Παρατηρώντας τα γεγονότα που συμβαίνουν στην χώρα μας τους τελευταίους μήνες τα συναισθήματα είναι ποικίλα. Αρχίζοντας απο την οργή που δημιουργήθηκε άθελα μου βλέποντας μια ολόκληρη κοινωνία να αυτοκαταστρέφεται και τελειώοντας με ένα δάκρυ λύπης όπου δίχως να έχουν πράξει τίποτα τα χέρια μου η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο δολοφονήθηκε.Θα μου πείτε τώρα πως δεν υπάρχει μόνο αρχή και τέλος σε μια ιστορία αλλά και τα «επεισόδια».
Ας ανοίξουμε, λοιπόν, το βιβλίο που λέγεται Ελλάδα και ας ταξιδέψουμε απο το παρελθόν στο παρόν με εκλεκτικές στάσεις στα δρώμενα που μας έφεραν εδώ’στον σταθμό «ΑΔΙΕΞΟΔΟ». Επιχειρώντας μια αναδρομή στο μακρύ παρελθόν μπορούμε να πούμε οτι είμαστε οι πατέρες της δημοκρατίας. Ενός πολιτεύματος που έχει ως στόχο την αποκέντρωση της εξουσίας και την ενδυνάμωση του λαού. Σε αντίθεση με την σημερινή φαινομενική δημοκρατία, ο λαός εκείνη την εποχή ψήφιζε τον καλύτερο ως άρχοντα και διοικητή της πόλης-κράτος του. Κάτι τέτοιο σήμερα μοιάζει πιο πολύ με φαντασίωση παρά με πραγματικό γεγονός. Ενώ έχουμε το προνόμιο της ψήφου και των εκλογών συνεχίζουμε να επιλέγουμε δύο οικογένειες να μας διοικούν.
Τώρα παίρνει τον ρόλο του το παραμύθι και ποιός είναι ο υπαίτιος που αυτό το «όμορφα» προβαλλόμενο παραμυύθι πηγαίνει από στόμα σε στόμα και συνεπώς από γενιά σε γενιά. Κατηγορούμενος είναι ο παραμυθάς ή τα μωρά που τον ακούν? ‘Οταν τα μωρώ είναι ολόκληρος ο Ελληνικός λαός δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον παραμυθά για τα λόγια του αλλά τα «μωρά». ‘Ενας αποδεδειγμένα άρτια έξυπνος λαός που συμπεριφέρεται ατομιστικά. ‘Ενας βολεμένος ατομιστής που στην κρίση φάνηκε αδύναμος να ανταπεξέλθει τις δυσκολίες και αυτό γιατί ποτέ του δεν σεβάστηκε την ομάδα. Και νιώθω περισσότερη οργή γι αυτό, όχι επειδή βλέπω τους συνανθρώπους μου να συμπεριφέρονται έτσι, αλλά γιατί έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται να ενεργήσει με ανάλογο τρόπο σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Ευτυχώς δεν υπέκυψα, όμως λένε πως ακόμα και στη σκέψη είναι αμαρτία.
Εν συνεχεία, μπαίνουμε στις αιματηρές σελίδες της ιστορίας μας, όπως τα 400 χρόνια Τούρκικης σκλαβιάς , την συμμετοχή μας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την πρόκληση του εμφυλίου πολέμου. Ξεκινώντας από τα χρόνια της Τούρκικης σκλαβιάς που μείναμε μερικώς αλώβητοι στα ήθη και έθιμα ,στην παράδοση και στην ιδέα μας για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα καλύτερο μέλλον που πολεμήσαμε να το κάνουμε πράξη επαναστατώντας. Ενωθήκαμε και επιβιώσαμε. Αργότερα, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος όπου απωθήσαμε τους Ιταλούς μέχρι τα βάθη της Αλβανίας και όταν τελικά μας κατέλαβαν δημιουργήσαμε φιλικές σχέσεις με τους Ιταλούς. Σε αυτό το σημείο δεν ενωθήκαμε μόνο ως λαός αλλά βάλαμε και άλλο λαό στο σύνολο μας. Τέλος, ο εμφύλιος πόλεμος που είχε ως θύματα τους συνανθρώπους μας. Αναρωτιέμαι τους λόγους που ένα μίσος σαν αυτό αναπτύχθηκε και φτάσαμε στο σημείο της αυτοκαταστροφής. Κάτι τέτοιο βλέπω να συμβαίνει και σήμερα , η αγάπη έχει μάλλον αυτοκτονήσει στην ιδέα αυτής της φανταχτερής εμπάθειας που αναπτύσσεται μεταξύ μας. Αλήθεια πως το αφήνουμε να διαινωνίζεται? Χάσαμε μάλλον τον έλεγχο και σε αυτό μιας που ήδη η ελπίδα μας και τα όνειρα μας παραδόθηκαν (ούτε καν διεκδικήθηκαν) στα χέρια των δυνατότερων .
Έτσι, έχοντας χάσει τις αξίες και τα ιδανικά μας καταλήγουμε στο πιο σκοτεινό, επικίνδυνο και τερματικό, για το ταξίδι «ακμή», σταθμό «ΑΔΙΕΞΟΔΟ». Αυτό που βλέπω στον σταθμό είναι η καταστροφή, η ολική καταστροφή, με δυσοίωνες συνέπειες για όλους μας. Γι αυτό παροτρύνω όλους εσάς να ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε νέες ράγες, θέτωντας νέες κατευθύνσεις, ιδρύοντας νέους σταθμούς και όχι μόνο με την βοήθεια των ξένων αλλά και με τα δικά μας χέρια απλώνοντας τα, όχι βέβαια για να μπουν χειροπεδες, αλλά για να ενωθουν με των άλλων και να κάνουν μια γρόθια, μια ανίκητη γροθιά.
