H δημοκρατία του «ΕΓΩ»

Κατά την διάρκεια της κλασσικής εποχής εμφανίζεται μέσω του Περικλή ένα νέο πολίτευμα. Μια νεωτεριστική, φιλελεύθερη και αναζωογονητική πολιτική θεώρηση για την τότε πόλη-κράτος Αθήνα. Καθώς ο ίδιος ο λαός διοικούσε τον εαυτό του ένιωθε αυτάρκης και παντοδύναμος μετά από αιώνες μοναρχίας και τυραννίας. Μήπως όμως η δημοκρατία όπως και ο όρος εγωισμός δεν είναι ότι φαίνεται?

Από τον 5ο αιώνα μέχρι σήμερα η μορφή του πολίτικου συστήματος δεν δείχνει να διαφέρει πολύ. Η δημοκρατία δέσμια στην κυριαρχία των λίγων μετουσιώνεται σε εχέγγυο και γίνεται μια στυγερή και σιωπηλή δολοφόνος. Ο εκάστοτε δυνατός μηχανεύεται διαφόρους τρόπους , θεμιτούς και αθέμιτους, έτσι ώστε να θύσει σε το χάσμα των τάξεων στον πλήρη έλεγχο του. Το στρατηγικό πλάνο πολύ απλό και η επιτυχία του καθόλα σίγουρη. Προσφέρω δικαιώματα στον πολίτη ώστε να έχει τα εφόδια να δημιουργήσει μια ταυτότητα στο κοινωνικό του σύνολο. Στην συνεχεία αποκτά την κοινωνική συνείδηση, λογω της ελευθερίας που του δίνεται, και αρχίζει να προσφέρει προς το κοινό όφελος. Όπου το κοινό όφελος μπορεί στην τελική να αποτελέσει ατομικό συμφέρον του ιδίου αλλά και άλλων μικρότερων ομάδων. Αφήνω, λοιπόν, να υπάρχει ένα παραθυράκι, σαν τα μικρά γράμματα κάτω από μια εντυπωσιακή και πομπώδη διαφήμιση, ώστε να προλάβω να τον χαλινώσω όταν εκείνος κάνει να παραστρατήσει.

Άλλωστε, οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν καλά πως ο πολίτης με περίσσειες ελευθερίες έχει έμφυτη την έπαρση μέσα του. Ολόκληρο το αρχαίο δράμα έξαλλου βασίστηκε πάνω στην αλληλεπίδραση της έπαρσης και της ύβρις. Η μεγάλη ιδέα ενός ατόμου αποτελούσε το δράμα ενός άλλου την ιδία χρονική στιγμή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνο της δυστυχισμένης Αντιγόνης και του υπερόπτη βασιλιά Κρέοντα. Γι αυτό οι πολιτικοί ηγέτες κρατών έχουν θύσει ορισμένα όρια (μέσω άγραφων & γραπτών νόμων και άλλων τροπολογιών) στον πολίτη για να τον έχουν στο χέρι ανά πάσα στιγμή. Το πολίτικο παιχνίδι θα μπορούσε να παρομοιαστεί και με ένα παιχνίδι επιτραπέζιου τένις όπου μεν χτυπάς το μπαλάκι δίνοντας το δικαίωμα στον αντίπαλο να την χτυπήσει αλλά για να νιώθεις έτοιμος για την αντεπίθεση πρέπει να πάρεις θέση πρόληψης για το που θα χτυπήσει το μπαλάκι.

Όμως δεν έχω σκοπό να ανακαλέσω κομμάτια της ιστορίας αλλά να παραθέσω ένα προοίμιο για μια περαιτέρω ανάλυση στην έννοια εγωισμός. Βάσει των καλύτερων Ελληνικών λεξικών του κόσμου εγωιστής θεωρείται η υπερβολική τάση κάποιου για τον εαυτό του. Πως όμως μια τάση μπορεί να είναι τόσο προσωπική όταν η ιδία η ανθρωπινή σκέψη είναι υπερβολικά επιρρεπής από το περιβάλλον? Πόσο ελεύθεροι είμαστε τελικά για να έχουμε την ικανότητα έκφρασης απολύτου ενδιαφέροντος για τον εαυτό μας? Κάποιοι θα φέρουν αντιρρήσεις για την αμφισβήτηση της λέξης υποστηρίζοντας πως πάντα το αποτέλεσμα μιας εγωιστικής πράξης είναι το προσωπικό συμφέρον του δράστη, αλλά όταν μια πράξη συντελείται με αίτια κάποιες επιρροές που δέχεται το άτομο πως μπορούμε να «βαφτίσουμε» την κίνηση του απόλυτα προσωπική. Είναι σαν να μιλάμε για μια επιχείρηση όπου ακμάζει και γι αυτό είναι υπαίτιος μόνο ο μάνατζερ της και κανένας από τους υπόλοιπους συνεργάτες.

