"Η επιστροφή"

Ας αρχίσω απο την επιλογή του τίτλου, μιας που ξεφεύγει απο την διττότητα της αλήθειας και αποκτά περισσότερες από δύο μορφές ανάλογα με την οπτική γωνία που θα το δει ο αναγνώστης. Για να σας φέρω, λοιπόν, στο κλίμα του κειμένου θα παραθέσω τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη στον μικρό «Ναυτίλο» του.

“Πουθεvά αλλού δεν ένιωθα την ζωή μου τόσο δικαιωμένη, όσο πάνω στην γέφυρα ενός πλοίου. Στην θέση τους την σωστή τα πάντα: οι βίδες, οι λαμαρίνες, οι σωλήνες, τα συρματόσχοινα, οι αεραγωγοί, τα όργανα πλεύσεως’ και εγώ  που γράφω την αέανη μεταβολή παραμένωντας στο ίδιο σημείο. Ένας πλήρης, αυτάρκης και συγκροτημένος κάσμος που μου ανταποκρίνεται και του ανταποκρίνομαι και εισχωρούμε μαζί σαν ένα σώμα στον κίνδυνο και στο θαύμα.

Πλοίο διαρκείας η χώρα μου.”

Λαμβάνοντας την θέση του Ναυτίλου και αγγίζοντας τις σκέψεις του, ταξιδεύω και εγώ μάζι του με το πλοίο «Πατρίς». Ο προορισμός δεν φαίνεται να είναι κοινός για κάθε επιβάτη. Η πρώτη και μοναδική στάση μου λέγεται «Ελπίς». Άκουσα αρκετούς να λένε πως το λιμάνι της καταστράφηκε από κάτι πελώρια κύματα. Ακόμα και στα βράχια όμως αγκυροβολούν οι μικρές βάρκες. Αυτό που με φοβίζει μόνο είναι οι προηγούμενες επτά στάσεις του πλοίου, «Εγωισμός», «Ασέβεια», «Δειλία», «Μνησικακία», «Ιμπεριαλισμός», «Έπαρση» και «Σκότος». Θλίβομαι’ όταν οι περισσότεροι συνεπιβάτες μου έχουν ηδη αποφασίσει να κατέβουν σε αυτούς τους σταθμούς διότι θεωρούν πως εκεί είναι ο παράδεισος. Κάπως έτσι λοιπόν αποφάσισα και εγώ να κατέβω στο λιμάνι της επιθυμίας μου. Εκείνο που θα με έβγαζε στην προσωπική μου όαση. Εκεί που οι ιδέες γίνονται πρώτη ύλη για την εξέλιξη. Εκεί που σου δίνεται το φως να  προχωρήσεις με τις αξίες σου αμετάβλητες στον χρόνο. Εκεί που η πιθανότητα να σε βρει το σκοτάδι γίνεται εφικτή μονάχα όταν σταματήσεις να ψάχνεις τις αλήθειες, παραδίδοντας τα όπλα σου στις ψευδαισθήσεις.

Όπως καταλάβατε, μιλώ για την χώρα μου και την χώρα σας. Για το πλοίο που με άφησε όταν καν δεν είχα ενηληκιωθεί. Κάνοντας με να νιώθω σαν τον Οδυσσέα στην ξένη Τροία, τόσο μόνος. Παρατεταγμένος με τα βασικά εφόδια μπροστά σε χιλιάδες εμπόδια. Μα το πιο σημαντικό είναι αυτό το άσπρο μαντίλι που σου κουνούν από το καράβι σου. Δήθεν πως σε αποχαιρετούν, αλλά δεν είναι ετσι. Αυτή η κίνηση του χεριού με το μαντήλι να ταλαντεύεται εντονότερα καθώς απομακρύνονται σε κάνει να μην ξεχνάς ποιός σε άφησε. Παράλληλα σου ανατρέφει με ένα δυσνόητο τέχνασμα τον νόστο που κρύβεται μέσα στην ψυχή σου’ τον νόστο της επιστροφής.

Σήμερα, και ενώ η νοσταλγία ισχυροποιείται με γεωμετρική πρόοδο, η ολοκλήρωση της έχει πάρει την φθίνουσα πορεία. Ένα όνειρο απατήλο που το γεύονται όσοι αγαπούν τον τόπο αυτό. Επειδή κάποιοι θέλησαν να μου το κλέψουν, μέσα από εδώ θα εκφράσω το παράπονο μου, το παράπονο της ξενιτιάς. Έχοντας την ιστορία σαν είκονα στο μυαλό μου και τις παιδικές μου αναμνήσεις χαραγμένες στην καρδιά, δεν μπορώ να θυμώσω με την χώρα μου. Αντιθέτως, μου έρχεται να βροντοφωνάξω «Μην την λησμονάτε την χώρα μου», και ας μην με καταλάβει κανείς τριγύρω. Παρόλα αυτά οι αφορμές θυμού δεν αργούν να έρθουν από τους ανθρώπους που λένε πως διοικούν και περισσότερο από εκείνους που έχουν την δύναμη να την αλλάξουν αλλά όχι και το απαραίτητο θάρρος να το κάνουν. Και όχι για την αλλάγη που θα οδηγήσει στην καταστροφή, διότι καθένας από μας μπορεί να το κάνει, αλλά την αλλαγή που θα φέρει την Ελλάδα στη θέση που της αξίζει.

Δεν ξέρω αν μπορώ να σας αλλάξω άποψη και πιστεύω, άλλωστε το μοναδικό πράγμα που μου αφήσατε ελεύθερο είναι να εκφράζομαι και αυτό κάνω. Το θέμα είναι τι γίνεται με σας, που είστε σκλαβωμένοι στις αποφάσεις των άλλων και ακόλουθοι των τάχα «ανώτερων». Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι μια υγιής σχέση, είτε αυτή είναι επαγγελμάτικη είτε προσωπική, ακμάζει όταν και οι δύο (ή τρεις ή όλοι) προχωρούν με τον ίδιο βηματισμό ως συνοδοιπόροι και έχουν τον ίδιο στόχο. Δυστυχώς όμως βλέπω στερούμαστε στόχου. Βέβαια δεν θέλω να σας χαραμίσω τον χρόνο θέτωντας ιδέες,προτάσεις και λύσεις, μόνο να σας υπενθυμίσω την εθνική μας ταυτότητα. Εκείνη που μερικοί την δοξολογούσαν και άλλοι την εξευτέλιζαν μέχρι που απέκτησαν μια καρέκλα στην Βουλή. Φυσήξτε, όσο είναι καιρός, την σκόνη της λήθης από μέσα σας και δείτε πώς ο λαός μας άντεξε μπροστά σε δύο Παγκόσμιους πολέμους και έναν εμφύλιο, αλλά γιατί πρέπει να καταδικάσουμε τα επόμενα χρόνια; Και εσύ Ελλάδα να ξέρεις πως όλους αυτούς που διώχνεις σήμερα, σ’αγαπούν και θα γυρίσουν μια μέρα. Μόνο που εύχομαι αυτή η μέρα να μην αργήσει, για να προλάβεις να δεις τι έχασες.

Δεν γνωρίζω τι θα καταλήξετε να κάνετε εσείς. Αυτό που ξέρω είναι πως όποια μάχη και αν προκύψει, θα με βρει πολεμιστή, και όποια και αν είναι η καταληξή της θα ξέρω πως δεν έχασα ποτέ την πίστη μου και τον Ελληνικό ηρωισμό μου. Καλημερα σας.