Πώς μπορείς να σχηματίζεις την ζωή σου?

-Άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο δωμάτιο. Είδα μια γυναίκα να είναι στο πάτωμα ξαπλωμένη. Κάτι προσπαθούσε να ζωγραφίσει με ξυλομπογιές. Το πάθος ορατό παρατηρώντας το νεύρο στο χέρι της και την στάση όπου ήταν βολεμένη. Τα πόδια της μπλεγμένα σαν ναυτικός κόμπος, η μέση της ένα αγγλικό σίγμα, το κεφάλι της στηριγμένο σαν άγαλμα στο δεξί της χέρι και το αριστερό να περιφέρεται χρωμοφόρο για να γεμίσει ακόμα ένα σημείο της κόλας αναφοράς. Ήταν σαν το σάτυρο σε έκσταση. Δεν μπορούσα να την σταματήσω για τίποτα. Ίσως ενδόμυχα να φοβόμουν κιόλας. Γι αυτό έκλεισα ήσυχα ξανά την πόρτα και περίμενα απέξω.

-Τον άκουσα. Ήμουν και με τις έξι μου αισθήσεις εκείνη την στιγμή μέσα στο δωμάτιο. Η ακοή οξυτάτη όταν η σκέψη βρίσκεται σε αδιέξοδο. Σηκώθηκα αμέσως τρομαγμένη μήπως με θέλει κάτι σημαντικό. Άνοιξα και εγώ την ιδία πόρτα. Μόνο που είδα άλλο είδωλο. Με έκανε να το οικειοποιηθώ όμως τόσο γρήγορα. Ενθουσιάστηκα και εγώ από την ταχύτητα του φωτός. Εκείνος παρέμεινε σκυμμένος με την μάτια του προς τα κάτω. Λες και τα παπούτσια του του μιλούσαν ή ξέρω εγώ είχε επικοινωνία με κάτι πιο κατώτερο. Μετά από τρία δευτέρα με κοίταξε. Ένιωσα πως είμαι ενοχή. Χωρίς να έχω κάνει κάτι βρέθηκα κατηγορουμένη στον ίδιο μου τον εαυτό. Σαν να χτύπησε η ιδία η στιγμή το σφυράκι του δικαστή. Αμίλητη τον κοίταξα.

-Απορώ πως είναι να ξεχνάς την ρώτησα. Πως μπορείς να παρευρίσκεσαι σε μια σκηνή όταν δεν έχεις την ανάγκη να την θυμάσαι αναρωτήθηκα. Πάλεψα να βρω αν κάθε θεατρική πράξη πρέπει να έχει κάτι αληθινό ή ψεύτικο μέσα της ή και τα δυο για να μπορέσει ο θεατής να απασχολήσει την μνήμη του. Μάλλον όμως πρέπει να περιέχει κάτι που να τον κάνει να το πιστέψει. Αλλά πως γίνεται να έχουμε ζήσει το ίδιο πράγμα και εγώ να είμαι ικανός να ανακαλέσω στιγμές ενώ ο άλλος όχι.

-Περίεργο μπορεί να φαίνεται μα οι στιγμές είναι σαν τις ζωγραφιές. Κάθε φορά που πατάς με μεγαλύτερη πίεση την ξυλομπογιά μειώνεις τις πιθανότητες να σβηστεί η ζωγραφιά σου από το χαρτί. Είτε λοιπόν επειδή ασυναίσθητα το επιθυμείς είτε επειδή το επιδιώκεις κάποιες φορές, ο τένοντας του χεριού σου θα συνωμοτήσει με την διαστολή του να αφήσεις ανεξίτηλη την δημιουργία σου. Κανένας όμως δεν σου είπε ότι και οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν σε αυτήν. Μονός σου δημιουργείς, ασυνείδητα μια βάρκα ελπίδας, και συνειδητά τα αισθήματα σου αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν η βάρκα τελικά βουλιάξει και εσύ βρεθείς με αισθήματα που δεν έγιναν ποτέ συναισθήματα.

-Και πως είναι δυνατόν να σχηματίσεις τελικά την ζωή σου? Να βάλεις αυτά που νιώθεις σε τάξη. Να αρπάξεις τον μαρκαδόρο και να χαράξεις λίγες γραμμές για να φτιάξεις τελικά τους χαρακτήρες που απαρτίζουν εσένα και την ζωή σου. Δύσκολο μου φαίνεται. Μην σου πω ακατόρθωτο για μένα τον ατάλαντο καλλιτέχνη.

