωνάζουν.

-Σου είπα ότι θύμιζες κάτι από θάλασσα, Ιουλιέττα. Αχ ποσό θα θελα να είμαι στο πλοίο της ζωής σου η καρίνα για να μην σ’ αφήσω ναυαγό ποτέ. Όντως δεν είμαι αυτός που θα σου πει τι θα κάνεις αλλά είμαι αυτός που ξέρει ότι στα χέρια σου θα βρει ίαση η λαβωμένη του ψυχή.

-Μα τι πληγές μπορεί να έχει η ψυχή γεμάτη φαντασία Ρωμαίο? Εσύ πριν λίγο μου είπες ότι η φαντασία σου σου δίνει δύναμη.

-Η αλλοιωμένη πραγματικότητα είναι σαν το κρασί για τους σάτυρους. Μόλις αρχίζουν να το γεύονται εκστασιάζονται και φθάνουν στην νιρβάνα. Μετά όμως, όταν τελειώσει η ευχάριστη επήρεια οι μάσκες πέφτουν και προσγειώνονται άτσαλα στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι σκληρή σαν εσένα, μόνο που δεν κλαίει τόσο όμορφα σαν εσένα. Τα μάτια σου λάμπουν και θέλω και το χαμόγελο σου να αρχίζει να δημιουργεί το ίδιο φως.

-Αυτό δεν γίνεται. Η στενοχώρια είναι μεγάλη και εγώ μικρή για να την αντέξω. Δύσκολο να αγαπάς χωρίς ν’ αγαπιέσαι.

-Ίσως η στενοχώρια να μην σ’ αφήσει να δεις αλλά πράγματα, πιο ευχαρίστα. Και όσο για την αγάπη δεν νομίζω ότι πρέπει να ανησυχείς.

-Τι δεν μπορώ να δω δηλαδή Ρωμαίο? Εσύ που τα ξέρεις όλα!

-Να βαλε το χέρι σου στο στέρνο μου και πες μου τι καταλαβαίνεις.

-Για να είσαι ζωντανός, η κάρδια σου θα κτυπάει.

-Η κάρδια μου κτυπάει διότι εσύ την ζωντάνεψες. Την άγγιξε το δάκρυ σου καθώς έτρεχε να προλάβει την επαφή του με τη Γη, διότι το χώμα είμαι εγώ και εσύ το νερό που το δροσίζει.

-Αν περικυκλωθεί το χώμα από το νερό, βυθίζεται και έτσι χάνει την ελευθερία του.

-Τι και αν βυθιστεί, θα χει νιώσει την δροσιά του κόσμου σου Ιουλιέττα και όσο για την ελευθερία του..Η ελευθερία του θα είσαι εσύ.

Μια απρόσκλητη πεταλούδα!

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου φίλο Χρήστο που τον ξέρω από τα 6 μου χρόνια.

-Μια ηλιόλουστη μέρα αποφάσισα να καθαρίσω το ακατάστατο μου σπίτι. Ρούχα πεταμένα στην καρέκλα, στάχτες από τα αποτσίγαρα των φίλων μου και τα παντελόνια μου κουβάρια καταμεσής του τραπεζιού. Έριξα τα ρούχα στο πλυντήριο, μάζεψα με την σκούπα την σκόνη και δίπλωσα τα μαύρο εκείνο παντελόνι, δώρο της γλυκιάς μου θειας. Μα καθώς το άρπαζα από το τραπέζι, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες έπεσε. Χύθηκαν σαν νερό οι εικόνες πάνω στο πάτωμα. Εκεί που βρίζω όμως την τύχη μου για το κακό που μόλις έκανε, βλέπω μια λαμπερή φωτογραφία των νιάτων μου. Ήταν πρώτη δημοτικού θυμάμαι τότε. Με ένα χαμόγελο στα χείλη παίρναμε πόζα μαζί με τον φίλο μου.

-Με θυμάσαι τον ρώτησα? Έχουν περάσει 13 χρόνια από εκείνη την στιγμή, αλλά είναι σαν να συμβαίνει τώρα. Όχι ξανά φυσικά, δεν θα μπορούσε άλλωστε να ήταν μια επανάληψη, αλλά η συνεχεία της σκηνής. Μια αθώα αγκαλιά που στιγματίστηκε σε ένα κλικ του φωτογραφικού φακού. Ένα κλικ που θαυμάζω εδώ και καμπόσα χρόνια διότι δίνει αναπνοή στις μνήμες μου μην τυχών και σβήσουν.

-Χρήστο όλα αυτά δεν έχουν περάσει στην λήθη του παρελθόντος. Αντιθέτως βρίσκονται πάντα στο παρόν για να ερεθίζουν κάθε ίχνος μοναξιάς που εμφανίζεται. Ότι ζεις δεν χάνεται, εκεί πάντα θα βρίσκεται. Και εμείς κάθε Κυριακή ήμασταν στο σπίτι και παίζαμε. Μια μέρα χαρακτηριστικά μου έρχεται στο μυαλό, όταν μου πρωτόμαθες να ζωγραφίζω με τις νερομπογιές. Είχες φέρει πινέλα, χρώματα, και ένα μεγάλο μπλοκ ζωγραφικής. Φτιάξαμε ένα ασυνήθιστο αλλά όμορφο δέντρο και αμέσως αυτό-βαφτιστηκαμε καλλιτέχνες.

-Όντως μας άρεσε πολύ. Φτιάξαμε ένα για τον καθένα μας. Ξαφνικά όμως χτύπησε το τηλέφωνο και έπρεπε να φύγω. Έκοψα το φύλο και το δίπλωσα για να χωρεί στην τσέπη. Μέχρι να πάμε στην πόρτα είχα ξεχάσει αν το είχα πάρει μαζί και σε καμία από τις τσέπες μου δεν ήταν. Φοβήθηκα ότι το έχασα. Ψάξαμε όλο το γραφείο σου και στην αναμπουμπούλα που επικρατούσε έπιασες ένα διπλωμένο χαρτί και το άνοιξες να δεις αν είναι αυτό. Έκπληκτοι είδαμε μια πολύχρωμη πεταλούδα να έχει σχηματιστεί από εκείνο το δέντρο. Τίποτε δεν είναι τυχαίο σκεφτήκαμε και γράψαμε πάνω τα ονόματα μας, Χρηστός και Λαμπρός.

-Ημερομηνία 22 του Μάη 1998. Στο συρτάρι μου την είχα κρύψει την πεταλούδα από τότε. Το άνοιξα και την βρήκα. Ναι δεν είχε χάσει καθόλου η μορφή της, ίσως επειδή δεν χάθηκαν ποτέ οι δημιουργοί της. Βρίσκονται σε διαφορετικούς κόσμους αλλά πάντα είναι έτοιμες να πετάξουν για να ξανασυναντηθούν.