Μικροί και μεγάλοι, όλοι λίγο πολύ, έχουμε δει έναν από τους πιο ηρωικούς «cartoon» χαρακτήρες, τον Superman. Τον υπεράνθρωπο από τον πλανήτη «Κρυπτόν», που ήρθε στην Γη για να αντιταχθεί στο κακό και στο άδικο, και να τιμωρήσει οποιοδήποτε υπαίτιο. Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως, εκείνος δεν πάθαινε τίποτα. Μάχονταν αλλά μετά το πέρας της μάχης εκείνος ποτέ δεν είχε τραύματα. Αλύγιστος, δυνατός, και θαρραλέος ήταν, λοιπόν, ο υπερήρωας της μικρής πόλης Σμόλβιλ αλλά παραμένει βλάκας.
Άνθρωπος που δεν πληγώνεται ποτέ, δεν μπορεί να υφίσταται. Ζωντανό παράδειγμα είναι το ρομπότ που μπορεί να κάνει ότι εμείς του πούμε χωρίς συνείδηση, απλά με την δική μας εντολή. Μπορούμε ανά πάσα στιγμή να το αποσυναρμολογήσουμε και εκείνο να μην πει ούτε λέξη. Αυτό, όμως, θέλουμε εμείς? Να μην έχουμε φωνή ούτε καν να μιλήσουμε? Παρατηρώ μια μυστικοπάθεια και έναν ορατό φόβο σχεδόν από όλους μας. Φοβόμαστε να κάνουμε το οτιδήποτε χρειάζεται ρίσκο, φοβόμαστε να ανοιχτούμε στον άλλο, φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας. Όλα αυτά χωρίς κανένας να μας πει ότι κάνουμε κάτι λάθος. Ότι έχουμε διαλέξει το λάθος μονοπάτι, διότι και ο ίδιος βρίσκεται αν όχι στο ίδιο σε κάποιο από τα χιλιάδες παρόμοια μονοπάτια.
Ένας τεράστιος τρόμος που γεννιέται από τις αναμνήσεις που φέρει το παρελθόν μας. Άτομα που κατέστρεψαν το ταξίδι που είχαμε φτιάξει για εκείνους, συνθήκες που δεν μας έδωσαν τα περιθώρια να αντιδράσουμε έτσι όπως εμείς θέλαμε και τελικά πέσαμε σε ένα κενό που κανείς δεν προσέφερε το χέρι του για να μας σώσει. Έτσι, καταλήγουμε να πούμε ότι δεν θα επιτρέψουμε ξανά στον εαυτό μας να τραυματιστεί και πως η διέξοδος από αυτό το τέλμα είναι να τον κάνουμε ένα κινητό οχυρό όπου κανείς δεν θα έχει την δυνατότητα να το παραβιάσει. Και όμως, ένας πιο αδίστακτος εχθρός από την ώρα που θα κλείσεις την πόρτα σου θα αρχίσει να λειτουργεί σαν το πιο πεινασμένο σαράκι, έτοιμο να φάει και τις πιο μεγάλες σου ιδέες. Βραχυπρόθεσμα δεν θα μπορέσεις να αναγνωρίσεις την μοναξιά σου, ως το νούμερο ένα χημικό όπλο που δολοφονεί τις ανάσες των ελπίδων σου μέρα με την μέρα. Διακριτικά, κάθε φορά που θα νιώθεις αυτόν τον πόνο θα τον αμελείς λέγοντας ότι θα περάσει, χωρίς φυσικά να κάνεις τίποτα για να τον επουλώσεις. Φαίνεται πως οι δάσκαλοι σου μέχρι τώρα δεν σου έμαθαν κάτι πολύ σημαντικό, πως ο πόνος μιας ψυχής είναι ο μεγαλύτερος όλων.
Βέβαια, εκεινες τις στιγμές που λες ότι είσαι ευτυχισμένος και ουσιαστικά δεν σκέφτεσαι πως θα χαρείς αυτόν το χρονικό διάστημα αλλά πως βρέθηκες σε αυτή την κατάσταση, προμηνύεις μόνος σου μια ακόμα πληγή. Ένα πλήγμα δημιουργείται από τη πλήξη ενός αστείρευτου χαμόγελου που δε ήταν μέσα στη προσωπική σου καθημερινότητα. Ούτε αυτό δεν είχες αφήσει να μπει, θυμήσου. Καθώς προχωράει ο χρόνος παρατηρείς ότι άσο περισσότερο ήθελες να μείνεις αλώβητος από κάθε είδους τραύματα, τόσες πολλές λαβωματιές έχεις στο σώμα σου. Όμως, κάθε τραύμα κρύβει τελικά μια περιπέτεια. Μια ζωτικής σημασίας ιστορία που χαράκτηκε στο νήμα της μοίρας σου. Και εκεί που λες ότι είσαι ο πιο δειλός στρατιώτης, καταλήγεις να είσαι ο πιο σοφός της μεραρχίας σου. Βγήκες γυμνός στο πεδίο της μάχης, για να πάρεις τις περισσότερες σφαίρες. Ένας μαζοχισμός θα έλεγαν πολλοί, αλλά αυτοί δεν ξέρουν ότι είναι η πιο σκληρή σου αναζήτηση.
Κλείνοντας, θέλω να αναφέρω ότι έγραψα αυτό το κείμενο όχι γιατί δεν πιστεύω στην ευτυχία. Αντιθέτως, η πίστη μου δομείται από εκείνη αλλά γνωρίζω ο χαζός ότι όλα έχουν κάποια όρια, τα οποία δεν μπορώ να τα ξεπεράσω. Αν όμως δεν μπορώ να τα ξεπεράσω αυτά τα εμπόδια για να φτάσω στο απόλυτο θα προσπαθώ πάντα να κάνω τις μικρές χαρές πιο πολλές από ποτέ ελπίζοντας να αγγίξουν το άπειρο. Και νομίζω πως το ταξίδι έχει πολλά παγόβουνα και ύφαλους, μα θα συντηρώ την σχεδία μου όσο πιο καλά μπορώ. Ακόμα και αν δεν μπορέσω όμως και πέσω στο νερό θα ξέρω να κολυμπώ διότι τα βιώματα μου θα με έχουν διδάξει πως να επιβιώνω σαν άνθρωπος και όχι σαν...Superman!