-Του πιάνω το χέρι και το βάζω στο στέρνο του. Θα σου πω κάτι και πρέπει να το κρατήσεις στο μυαλό σου για πάντα. Ότι κάνεις με την κάρδια σου είναι πάντα τέχνη. Σκοτώνεις την λογική και αρχίζεις να δρας με το πιο δυνατό σου όπλο, που μπορεί να σε βγάλει νικητή από την μια αλλά και τον πιο πληγωμένο θύμα μιας μάχης, το συναίσθημα. Αισθάνεσαι για να δείξεις στον εαυτό σου πως είναι μονός. Πονάς γιατί κάποιος άλλος επενέβει στον κόσμο σου, ερωτεύεσαι γιατί κάποιος άλλος ενθουσίασε την ρουτίνα σου, αγαπάς γιατί κάτι έξω από σένα σε έκανε να ενδιαφερθείς για σένα.

-Μοιάζω ανόητος τελικά που ήρθα εδώ να σου παραπονεθώ. Ακόμα και η γλωσσά μου μετατράπηκε συνεργός των αισθημάτων μου. Και τότε την αγκάλιασα σφιχτά μέχρι να νιώσω ότι έγινα ένα μαζί της. Τελικά έχω πολλά να θυμάμαι διότι ζω τα περισσότερα από την θέληση μου και όχι από υποχρέωση.

-Βασιλεύω τώρα στον ωμό του σαν Ήλιος. Καθώς αφήνομαι στην στιγμή του ψιθυρίζω ότι δεν υπάρχει ούτε για μένα λήθη. Είναι μια άγνωστη λέξη για τον ίδιο λόγο που είναι και για σένα. Θυμάμαι ακόμα και ότι ονειρεύτηκα να ζήσω, διότι ακόμα και αυτά με κάνουν να νιώθω δυνατή. Πάμε να συνεχίσουμε λοιπον μαζί την ζωγραφιά μου?

Το σωστό(yin) και το λάθος(yang)!

Όταν η φίλη μου Αλεξάνδρα έκανε το πρώτο σχόλιο στο blog, παρατήρησα ότι θα μπορούσαν αυτές οι λέξεις να γίνουν ένα άρθρο. Να που μετατρέπονται λοιπόν μετά από πέντε μήνες λειτουργιάς του blog στην μούσα του παρακάτω κειμένου. Αναλύοντας την κινεζική θεωρία Yin Yang λοιπόν ξετυλίγεται το δώρο που λέγεται ζωή.

Η διάσημη θεωρία του Yin Yang περιγράφει τις αντιτιθέμενες ιδιότητες στα φαινόμενα. Το Yin και το yang ριζοβολούν μαζί, δεδομένου ότι δημιουργούνται μαζί σε μια ενιαία μετακίνηση, είναι συνδεδεμένα μαζί ως μέρη ενός αμοιβαίου συνόλου. Η συνεχής αλληλεπίδραση τους είναι η γενεσιουργός δύναμη της ύλης. Ποιος όμως δημιουργεί τις ανθρώπινες σχέσεις?

Η γνωστή θεωρία του κάλου και του κάκου αναφέρει επιγραμματικά πως κάθε πρόοδος συμπληρώνεται από μια υποχώρηση και κάθε άνοδος σχηματίζεται από μια πτώση. Αρχικά καταλαβαίνουμε πως και τα δυο αυτά συνυπάρχουν γύρω μας και απλά μια αφορμή δίνει περισσότερο χώρο στο ένα και λιγότερο χώρο στο άλλο και το αντίστροφο. Η ιδία η φύση έχει ορίσει μια ισορροπία στα πάντα. Γι αυτό όταν μιλάμε για την μέρα, δεν μπορούμε να μην κάνουμε νύξη για την νύχτα. Δεν θα μπορούσαν οι δυο αυτές οι έννοιες να είχαν μια λογική ερμηνεία αν τις βάζαμε χωριστά. Είναι σαν τον άντρα που ολοκληρώνεται με την γυναίκα και το αντίστροφο. Ο άντρας και η γυναίκα δεν θα μπορούσαν να αποδείξουν την φύση τους δίχως την παρουσία του άλλου.