Αν προσέξουμε πιο βαθειά την περίοδο εμφάνισης του υπερβολικού μας «εγώ» θα συμπεραίνουμε πως εκδηλώνεται σε φάσεις αντίδρασης είτε για κάποια συμπεριφορά είτε για κάποιο πρόσωπο. Αυτή η κατά περιόδους αποκάλυψη αυτής της πλευράς μας αποδεικνύει ότι ο εγωισμός δεν είναι μια πάγια ανθρωπινή κατάσταση αλλά μια εύθραυστη μάσκα με ανασταλτικούς μηχανισμούς. Ένα τέτοιο τεκμήριο δεν αναδεικνύει μόνο ότι τα ποσοστά επιρροής των άλλων πάνω μας έχουν γενεσιουργή και καταστροφική παράλληλα δυνατότητα αλλά και την ανάγκη μας να συνεργήσουμε στον ρολό του εγωιστή για να βρούμε κάτι μέσα μας. Ακόμα και αν είμαστε άνθρωποι, όπου κοιτάζουν προς τα πάνω, κάνουμε και μια παράλληλη κίνηση που λέγεται ενόραση. Διότι τελικά ο εγωισμός έχει ένα βαθύτερο νόημα στο «είναι». Δεν σχετίζεται με το επιφανειακό ενδιαφέρον αλλά είναι η απαρχή ενός εσωτερικού συλλογισμού του ηθοποιού, όπου είναι δυσδιάκριτος στον απρόσεκτο θεατή.

Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι υπάρχει πάντα μια αλλόκοτη κρίση στον άνθρωπο που τον κάνει να δοκιμάζει πολλές μάσκες στην ζωή αναζητώντας τελικά τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό όμως που όλοι γνωρίζουμε είναι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μονός του, όποτε πρέπει να πετάξει τις μάσκες του και να δείξει ότι είναι πραγματικά. Να συνεργαστεί με την αλληλοπεριχώρηση που ορίζουν οι σχέσεις και να αποχωριστεί την εύκολη λύση του εγωισμού. Ίσως τα πάντα να είναι δύσκολα, ίσως πάλι να είναι εύκολα μα το ζήτημα δεν τίθεται εκεί αλλά στην χαρά που σου προσφέρουν όλα αυτά. Γι αυτό αφέσου στους άλλους, επένδυσε πάνω τους δίχως συμπεριφορές αυτό-αποκλεισμου και είμαι σίγουρος ότι η μετοχή της ευτυχίας σίγουρα θα αρχίσει να ανεβαίνει γλυκέ μου εγωισμε.

Τα τεσσερα ΔΕΝ των γυναικων!

Με αφορμή την συνεχή απορία των αγοριών στο ερώτημα τι στο καλό θέλουν οι γυναίκες από τους άντρες γράφεται αυτό το κείμενο. Μιας που δεν μπορούμε να μπούμε στα θέλω και τις επιθυμίες των γυναικών, αναλύουμε τις εμπειρίες (χωρίς νοθείες!!) ώστε να καταλήξουμε στα τέσσερα ΔΕΝ των γυναικών, που έχουμε όσο να ναι βιώματα. Μπορεί για κάποιους να μην είναι ορθά ορισμένα, είτε όλα από τα παρακάτω αλλά σας εγγυούμαστε πως υπάρχουν διότι όπως λέει και ο Καβάφης σε μια από τις γήινες εξομολογήσεις του «Ότι δεν δω, δεν θα το πιστέψω».

Οι γυναίκες ΔΕΝ θέλουν να έχουν μεν ένα σίγουρο χαρτί αλλά παράλληλα αναζητούν και την ασφάλεια που θα τους εμπνέει ένας άντρας. Μιλάμε για μια απαράμιλλη κυκλοθυμία όπου από την μια πλευρά χαρίζει στην γυναίκα το άγχος και την ανησυχία για τον άντρα με τον όποιο «ασχολείται» και από την άλλη πλευρά θέλει να βρίσκει την ηρεμία της με την εμπιστοσύνη της «κλεμμένη» από εκείνον. Ξέρουμε ότι το παιχνίδι της σκέψης για το αν όντως βρίσκεσαι στο μυαλό του άλλου δημιουργεί ένα «σασπένς» μέσα στην σχέση και κάνει πιο δραστήριους τους συντελεστές της. Από την άλλη, όταν ο άλλος κερδίζει την εμπιστοσύνη σου νιώθεις ότι μπορείς να πατήσεις πάνω του (χωρίς να τον λιώσεις βεβαία), και να του εκμυστηρευτείς του φόβους σου και τους προβληματισμούς σου γυρίζοντας ότι θα είναι εκεί να σε ακούσει.

