Thursday 8 November 2012

Φευγω ή μενω?



Καλησπερα και παλι,
Αργησα να σας υπενθυμισω πως υπαρχω. Οι πολλες δουλειες μαλλον παρεσυραν αυτη μου την επιθυμια. Ξερετε οταν σου κλεβουν το χρονο αυτα τα τερατα που λεγονται σκεψεις και εσυ σαν ανημπορος ταμιας τους δινεις τα λεπτα σου. Δεν μπορω να..ουψ δεν λεμε δεν μπορω μα μονο δεν θελω. Μπορω να σας διηγηθω την ιστορια μου αλλα θα σας κουρασει. Ετσι λεω να σας περιγραψω την περιπετεια ενος αλλου για να μην νιωθω τυψεις. Ενα παλικαρι που εζησε στην Αθηνα απο το 1990 μεχρι το 2007 ετσι ωστε να μαζεψει εικονες, αρκετες για να εχει να φανταζεται στην ξενη χωρα που πηγε αργοτερα.
Στα λιμανια του Πειραια, στους μολους του Φλοισβου, στις παραλιες της Βαρκιζας, στα σοκκακια του Μοναστηρακιου, στα αξιοθεατα του Θησειου, στο πολυπολιτισμικο λοφο της Κυψελης, στην φωτεινη αυτη Αθηνα του τοτε, εκεινος ονειρευεται ακομα πως θα μπορουσε να ειναι πολιτης της. Παραμυθιαζοντας καθε φορα τον νοστο του, λεγοντας του πως δεν θελει να γυρισει, ψαχνει ξανα μεσα του για να δει τι μπορει να κανει. Δυσκολα ειναι τα ονειρα οταν δεν εχεις την δυναμη να τα συγκρατησεις στην μνημη σου. Ταξιδευοντας ανα διαστηματα στην Αθηνα αρχιζε να βλεπει πως ολα αλλαζουν. Ο κοσμος γινεται πιο νευρικος,πιο κακος και ετοιμος να σε κατασπαραξει ετσι και του δωσεις αφορμη. Η πολη γινεται ακομα πιο ηχηρη απο δαιμονιες κραυγες μιας ακατεργαστης υπομονης και πιο σκοτεινη παραλληλα σαν να πεθαινει σιγα σιγα. Αυτα που μενουν ειναι κατι παλια σπιτια που γλιτωσαν απο την οικοδομικη επανασταση του 2000 και ομορφαινουν την νεα και αγνωστη πολη.
Μεσα απο αυτον τον παραλογισμο σκεφτεται να σταθει μια φορα στην πλατεια και να κοιταξει τους ανθρωπους που θα την περπατησουν. Καθεται σε μια απο τις γωνιες της και παρατηρει εναν εναν για να δει αν μπορει να πιστευει ακομα στο μυθιστορημα του μυαλου του, οπου για τους περισσοτερους θεωρειται ενας ηλιθιος ρομαντικος παραλογισμος. Σε πρωτο πλανο οι γεροντες που αγελαστοι, διχως το σοφο τους χιουμορ, πινουν τον καφε τους χωρις να σκεφτονται την παστα που λειπει απο το τραπεζακι. Στο επομενο λεπτο τον χτυπαει με δυναμη μια κοπελα, δεν πρεπει να ηταν πανω απο 16, αφοσιωμενη στην ηχορυπαντικη συσκευη της δεν ειδε καλα και επεσε πανω του. Εκεινη με μια βαριεστημενη κινηση καταφερνει να μην πεσει κατω, τον κοιταει και του λεει με τα ματια της συγνωμη. Οχι συγνωμη’ αυτο το φανταστηκε εκεινος. Γυριζοντας παλι στο πλανο του στεκεται σε μια παρεα παιδιων που καθεται σε ενα πεζουλι. Αμιλητα, επικοινωνουσαν μονο με τα πανακριβα τηλεπικοινωνιακα τους συστηματα. Μεχρι ωσοτου μαλωσουν για το διαδικτυακο παιχνιδι, παιξουν μπουνιες και φυγουν για τα σπιτια τους. Ξαναμιλησαν αραγε? Ποιος ξερει. Η εικονα καταληγει στον κουστουμαρισμενο νεαρο που εχει ενα βιαστικο βαδισμα ενω κραταει εναν χαρτοφυλακα. Μπαινει μεσα στο λεωφορειο με ενα αγχος και ενα προσωπο που δεν μπορουσε να κρυφτει ο πονος, ο τρομος και ενα «γαμωτο» στο ανελπιδο του υφος.
Εκλεισε την σκηνη του. Ειδα αρκετα σκεφτηκε. Πως να διασκεδασω τους γεροντες του καφενειου?Πως να μιλησω για τροπους στην κοπελα?Πως να μαθω στα παιδια την φιλια?Πως να δωσω ελπιδα στον δυστυχισμενο νεαρο? Αναρωτιεμαι. Στεκομαι ή τρεχω? Φευγω ή μενω? Ζω ή ονειρευομαι?

