Όταν η φίλη μου Αλεξάνδρα έκανε το πρώτο σχόλιο στο blog, παρατήρησα ότι θα μπορούσαν αυτές οι λέξεις να γίνουν ένα άρθρο. Να που μετατρέπονται λοιπόν μετά από πέντε μήνες λειτουργιάς του blog στην μούσα του παρακάτω κειμένου. Αναλύοντας την κινεζική θεωρία Yin Yang λοιπόν ξετυλίγεται το δώρο που λέγεται ζωή.
Η διάσημη θεωρία του Yin Yang περιγράφει τις αντιτιθέμενες ιδιότητες στα φαινόμενα. Το Yin και το yang ριζοβολούν μαζί, δεδομένου ότι δημιουργούνται μαζί σε μια ενιαία μετακίνηση, είναι συνδεδεμένα μαζί ως μέρη ενός αμοιβαίου συνόλου. Η συνεχής αλληλεπίδραση τους είναι η γενεσιουργός δύναμη της ύλης. Ποιος όμως δημιουργεί τις ανθρώπινες σχέσεις?
Η γνωστή θεωρία του κάλου και του κάκου αναφέρει επιγραμματικά πως κάθε πρόοδος συμπληρώνεται από μια υποχώρηση και κάθε άνοδος σχηματίζεται από μια πτώση. Αρχικά καταλαβαίνουμε πως και τα δυο αυτά συνυπάρχουν γύρω μας και απλά μια αφορμή δίνει περισσότερο χώρο στο ένα και λιγότερο χώρο στο άλλο και το αντίστροφο. Η ιδία η φύση έχει ορίσει μια ισορροπία στα πάντα. Γι αυτό όταν μιλάμε για την μέρα, δεν μπορούμε να μην κάνουμε νύξη για την νύχτα. Δεν θα μπορούσαν οι δυο αυτές οι έννοιες να είχαν μια λογική ερμηνεία αν τις βάζαμε χωριστά. Είναι σαν τον άντρα που ολοκληρώνεται με την γυναίκα και το αντίστροφο. Ο άντρας και η γυναίκα δεν θα μπορούσαν να αποδείξουν την φύση τους δίχως την παρουσία του άλλου.
Στις διαπροσωπικές σχέσεις υπάρχει κάτι ανάλογο. Ο άνθρωπος ως το πιο κοινωνικό ον στην φύση δεν είναι ικανός να αντέξει την μοναξιά. Οι φίλιες και οι έρωτες είναι στην ζωή κάτι αναπόφευκτο και τελικά μετουσιώνονται σε αναπόσπαστο κομμάτι όχι μόνο της μνήμης αλλά και της ίδιας της ιστορίας ενός ανθρώπου. Αυτή η συνεργασία τουλάχιστον δυο ανθρώπων, που μοιάζει τόσο εύκολη στα χαρτιά, είναι δύσκολη στην πρακτική και στην υγιή λειτουργιά της. Μπορεί για ορισμένους να φαντάζει ακατόρθωτο και όμως με λίγη θέληση όλα μπορούν να συμβούν. Άλλωστε έχουμε μια ακαταμάχητη εσωτερική ενεργεία για να το επιτύχουμε και μια αιωνία ανάγκη για να τα ζήσουμε όλα αυτά.
Αγάπη’ η λέξη που αρχίζει το παιχνίδι της γνώσης, γιατί κακά τα ψέματα όσο περισσότερους γνωρίσουμε τόσο καλυτέρα μαθαίνουμε τον εαυτό μας Μια δυνατή λέξη που ενώνει διαφορετικούς ανθρώπους, κάλους και κακούς, εξωστρεφείς και εσωστρεφείς, περιέργους και «έξω κάρδια». Σπάζοντας τα δεσμά της στείρας μοναδικότητας φέρνει τους ανθρώπους πολύ κοντά και τους προετοιμάζει λίγο λίγο στο μονοπάτι της δημιουργίας, όπου σύντομα θα μετατραπεί σε ευτυχίας. Βεβαία θα αναρωτιέστε πως θα καταφέρουμε αυτόν τον στόχο, ποιο θα είναι το σωστό βήμα που πρέπει να κάνουμε και ποιο το λάθος που πρέπει να αποφύγουμε. Αλλά δεν γίνεται να μιλάμε για «πρέπει» σε ένα τέτοιο θέμα. Οτιδήποτε και αν κάνεις φρόντισε το να το κάνεις γιατί εσύ το θέλεις και αν σε σένα βγει λάθος, παρηγοριά σου θα είναι ότι σε κάποιον άλλον βγήκε σωστό. Κυρίως όταν κάνεις ότι λέει η κάρδια σου δεν συνηθίζεις να το μετανιώνεις.
Δες για παράδειγμα τον φίλο σου. Του αρέσει η ποπ μουσική, να καίγεται στο ιντερνέτ και να αράζει στην καφετερία με τις ώρες. Εσύ πάλι θέλγεσαι από την ροκ σκηνή, ο υπολογιστής μοιάζει με έναν άχαρο ξένο που δεν του λες ούτε καλημέρα και στην καφετερία θα πας για να πιεις τον καφέ σου και να πεις τα νέα σου. Δυο άνθρωποι που είναι σαν ένα προσωποποιημένο χάσμα καταφέρνουν να συμβιώσουν μια σχέση. Αναρωτήθηκες ποτέ τον λόγο? Σίγουρα δεν έδωσες μέρος του χρόνου για να το αναρωτηθείς διότι πολύ απλά έβαλες ορθά τις επεξηγήσεις και τα «γιατί» σε δεύτερη μοίρα καθώς την πρώτη θέση έλαβε η χαρά που σου δίνει όταν συναντιέστε. Αυτός είναι ο ορισμός του κάλου λοιπόν. Κάτι που το μυαλό σου δεν αφήνει να σκεφτείς και η ψυχή σου είναι συνένοχος στην αυθόρμητη αλλά χαρμοσύνη πράξη.
Τελικά κανένας δεν μπορεί να γίνει σοφός οριοθετώντας το κακό και το καλό. Γίνεται καλύτερος άνθρωπος αυτός που θα αναγνωρίσει πως το καλό είναι αυτό που τον χαροποίει, που τον κάνει να κλαίει, να στεναχωρηθεί, να νιώσει την πραγματικότητα. Διότι θα ζήσει τις χάρες και τις λύπες της ζωής στ’αληθεια και όχι τις πλάνες που λένε πως τα πάντα και παντού υπάρχει και κάτι κακό. Όλοι μας οφείλουμε να αποχωριστούμε το αίσθημα της διστακτικότητας και της ανασφάλειας που μας διακατέχει και να ζήσουμε. Και αν κάθε εμπόδιο είναι για καλό, τότε προσωπικά εύχομαι να σκοντάφτω συνεχώς.
No comments:
Post a Comment