Στις διαπροσωπικές σχέσεις υπάρχει κάτι ανάλογο. Ο άνθρωπος ως το πιο κοινωνικό ον στην φύση δεν είναι ικανός να αντέξει την μοναξιά. Οι φίλιες και οι έρωτες είναι στην ζωή κάτι αναπόφευκτο και τελικά μετουσιώνονται σε αναπόσπαστο κομμάτι όχι μόνο της μνήμης αλλά και της ίδιας της ιστορίας ενός ανθρώπου. Αυτή η συνεργασία τουλάχιστον δυο ανθρώπων, που μοιάζει τόσο εύκολη στα χαρτιά, είναι δύσκολη στην πρακτική και στην υγιή λειτουργιά της. Μπορεί για ορισμένους να φαντάζει ακατόρθωτο και όμως με λίγη θέληση όλα μπορούν να συμβούν. Άλλωστε έχουμε μια ακαταμάχητη εσωτερική ενεργεία για να το επιτύχουμε και μια αιωνία ανάγκη για να τα ζήσουμε όλα αυτά.

Αγάπη’ η λέξη που αρχίζει το παιχνίδι της γνώσης, γιατί κακά τα ψέματα όσο περισσότερους γνωρίσουμε τόσο καλυτέρα μαθαίνουμε τον εαυτό μας Μια δυνατή λέξη που ενώνει διαφορετικούς ανθρώπους, κάλους και κακούς, εξωστρεφείς και εσωστρεφείς, περιέργους και «έξω κάρδια». Σπάζοντας τα δεσμά της στείρας μοναδικότητας φέρνει τους ανθρώπους πολύ κοντά και τους προετοιμάζει λίγο λίγο στο μονοπάτι της δημιουργίας, όπου σύντομα θα μετατραπεί σε ευτυχίας. Βεβαία θα αναρωτιέστε πως θα καταφέρουμε αυτόν τον στόχο, ποιο θα είναι το σωστό βήμα που πρέπει να κάνουμε και ποιο το λάθος που πρέπει να αποφύγουμε. Αλλά δεν γίνεται να μιλάμε για «πρέπει» σε ένα τέτοιο θέμα. Οτιδήποτε και αν κάνεις φρόντισε το να το κάνεις γιατί εσύ το θέλεις και αν σε σένα βγει λάθος, παρηγοριά σου θα είναι ότι σε κάποιον άλλον βγήκε σωστό. Κυρίως όταν κάνεις ότι λέει η κάρδια σου δεν συνηθίζεις να το μετανιώνεις.

Δες για παράδειγμα τον φίλο σου. Του αρέσει η ποπ μουσική, να καίγεται στο ιντερνέτ και να αράζει στην καφετερία με τις ώρες. Εσύ πάλι θέλγεσαι από την ροκ σκηνή, ο υπολογιστής μοιάζει με έναν άχαρο ξένο που δεν του λες ούτε καλημέρα και στην καφετερία θα πας για να πιεις τον καφέ σου και να πεις τα νέα σου. Δυο άνθρωποι που είναι σαν ένα προσωποποιημένο χάσμα καταφέρνουν να συμβιώσουν μια σχέση. Αναρωτήθηκες ποτέ τον λόγο? Σίγουρα δεν έδωσες μέρος του χρόνου για να το αναρωτηθείς διότι πολύ απλά έβαλες ορθά τις επεξηγήσεις και τα «γιατί» σε δεύτερη μοίρα καθώς την πρώτη θέση έλαβε η χαρά που σου δίνει όταν συναντιέστε. Αυτός είναι ο ορισμός του κάλου λοιπόν. Κάτι που το μυαλό σου δεν αφήνει να σκεφτείς και η ψυχή σου είναι συνένοχος στην αυθόρμητη αλλά χαρμοσύνη πράξη.

Τελικά κανένας δεν μπορεί να γίνει σοφός οριοθετώντας το κακό και το καλό. Γίνεται καλύτερος άνθρωπος αυτός που θα αναγνωρίσει πως το καλό είναι αυτό που τον χαροποίει, που τον κάνει να κλαίει, να στεναχωρηθεί, να νιώσει την πραγματικότητα. Διότι θα ζήσει τις χάρες και τις λύπες της ζωής στ’αληθεια και όχι τις πλάνες που λένε πως τα πάντα και παντού υπάρχει και κάτι κακό. Όλοι μας οφείλουμε να αποχωριστούμε το αίσθημα της διστακτικότητας και της ανασφάλειας που μας διακατέχει και να ζήσουμε. Και αν κάθε εμπόδιο είναι για καλό, τότε προσωπικά εύχομαι να σκοντάφτω συνεχώς.