Οι γυναίκες ΔΕΝ θέλουν άντρες που να ξέρουν που πατούν στα πόδια τους . Λες και είναι έμφυτη ανάγκη να βοηθούν την πνευματική πρόοδο του έτερου φύλου. Κάτι σαν δάσκαλοι στις διαπροσωπικές σχέσεις υποστηρίζοντας πως η ωριμότητα του ανδρός χωλαίνει μπροστά στη δική τους. Μιας που και επιστημονικά έχει αποδεδειχθεί ότι το κορίτσι είναι εξυπνότερο στα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας από ότι των αγοριών. Επικαλούμενες λοιπόν την μεγαλύτερη προσοχή που δίνουν στα πράγματα μετουσιώνονται σε «σκύλες» που είναι έτοιμες να σε κατασπαράξουν αν δεν κάνεις αυτό που σου πρεσβεύουν εκτός και αν γνωρίζεις τα τεχνάσματα ώστε να τις ημερέψεις. Εκεί σου βγάζουν το καπέλο και για να σε λυτρώσουν αρχίζουν τα χάδια και τις γλύκες.

Οι γυναίκες ΔΕΝ θέλουν άντρες ξενέρωτους. Ξέρεις εκείνους τους άντρες που δείχνουν την αγάπη τους με πράξεις όπως η τέχνη, η υποστήριξη στην δύσκολη στιγμή κ.α. Αυτοί θεωρούνται παρωχημένοι και βαρετοί. Αν ο άντρας δεν χρησιμοποιήσει λίγο βία, δεν κατακτήσει δηλαδή την γυναίκα με μπουνιές και κλωτσιές από άλλον (ακόμα και αν είναι δεσμευμένη μαζί του) δεν πρόκειται να αποτελέσει κάποιον του γούστου τους. Διότι ενδόμυχα αναζητούν κάποιο θηριώδες ζώο που μπορεί να την προστατέψει σωματικά αλλά θα είναι «λίγος» για την ψυχική της επιμέλεια και φροντίδα. Έχοντας κάποιον που δεν θα είναι εξυπνότερος από εκείνη δεν θα υπάρχει περίπτωση ζηλοφθονίας ή έστω πρόκλησης για ανταγωνισμό και έτσι φιλήσυχα θα παίρνει ο καιρός όμορφα μέχρι να βαρεθούν.

Οι γυναίκες γενικά ΔΕΝ αναζητούν την μετριότητα. Άντρας που δεν έχει πρόσωπο, δεν μπορεί να σταθεί σε μια σχέση. Όσο όμορφος και κάλος άνθρωπος να είναι πρέπει να τηρεί κάποια «στάνταρ» για να εξελιχτεί σε κάτι. Όμως, στην περίπτωση που βρουν τελικά τον ιδανικό άντρα (ξέρεις εκείνον τον επιχειρηματία με τις γνωριμίες, τις 3 Ferrari, και την βίλα στο Λαγονήσι) χαίρονται μέχρι δακρύων. Βεβαία τα δάκρυα κάποια στιγμή δεν θα αργήσουν να κυλούν για άλλους λογούς διότι ο αξιαγάπητος τους Καισαρίωνας δεν θα έχει μοναδική ασχολία εκείνη. Εννοώντας πάντα, πως μπορεί να έχει κάποια χόμπι το παιδί είτε δουλείες στο εξωτερικό. Για να μην πάρουμε την ακραία περίπτωση της τρίτης (και τέταρτης και πέμπτης και ούτω καθεξής) κοπέλας όπου αναγκάζεται να διχάζεται ο άνθρωπος και κάποια στιγμή εκρήγνυται.

Για να μην παρεξηγηθούμε λοιπόν, οι γυναίκες όπως και οι άντρες έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες και στερεότυπα τα όποια δεν έχουν εξαλείψει ακόμα από τις ιδεολογίες τους. Αν εκείνες και εκείνοι με την σειρά τους πιστεύουν ότι είναι καλά δικαίωμα τους αλλά για εκείνους που ακόμα αμφιταλαντεύονται για το τι φταίει και δεν μπορεί να ορθοποδήσει η σχέση τους , του αρκεί να δει τι κάνει ο ίδιος και αν δεν είναι αυτός ο υπαίτιος να αλλάξει πορεία πλεύσης.

***Προς Θεού δεν θέλουμε κάποιος/α να παρεξηγηθεί, αλλά να προσθέσει είτε μια δική του εμπειρία είτε ένα το δικό του σχόλιο.