6 comments:

  1. polu swsta auta pou grafeis Lampro! k odws pleon oi anthrwpoi stn Ellada (kuriws oi megaluteroi) exoun gemisei mizeria, thlipsh kai neura logw ts katastashs...k apo tn allh ta paidia ethismena me tn texnologia opws les(den arnoume oti eimai k egw mesa s auta) alla einai krima pou ftasame ws edw...

    ReplyDelete
  2. Η απάντησή μου στο -ρητορικό- σου ερώτημα..
    Μένω, στέκομαι, ζώ, εκτίθεμαι, προσπαθώ και παλεύω να αλλάξω -όπως και όσο μπορώ- ό,τι δε μου αρέσει και με πλακώνει. Δεν τα καταφέρνω πάντα αλλά τουλάχιστόν δεν τα παρατώ. Είναι προσωπικές επιλογές, θέμα ιδιοσυγκρασίας.
    Φιλιά από Καστέλι Χανίων.

    ReplyDelete
  3. Δεν εχασα την ελπιδα πως θα γυρισω ομως Ευγενια..απλα αν ειναι να μπω στο παιχνιδι θελω να εχω το πιο δυνατο χαρτι..και τα χαρτια της η Ελλαδα δυστυχως τα καιει..οταν θα ερθει η στιγμη ομως θα αλλαξει το παιχνιδι προς το μερος μου..Οσο για τα ρηματα μενω και στεκομαι, υποδηλωνουν ακινησια. Ετσι λοιπον αν δεν εχεις ορμη θα χαθεις. Το ολο συστημα στην Ελλαδα εχει απορροφησει στο επακρο την ενεργεια ολων. Σαν τελευταιο αποφθεγμα θα θελα να μοιραστω μαζι σου την εμπειρια μου απο τους περισσοτερους συνεργατες μου που οταν τους λεω οτι ειμαι Ελληνας χαμογελανε λες και ρωτησανε τον τελευταιο τεμπελη. Ομως ειμαι ικανος να τους αποδειξω πως κανουν λαθος. Αν βρισκομουν στην Ελλαδα δεν θα ειχα ουτε τα μεσα ουτε την ψυχολογικη διαθεση να αποδειξω το προφανες..Ειναι μεγαλες συζητησεις αυτες και θελουν αρκετο χρονο..Στα κειμενα μου προσπαθω να εμπνευσω τον αλλο να σκεφτει και γιατι οχι να μου μιλησει..Αν βγαλω πορισμα εκ του αποτελεσματος το πετυχα και σ'ευχαριστω γι αυτο!

    ReplyDelete
  4. Έχεις δίκιο για το "μένω", "στέκομαι". Σε μια πρώτη θεώρηση είναι ρήματα αλύγιστα και μουδιασμένα. Όμως, σκέψου τη δυνατότητα να εκφράσουν κάτι το σταθερό, το στεριωμένο στα πόδια του, έτοιμο να δώσει και να προσφέρει πάνω σε γερές βάσεις..!

    Γόνιμη η επικοινωνία, πάντα! Θα σε παρακολουθώ από δω!

    ReplyDelete
  5. https://www.youtube.com/watch?v=WYGKxBs1dOM

    ReplyDelete
  6. Ανεβασα το παραπανω σχολιο του κ. Ανωνυμου ετσι ωστε να σας πω οτι μπορειτε να γραφετε οτι θελετε.Αν αυτο σας ενεπνευσε το κειμενο δικαιωμα σας.Εκφραστειτε ελευθερα.Τουλαχιστον διαβασατε το κειμενο. Εκλεψα λιγο απο τον χρονο και την σκεψη σας.Μονο αυτο σκεφτειτε.

    ReplyDelete